Ομάδα Κεραμέων Ίχνη: Έμπνευση, Φαντασία, Δημιουργία, Αγάπη και Ποίηση

*Η Ομάδα Κεραμέων Ίχνη δημιουργήθηκε στην Πάτρα το 2011 από κεραμίστες που ζουν ή/και εργάζονται στην Πάτρα και έχει σκοπό την ανάδειξη και προώθηση της Σύγχρονης Ελληνικής Κεραμικής Τέχνης, διοργανώνοντας Εκθέσεις Πανελλήνιας εμβέλειας, Συμπόσια Κεραμικής και άλλες σχετικές δράσεις.   

Βασίλειος Αναστασόπουλος

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Σκυθρωπός και άχρωμος αυτός ο χειμώνας.

Γεμάτος σκοτάδι και αρνητικότητα.

Κάτι έπρεπε να γεννηθή ώστε να αναγεννηθεί

η Ελπίδα ξανά.

Η αισιοδοξία επρόβαλε με την δημιουργία ενός

εικαστικού βάζου όπου θα υποδέχονταν το

γλυκό χάδι της Άνοιξης.

Η ιδέα του Έργου πήρε μορφή από την μετουσίωση

ενός κωνικού σχήματος ηφαιστείου [ΣΩΜΑ]

γεμάτο δηλητηριώδη αέρια λάβα και στάχτη

του Χειμώνα σε μια έκρηξη ανθοφορίας

και ευφορίας κίτρινου ζεστού Φωτός [ΨΥΧΗ].

"Είναι Άνοιξη πια δεν χωράει πίκρα μέσα

στο Φώς" Γ.Ρίτσος.  

Αντωνία Κατριμπούζα: Κεραμική∙ αρχαιολογία και αρχιτεκτονική του εαυτού

Η δημιουργία ενός νέου κεραμικού μοιάζει με διαδικασία ανασκαφής και, ταυτόχρονα, με διαδικασία ανέγερσης και οικοδόμησης. Κάθε φορά που ξεκινάς τον διάλογό σου με τον πηλό, τον αφήνεις να σου συστήσει μια ακόμα πλευρά του εαυτού σου, να φωτίσει μια λεπτομέρεια του μεγάλου αρχιτεκτονικού σχεδίου της εσωτερικής σου κατοικίας. Όσο τα επιμέρους τμήματα ενώνονται σε ένα σύνολο, τόσο οι κινήσεις σου γίνονται πιο σίγουρες και ταυτόχρονα πιο τρυφερές. Σαν τον αρχαιολόγο που διαβάζει στις αλλεπάλληλες στρώσεις του εδάφους το ανελέητο πέρασμα του χρόνου, ψηλαφείς τα διαφορετικά επίπεδα του εαυτού σου και ανασκάπτεις εντός, αφήνοντας τα ευρήματα να σε οδηγήσουν προς μια ακόμα αλήθεια.

Πόσο μπορεί να κρατήσει μια τέτοια διαδικασία δημιουργικής ενδοσκόπησης; Πώς μετριέται ο χρόνος που αφιέρωσες σε κάθε κεραμικό και πώς ορίζεται η μονάδα μέτρησης του χρόνου; Από τη σύλληψη της αρχικής ιδέας- ή την αναζήτηση της μέσα από τη σπουδή της φύσης του υλικού σου- μέχρι τη στιγμή του μοιράσματος εκείνου που μορφώθηκε με ανασκαφές, ανεγέρσεις και ανακαινίσεις, περνούν άραγε ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια;

Το έργο μου δημιουργήθηκε με την τεχνική που στη γλώσσα της κεραμικής ονομάζεται άδετο «μακαρόνι»: αλλεπάλληλες στρώσεις- επίπεδα ακατέργαστου λευκού πηλού, ενωμένα με δίχρωμη λάσπη. Κόκκινη για τις χαρές, για τα έντονα, για τα γέλια, για τις λαμπερές ματιές, για την αγκαλιά, για το μοίρασμα, για τον ήλιο που βάφει τη θάλασσα. Μαύρο για τα μη και τα δεν, για όσα μας αγριεύουν, για τις μέρες της βροχής που νοτίζουν τη γη να καρπίσει, για τη σιωπή που βαραίνει, για τις απουσίες, για το σκοτάδι. Κόκκινο και μαύρο, τα χρώματα που ενώνουν τον ιστό της ύπαρξης και κρύβονται πάντα κάτω από την επιφάνεια- όπως κρύβονται και μετά το ψήσιμο, όταν αφομοιώνονται από το  ενιαίο πια σώμα του βάζου. Μήπως όμοια δεν αγνοούμε κι εμείς τα χρώματα που συνθέτουν το ενιαίο σώμα όσων στο πέρασμά μας συναντούμε;

Δεν ξέρω αν στον απόηχο των βημάτων που συντρόφεψαν την παρουσίαση του βάζου μου στη βιτρίνα του Classico κατοικούν νέα σχέδια ανέγερσης ή αναζητήσεις από καιρό εκρεμμόντων ανασκαφών. Ξέρω όμως ότι, για μένα, αυτό το ακόμα μεγαλύτερο μοίρασμα υπήρξε αφορμή να αποκαλυφθούν νέα ίχνη. Κεραμέων ίχνη.

Νικούλα Κούγια: …με το βλέμμα στραμμένο στη γη & την αγάπη για την κεραμική…

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ένιωθα πάντα την ανάγκη για δημιουργία. Από παιδί ακόμα μου άρεσε να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου, ενώ η περιέργειά μου με ωθούσε να επεξεργάζομαι και να δίνω σχήμα σε διάφορα υλικά. Από πολύ μικρή άρχισα να παίζω με πλαστελίνη φτιάχνοντας ανθρωπάκια προσθέτοντας την παραμικρή λεπτομέρεια, ενώ στο σχολείο με κέρδισε η ζωγραφική. Νομίζω ‘έκρυβα έναν μικρό καλλιτέχνη μέσα μου’, όπως κάθε παιδί άλλωστε όπως θα έλεγε και ο Pablo Picasso. Η ανάγκη για αυτοέκφραση συνεχίστηκε μεγαλώνοντας, ποτέ δε μου άρεσαν τα συνηθισμένα κοσμήματα οπότε άρχισα να φτιάχνω τα δικά μου με δέρμα και πολυμερικό πηλό. 

Η αγάπη για την κεραμική τέχνη  ήταν εύλογο να ακολουθήσει και δεν άργησε να φανερωθεί.. Ως αρχαιολόγος  ήταν ήδη μέσα στη ζωή μου κατά ένα τρόπο, ενώ ακόμα και η διδακτορική μου έρευνα για τη μελέτη των κλιβάνων, την ανάλυση κεραμικής, τη συλλογή αργιλοχώματος για πειραματισμό, γρήγορα έδειξε το δρόμο που θα ακολουθούσα. Από το 2015 που ήταν η αρχή του ερευνητικού μου ταξιδιού στον κόσμο της κεραμικής στο τμήμα Γεωλογίας του Πανεπιστημίου και  η πρώτη μου επαφή με τον πηλό σε πρακτικό επίπεδο δίπλα στην ομάδα ‘Κεραμέων ίχνη’, δεν έχει περάσει ούτε μία μέρα που να μην κάνω κάτι που να σχετίζεται με αυτό. Συνεχίζω να είμαι περίεργη, να πειραματίζομαι, να διαβάζω και να μελετώ την κεραμική. Εκφράζομαι με τον πηλό, αποτελεί  για εμένα πηγή εσωτερικής ηρεμίας & δημιουργίας.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο παρόν,  όπου μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετέχω στην έκθεση ‘Εικαστικό βάζο’ που διοργανώθηκε από την ομάδα ‘Κεραμέων Ίχνη’.  Ήταν η πρώτη μου έκθεση και μια μοναδική εμπειρία. Όταν έχεις να κάνεις  με ένα τέτοιο εγχείρημα, θέλεις να δημιουργήσεις κάτι ιδιαίτερο. Η αρχική μου ιδέα ήταν να φτιάξω ένα βάζο με έθνικ επιρροές. Ξεκίνησα διαμορφώνοντας ένα ημισφαιρικό σώμα.. μου αρέσουν οι καμπύλες αντιπροσωπεύουν τη γυναίκα, τη μητέρα, τη γη.. ο λαιμός μακρόστενος, στενός και η βάση επίπεδη. Όταν ολοκλήρωσα το έργο μου, αποφάσισα να δώσω λίγο χρόνο και να ρίξω μια δεύτερη ματιά για τυχόν ατέλειες.. Δεν ακούγεται πολύ καλυτέρα από το να πω πως είμαι αναποφάσιστη? Κι όμως άλλαξα γνώμη.. η ανάγκη για συμμετρία με ώθησε να αντικαταστήσω την επίπεδη βάση με μια αντίστοιχη του λαιμού, μακρόστενη στενή.. έτσι και έγινε και πήρε το βάζο την τελική του μορφή. Για τη διακόσμηση ήμουν πιο αποφασιστική, διακρίνεται από συμμετρία, με γεωμετρικό λευκό μοτίβο που πλαισιώνει τη δομή αποπνέοντας αρμονία και αυστηρότητα.. με υφή γυαλιστερή σε αντίθεση με τη ματ όψη της ακόσμητης επιφάνειας. Η σύνθεση από Στερλίτσια ή “πουλί του παραδείσου”, μπαμπού και αρωματικό ευκάλυπτο γκούννι,  ικανοποίησε εν μέρει  την επιθυμία μου  για το έθνικ στοιχείο. Το βάζο φιλοξενήθηκε από το κατάστημα ενδυμάτων Lulivo στη συμβολή των οδών Ρήγα Φεραίου & Πατρέως. Και μετά την έκθεση τί? Φυσικά συνεχίζω να έχω τα μάτια στραμμένα στη γη και την κεραμική σε πρωταγωνιστικό ρολό!!

Μαρία Κυριακοπούλου: Ύστερα από κάθε μάθημα κεραμικής… ηρεμώ, ταξιδεύω, δημιουργώ….

«Και μες στην τέχνη πάλι, ξεκουράζομαι απ’ την δούλεψή της»

Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να συμμετέχεις με το εικαστικό σου έργο σε ένα τόσο αξιόλογο δρώμενο. Πρόκειται για αλληλοεισχώρηση  στοιχείων με κυρίαρχο μέσο τη τέχνη που ουσιαστικά είναι ανοιχτή και προσβάσιμη σε όλους πίσω από μια βιτρίνα καταστήματος και εν προκειμένω εκείνη του Vassilis Cuir.

Ζω και εργάζομαι στο ιστορικό κέντρο της πόλης των Πατρών και κάθε φορά που περιπλανιέμαι στα γραφικά στενά της εμπνέομαι από τον τόπο και το παρελθόν του. Τα πήλινα είναι αναπόσπαστο τμήμα της ζωής μου, καθώς κινούμαι ανάμεσα στη συντήρηση ενός αρχαιολογικού έργου, τη μελέτη του πολιτισμού στον όποιο αυτό δημιουργήθηκε και πλέον τη δημιουργία ενός κεραμικού από την αρχή. Μικρά όστρακα από έναν αποθέτη, μια ανασκαφική τομή, με ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο, περνούν από τα χέρια μου και γίνονται  και πάλι αγγεία, αποκτούν ζωή, βγαλμένα από το χώμα, δίνοντάς μας στοιχεία για το πώς ήταν η ζωή χρόνια πριν.

 Η κατασκευή ενός αντικειμένου είναι µια χρονοβόρα διαδικασία και πολλές φορές δε μπορώ να προσδιορίσω τη διάρκεια διαμόρφωσης του, το μόνο που έχω κατά νου είναι μη στεγνώσει ο πηλός, κατά τα λοιπά  ο χρόνος δεν έχει σημασία. Στην όλη διαδικασία της δημιουργίας εκείνο που μου αρέσει περισσότερο είναι πως δε το έχω σκεφτεί.

 Οι  αφηρημένες ιδέες είναι τμήμα της ζωής μου. Έτσι, ξεκινάω με μία ιδέα που δεν έχει καν σχέση με το τελικό αποτέλεσμα, και πραγματικά ευχαριστώ το δάσκαλο μου Ηλία Χριστόπουλο που το κατανοεί και με παροτρύνει. Η εικόνα αλλάζει στο μυαλό μου κατά τη διάρκεια πλασίματος του πηλού, αποφασίζω τι σχήμα θα δώσω, μόνο και μόνο  από τον τρόπο που το νιώθω στα χέρια μου. Έτσι ακριβώς προέκυψε και το αγγείο της έκθεσης, απλό, λιτό, επιμελώς ατημέλητο με επιρροές από τα πρωτόγονα αγγεία λόγω του τραχιού πηλού. Η επιλογή των λουλουδιών, στην ίδια λογική, χρώμα κίτρινο, ναι μου αρέσει... και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι των 3ων εβδομάδων.

Το πηλό δεν τον επεξεργάζεσαι τόσο πολύ με τα εργαλεία όσο με τα χέρια σου. Τον χαϊδεύεις για να του δώσεις σχήμα και περνάς τα δάχτυλα σου από την κάθε του γωνία επικοινωνείς μαζί του,  σου δίνει και του δίνεις.  Η αίσθηση της επαφής, που δεν είναι απλώς ένα υλικό αλλά ουσιαστικά χώμα και νερό με συνεπαίρνει. Είναι ένα ζωντανό υλικό που έχει θερμοκρασία, υφή, ενέργεια και προσφέρει μια απτή, αισθητηριακή εμπειρία. Πλάθεις και μορφοποιείς κάτι και πριν να το καταλάβεις έχει  πάρει μορφή, γίνεται βάζο, μια φόρμα χωρίς χρήση, ένα χρηστικό αντικείμενο, κάτι που είχες ανάγκη να φτιάξεις. Κι ύστερα είναι τα γυαλιά, το καμίνι και σε κάθε στάδιο καταλαβαίνεις το εύθραυστο του υλικού, την έλλειψη ελέγχου και το αβέβαιο του αποτελέσματος. Έτσι, όταν αφιερώνεις τόσο χρόνο σε ένα αντικείμενο αγγίζοντας το, απλά το αγαπάς. Και βέβαια μετά από κάθε μάθημα κεραμικής αν είναι να μ’ αρέσει κάτι ακόμα περισσότερο είναι ο εαυτός μου ηρεμώ, ταξιδεύω, δημιουργώ.

Ζωή Λυκουργιώτη: Γη, νερό, αέρας, φωτιά∙ Ένα ταξίδι γεμάτο εκπλήξεις

Το ταξίδι με την κεραμική ξεκίνησε πριν από 10 περίπου χρόνια στο Εικαστικό Εργαστήριο του Δήμου της Πάτρας αναζητώντας ένα μέσο έκφρασης. Με τα τέσσερα στοιχεία της φύσης χώμα, νερό, αέρας, φωτιά τα χέρια σου και κυρίως την ψυχή σου δημιουργείς κάτι από το μηδέν που σε φέρνει κοντά στους ανθρώπους με την δουλειά σου. 

'Εμπνευσή μου η φύση, οι αρχαίοι πολιτισμοί, η Ελλάδα. Αγαπημένη μου η κυκλαδική τέχνη με την αρμονία στην κίνηση, την απλότητα και τη χάρη στις γραμμές. 

Στην ομαδική έκθεση κεραμικής "Εικαστικό Βάζο" συμμετείχα μετά από πρόσκληση των Κεραμέων Ίχνη με το έργο μου "Ρίζες". Η επιλογή του έργου δεν υπόκειται μόνο σε αισθητικό κριτήριο αλλά με ενδιέφερε και εννοιολογικά. Οι ρίζες των δέντρων αόρατες, κινούνται, αντλώντας τα συστατικά της ζωής από την γη. Σκάβουν βαθιά, γαντζώνονται, κάνοντας το ίδιο το δέντρο να στέκεται όρθιο αντικρίζοντας τον ήλιο. Σαν τις ρίζες των δέντρων να γαντζωθούμε να μοιραστούμε χαρές, λύπες.

Με την τεχνική coiling και πηλό stoneware ψήθηκε το έργο μου στους 1260οC σε ηλεκτρικό καμίνι. Χρησιμοποίησα διάφορα ορυκτά και στάχτη ελιάς δίνοντας σε σημεία της επιλογής μου ροζ απόχρωση που σαν χρώμα συμβολίζει την ευαισθησία και ευγνωμοσύνη. 

Από την αρχή του ταξιδιού έχω παρακολουθήσει σεμινάρια, συμπόσια με σύγχρονους Έλληνες και ξένους κεραμίστες. Έχω συμμετάσχει σε Ομαδικές Πανελλήνιες Εκθέσεις. Διατηρώ το δικό μου Εργαστήριο παράλληλα δουλεύοντας και ομαδικά πειραματιζόμενη σε καινούργια υλικά και τεχνικές ψησίματος.

Σταματίνα Μανίκη: Χωρίς τίτλο

Η αλήθεια είναι ότι είχα στο μυαλό μου μία κλεψύδρα. Το σχέδιο προκύπτει από αυτή.

Το χρώμα είναι μεταλλικό - ψυχρό. Σκοπός ήταν ο συνδυασμός του θερμού υλικού (πηλός) και του ψυχρού χρώματος.

Είναι μία κατασκευή με σφαίρες και δίσκους σαν στηρίγματα,  περασμένες σε μεταλλικό παραλληλόγραμο οδηγό.

Το βασικό – κωνικό - μέρος είναι ανεξάρτητο για να μπορεί να διαχειριστεί εύκολα το περιεχόμενο. 

Ο χρόνος που δαπανήθηκε σαν κατασκευή – χωρίς ψήσιμο και γυάλωμα – ήταν κάτι περισσότερο από δεκαεπτά ώρες.

Γωγώ Παπαβασιλείου: Το μεγαλείο της κεραμικής… η διαδρομή

Όταν χτυπάει το τηλέφωνο και η Ομάδα «Κεραμέων ίχνη» σε καλεί να συμμετέχεις σε επόμενη δράση, η επιθυμία για ανταπόκριση είναι μεγάλη και αμέσως κινητοποιείσαι για να σταθείς αξιοπρεπώς.

Αυτή τη φορά είχαμε να κάνουμε με βάζο, εικαστικό βάζο ύψους περίπου 40 cm για να εκτεθεί σε μια βιτρίνα της Πάτρας .

Η αρχική μου σκέψη ήταν δύο βάζα μαζί, ένα διπλό, χωριστά και κοντά το ένα στο άλλο.

Ξεκίνησα από έναν όγκο για να τον ξεχωρίσω κυριολεκτικά. Έτσι προσδιόρισα τον διαχωρισμό και συγχρόνως το πλησίασμα, το ταίριασμα και συνέχισα έτσι την δουλειά, σκάβοντας για να δημιουργήσω το εσωτερικό του βάζου. Το υλικό πηλός υψηλής θερμοκρασίας, πλάνο για να ολοκληρωθεί το ψήσιμο μαζί με άλλα κεραμικά. Η δουλειά με τον πηλό απαιτεί προγραμματισμό, τίποτα δεν μπορεί να γίνεται χωρίς σκέψη.

Η φόρμα λιτή, στιβαρή  να μην ανατρέπεται, το σχέδιο απλό, για να αφήσει χώρο στο περιεχόμενο, τα λουλούδια, πρωταγωνιστές τον Μάιο.

Τα λουλούδια θα ήταν κλαδιά από αγαπημένο οικογενειακό χειμωνανθό, ξεραμένα και μαζί ζωντανά κόκκινα τριαντάφυλλα, επίσης για να δείξω την αντίθεση και την συνύπαρξη . Το βάζο επομένως  οδηγήθηκε στο λευκό χρώμα για να αφήσει χώρο στα λουλούδια.

Η υλοποίηση προχωρά με μέθοδο και υπομονή. Η κεραμική απαιτεί υπομονή και σε μαθαίνει να κάνεις υπομονή

Να ολοκληρώσεις την φόρμα, να στεγνώσει, να ψηθεί στο ηλεκτρικό καμίνι, να γυαλωθεί και να ξαναψηθεί. Χρειάζεται χρόνος, βδομάδες, μήνες. Το μεγαλείο της κεραμικής, η διαδρομή. Αν συνοδεύεται και από ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, τότε η χαρά είναι μεγάλη. Αστάθμητοι παράγοντες μπορεί να επηρεάσουν πολλά, μέχρι το τελικό αποτέλεσμα, αλλά  η  διαδικασία πάντα είναι υπέροχη.

Βασίλης Παπαϊωάννου: Η πόλη έχει ανάγκη να ομορφύνει και μέσα από την τέχνη

Η θάλασσα αποτελούσε πάντα τον αγαπημένο μου χώρο για χαλάρωση, δράση αλλά και πηγή έμπνευσης. Στη κεραμική τέχνη στην οποία έχω αφοσιωθεί εδώ και 20 χρόνια, ασχολήθηκα αρκετές φορές με κεραμικά έργα που συνδέονται με τη θάλασσα, κεραμικά τα οποία όμως ήταν αποκλειστικά διακοσμητικά και όχι χρηστικά. Τα χρηστικά δεν αποτελούν γενικά μια κατηγορία που με ενδιέφερε.

Η απόφαση όμως που πήραμε ως Ομάδα Κεραμέων Ίχνη να διοργανώσουμε μια έκθεση στα εμπορικά καταστήματα του ιστορικού κέντρου της Πάτρας με θέμα «Εικαστικό Βάζο», με έβαλε σε μια διαδικασία να πειραματιστώ στη δημιουργία ενός χρηστικού αντικειμένου μεν, αλλά που να ακολουθεί τη γενικότερη αισθητική που συναντάτε  στα υπόλοιπα κεραμικά μου.

Μπορώ να πω ότι ήταν μια ιδιαίτερα ευχάριστη πρόκληση που με έκανε να δω γενικότερα διαφορετικά το θέμα των χρηστικών αντικειμένων και πως αυτά μπορούν να αποτελούν συγχρόνως και ένα έργο τέχνης. Η κεραμική είναι μια τέχνη που σου επιτρέπει αρκετούς πειραματισμούς, αρκεί να αποδέχεσαι εκ των προτέρων ότι όλοι οι πειραματισμοί και οι δοκιμές δεν θα είναι επιτυχημένοι. Οι λίγοι όμως που θα δώσουν ένα διαφορετικό αποτέλεσμα, είναι και αυτοί που θα σε ευχαριστούν περισσότερο.

Ο χρόνος που απαιτήθηκε για τη δημιουργία του βάζου μου δεν ήταν ιδιαίτερα πολύς μπορώ να πω, αλλά οι σκέψεις και οι προοπτικές που μπορούν να αναπτυχθούν στο τομέα είναι πολλές. Άλλο ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της Τέχνης, είναι πως ένα τόσο απλό υλικό όπως ο πηλός,  το ίδιο το χώμα ουσιαστικά, σου προσφέρει άπειρες δυνατότητες στο να σκεφτείς, να σχεδιάσεις και να δημιουργήσεις υπέροχα αντικείμενα.

Η δε παρουσία των εικαστικών βάζων μέσα στον αστικό ιστό, στη καθημερινότητα μας ως πολίτες, ανοίγει νέες προοπτικές της εν γένει παρουσίασης της τέχνης στο δημόσιο χώρο της πόλης, μιας πόλης που έχει ανάγκη να ομορφύνει και μέσα από την τέχνη. Το ευχάριστο είναι ότι η Πάτρα έχει ήδη ένα «ανοικτό» μουσείο με τοιχογραφίες από την Art In Progress.

Εύχομαι να έχουμε την ευκαιρία στο μέλλον να δούμε είτε περιστασιακά είτε μόνιμα και άλλα έργα τέχνης στο ανοιχτό δημόσιο χώρο.

Κωνσταντίνα Σούρα: Η κεραμική είναι χημεία…γεγονός που την καθιστά συναρπαστική

Η επαφή με τον πηλό και το χώμα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της δουλειάς μου. Ειδικά η κεραμική είναι η καλύτερη φίλη του αρχαιολόγου, ο οποίος  μαθαίνει να χαϊδεύει τα πήλινα αντικείμενα για να του ψιθυρίσουν ιστορίες για μακρινές στιγμές στον χρόνο. Από τη μια λόγω επαγγέλματος και από την άλλη λόγω μιας διαρκούς ανάγκης για καλλιτεχνική έκφραση, η ενασχόληση με την κεραμική ήρθε στη ζωή μου ως ένα φυσικό επακόλουθο.

Η πρώτη επαφή έγινε στο Καλλιτεχνικό Εργαστήρι του Δήμου Πατρέων και από το 2017 παρακολουθώ μαθήματα στο εργαστήριο του Ηλία Χριστόπουλου.   Ο Ηλίας ως δάσκαλος μοιράζεται γενναιόδωρα τη γνώση του. Δεν είναι τυχαίο ότι από το εργαστήριο του έχουν ξεπηδήσει πολλοί νέοι επαγγελματίες κεραμίστες. Η εκπαίδευση σε διάφορες τεχνικές κατασκευής, διακόσμησης και ψησίματος, όπως π.χ. τα πρωτόγονα καμίνια, πέρα από το ότι με έχουν βοηθήσει να αντιλαμβάνομαι καλύτερα πολλά τεχνικά και κατασκευαστικά ζητήματα της αρχαίας κεραμικής, μου άνοιξαν τον δρόμο σε μιαν άλλη αισθητική της σύγχρονης κεραμικής τέχνης. Η κεραμική είναι χημεία, γι’ αυτό και οι πειραματισμοί με τις πρώτες ύλες και τις τεχνικές δεν έχουν τέλος, γεγονός που την καθιστά συναρπαστική.

Η έκθεση «Εικαστικό Βάζο», που οργανώθηκε από την Ομάδα Κεραμέων Ίχνη, είναι η δεύτερη ομαδική έκθεση κεραμικής στην οποία συμμετέχω. Λόγω του επιθέτου «εικαστικό» στον τίτλο της έκθεσης, προσανατολίστηκα εξαρχής σε μια γλυπτική φόρμα, έξω από τη συμβατική μορφή ενός βάζου. Το αποτέλεσμα είναι μια μονή σπείρα, που τέμνεται από τον μίσχο του φυτού. Κύριο χαρακτηριστικό της σπείρας είναι η κίνηση. Γενικά μου αρέσει πολύ στατικά υλικά, όπως ο πηλός, να αποκτούν κίνηση και ροή μέσω της φόρμας. Επιπλέον, η έμπνευσή μου αναπόφευκτα επηρεάζεται, έστω και ασυνείδητα, από τη μελέτη των αρχαίων πολιτισμών. Η σπείρα, που επαναλαμβάνεται σε πλήθος μορφών στον πραγματικό κόσμο (από τα διάφορα οστρακόδερμα έως τον στροβιλισμό του νερού και του ανέμου), αποτέλεσε αρχέγονο διακοσμητικό μοτίβο πολλών πολιτισμών και αγαπημένο θέμα στον αιγαιακό χώρο ήδη από την προϊστορική εποχή.

Πέρα από τη φόρμα, η επιλογή του πηλού και της επεξεργασίας της επιφάνειας παίζει καθοριστικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα που επιθυμεί να πετύχει ο κάθε κεραμίστας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, προκειμένου να τονιστούν οι αυστηρές γραμμές της φόρμας, επιλέχθηκε μαύρος πηλός υψηλής θερμοκρασίας, ο οποίος στιλβώθηκε πριν το ψήσιμο, ώστε να αποκτήσει λεία επιφάνεια με ήπια στιλπνότητα, χωρίς την εφαρμογή γυαλώματος. Τελευταίο βήμα, αλλά καθοριστικής σημασίας για την έκθεση του αντικειμένου, υπήρξε η επιλογή του κατάλληλου φυτού, που θα το αναδείκνυε χωρίς να του αφαιρεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω την Ομάδα Κεραμέων Ίχνη για την πρόσκληση να συμμετάσχω σε αυτή την πρωτότυπη έκθεση, καθώς επίσης το κατάστημα Kamisis Optics, στη βιτρίνα του οποίου φιλοξενήθηκε το κεραμικό μου έργο.

Κανέλλα Στασινοπούλου: "Εισπνοή"… λειτουργεί ως πηγή ζωτικής ενέργειας για τον άνθρωπο

Η δημιουργία του συγκεκριμένου εικαστικού βάζου είναι αποτέλεσμα μιας προσπάθειας προσωπικής έκφρασης με εργαλεία τον πηλό, τον όγκο και την γραφή.

Όλες οι "πρωτόγονες" φόρμες που συναντάμε στην ιστορία της κεραμικής και της καλαθοπλεκτικής τέχνης αποτέλεσαν βασική επιρροή για το δημιούργημα μου.

Ιδιαίτερα όμως, στα προκολομβιανά μπολ με τον γραμμικό-γεωμετρικό διάκοσμο, στα αφρικάνικα κεραμικά μεγάλης κλίμακας, λιτά με έντονες καμπύλες χωρίς διακοσμητικά στοιχεία, στα ινδιάνικα ψάθινα μπολ με το στοιχείο της επανάληψης, όλα τους χειροποίητα τότε χρηστικά αντικείμενα της καθημερινότητας, σήμερα, θαυμαστά, υψηλής αισθητικής έργα τέχνης,  βρίσκω πολλά σημεία που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον.

Εκείνο που συνδέει όλα τα παραπάνω και κυριαρχεί είναι το στοιχείο της καμπύλης. Αρχέγονο σύμβολο της  θηλυκότητας και της γονιμότητας, αγκαλιάζει προστατευτικά, με γλυκύτητα και ευγένεια το περιεχόμενο. Στοιχείο λιτό  και συνάμα δυνατό, επιτρέπει στο φως να κυλλά με συνεχή ροή προσδίδοντας στη φόρμα καθαρότητα. Η καμπύλη είναι το στοιχείο που μελετώ πάνω στον πηλό και αισθάνομαι ότι βρίσκω την ταυτότητα μου μέσα σε αυτό.

Η διαδικασία δημιουργίας του βάζου ήταν συνεχόμενη χωρίς παύση, σαν ενέργεια που έβγαινε από μέσα μου και εισχωρούσε στον πηλό. Ο τίτλος  "εισπνοή" συνδέεται με την σπουδαιότητα της εισπνοής του αέρα στο ανθρώπινο σώμα  η οποία λειτουργεί ως πηγή ζωτικής ενέργειας για τον άνθρωπο. Η φόρμα του αντικειμένου θα μπορούσε να παραλληλιστεί με το "γέμισμα" του αέρα στο σώμα και τη δυναμική που έχει η κυκλοφορία του μέσα σε αυτό.

Το αντικείμενο κατασκευάστηκε με  πηλό υψηλής θερμοκρασίας  με την τεχνική του μακαρονιού πάνω σε χειροκίνητο τροχαδάκι, ψήθηκε στους 1240 βαθμούς, ο διάκοσμος έγινε με μπαντανά και το γυάλωμα του περιέχει στάχτη ελιάς.

Γιώργος Σταυρόπουλος : Εμπνεόμενος από τις ρίζες των καλαμιών… προέκυψε το αντικείμενο «ΡΙΖΕΣ»

Το να συμμετάσχω σε μια ομαδική έκθεση, ενώ ασχολούμαι μόνο ενάμιση χρόνο με την κεραμική ήταν για μένα τιμή και πρόκληση, οπότε ευχαριστώ την ομάδα και κυρίως την δασκάλα μου την Χαρούλα.

Εμπνεόμενος από τις ρίζες των καλαμιών που μου αρέσουν πολύ προέκυψε το αντικείμενο «ΡΙΖΕΣ».

Αποτελείται από μια καμάρα ως κεντρικό κορμό, που σε αυτήν κουμπώνουν 6 προεκτεινόμενοι σωλήνες σε διάφορα ύψη, δίνοντας έτσι στο αντικείμενο την δυνατότητα να χρησιμοποιείται με ή και χωρίς αυτούς.

Χρησιμοποίησα 2 ειδών πηλού υψηλής θερμοκρασίας, ενώ για να μορφοποιηθεί το αντικείμενο χρειάστηκε ενάμιση μήνα, υαλώθηκε δε με δυο τρόπους.

Τα λουλούδια που χρησιμοποιηθήκαν ήταν ανιγκόζανθος με πατρίδα την Αυστραλία. Οι «ΡΙΖΕΣ» έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν ως βάζο με διάφορους τρόπους, ξεφεύγοντας από τα καθιερωμένα και να δώσουν αποτελέσματα ιδιαίτερης ανθοδετικής αισθητικής

Ευχαριστώ πολύ το thebest για την φιλοξενία

Τέλος ευχαριστώ πολύ την Άννα Μιχαλάκου για την άψογη φιλοξενία