Ταξίδεψε από την Πάτρα στο Νεπάλ για να προσφέρει βοήθεια και μιλάει στο thebest

To 2016 ταξίδεψες στην Ινδία και συνάντησες τους ανέγγιχτους… Αυτή τη φορά σειρά είχε το Νεπάλ… Πώς προέκυψε το ταξίδι και ποιος ήταν ο σκοπός του;

Το 2016 στην μαγευτική Ινδία. Το 2017 στην αγαπησιάρα Αφρική και τώρα στο μαγικό Νεπάλ. Χρειαζόμουν ένα διάλειμμα μετά τα δύο πρώτα ταξίδια, να καταλαγιάσει μέσα μου το κύμα των συναισθημάτων και των σκέψεων, να αφομοιώσω, να σκεφτώ και να προχωρήσω.

Τώρα λοιπόν ήρθε η ώρα…ήθελα να προχωρήσω στο επόμενο βήμα μου, σε μία πιο δυνατή εμπειρία και σε ένα πιο δύσκολο ταξίδι… να «αλλάξω πίστα» (όπως έλεγα στους δικούς μου ανθρώπους) σε όλο αυτό που σημαίνει για εμένα εθελοντισμός. Ήξερα ότι αυτό θα μπορούσε να μου το προσφέρει μόνο η οργάνωση wheeling2help. Η Δώρα, η Κέλλυ, και ο Έλπις που αποτελεί πηγή έμπνευσης για εμένα.

Ο σκοπός του συγκεκριμένου ταξιδιού ήταν να βοηθήσουμε ένα χωριό που καταστράφηκε πλήρως από τον πολύ μεγάλο σεισμό του 2015. Το wheeling2help ανέφερε «στόχος για φέτος που  η οργάνωση αυτή θα επισκεφθεί για 4η χρονιά το χωριό Takure, είναι να μαζέψει χρήματα και εθελοντές για το χτίσιμο ενός συνεταιρισμού καφέ! Πιστεύουμε ότι για να σταθεί ξανά η κοινότητα στα πόδια της και να μην εξαρτάται, προϋποθέτει κάτι περισσότερο από την ανοικοδόμηση σπιτιών.

Σε αυτό τον συνεταιρισμό, οι αγρότες θα επεξεργάζονται τον καφέ από τις φυτείες τους–και θα έχουν την ευκαιρία να έχουν μία νέα πηγή εισοδήματος από αυτή τη δραστηριότητα.» Δεν χρειαζόμουν τίποτα παραπάνω για να αρχίσω ήδη να με φαντάζομαι στο Νεπάλ…

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο άγχος σου όταν προετοίμαζες αυτό το ταξίδι;

Περισσότερο αγωνία είχα θα έλεγα, παρά άγχος. Είναι αυτή η αγωνία που έχεις για το άγνωστο, για το αν θα τα καταφέρεις. Αγωνία και ταυτόχρονα όνειρα... αυτό μόνο. Άγχος, μόνο δημιουργικό, και αυτό τις τελευταίες ημέρες πριν την αναχώρηση προκειμένου η βαλίτσα να περιέχει τα απαραίτητα μιας και πας στην μέση του πουθενά.

Υπήρξε κάτι που σε δυσκόλεψε κατά τη διάρκεια του;

Ο καιρός δεν ήταν ο απόλυτος σύμμαχος μας τις πρώτες ημέρες. Έβρεχε πολύ και ασταμάτητα, περίεργο για την εποχή. Ήταν όμως μία δοκιμασία που αν και μας ταλαιπώρησε, μας έδεσε σαν ομάδα και μας προκάλεσε γέλια στο τέλος, γιατί αν έχεις καλή διάθεση, ξέρεις πάντα να βρίσκεις λόγους να χαμογελάς.

Είχαμε λοιπόν να διασχίσουμε 120 χλμ σε έναν ανώμαλο δρόμο με λάσπες, λακκούβες και χαντάκια. 120 χλμ που χρειάστηκαν 8-8,30 ώρες μέχρι να φθάσουμε στην κοινότητα που θα κατασκηνώναμε για τις επόμενες ημέρες.

Και βέβαια κολλήσαμε στον δρόμο, το πούλμαν δεν υπήρχε περίπτωση να προχωρήσει και η λύση ήταν μία. Φορτώσαμε μετά από ώρα σε ανοικτό φορτηγό τις αποσκευές, ανεβήκαμε και εμείς και αρχίσαμε το ταξίδι μας για την επόμενη μία ώρα. Εκεί, υπό αυτές τις συνθήκες και παρόλη την κούραση μας, τον ανώμαλο δρόμο και τον καιρό, εμείς απλά τραγουδούσαμε και γελούσαμε… γιατί όπως λέγαμε, πάνω από όλα «η ζωή είναι ωραία»!

Η βροχή δυσκόλεψε και τις πρώτες μας ημέρες στην κατασκήνωση, όταν κάποιες σκηνές έβαλαν νερό, όταν δεν υπήρχε ρεύμα, και όλα φάνταζαν «βουνό»… απλά φάνταζαν όμως.

Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη όταν πάτησες το πόδι σου στο Νεπάλ;

Η ενέργεια του μέρους. Μετά από μία ημέρα ταξίδι, πατάς στην γη και αισθάνεσαι την θετική ενέργεια ενός υπέροχου μέρους, περιτριγυρισμένου από υπέροχα βουνά…

Όπως μας έλεγε ο πιλότος πριν την πτήση της επιστροφής, ο κύριος Γιώργος, το αεροδρόμιο στο Νεπάλ είναι σε μια γούβα ανάμεσα στα βουνά (και μάλιστα προσγειώνονται μόνο ειδικά εκπαιδευμένοι πιλότοι)… αυτήν την ενέργεια εισπράττεις όταν προσγειώνεσαι!

Πώς θα περιέγραφες τους ανθρώπους που συνάντησες εκεί;

Οι άνθρωποι στο Νεπάλ έχουν μία αξιοπρέπεια στο βλέμμα τους που σε καθηλώνει. Είναι άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα, και όμως δεν παραπονιούνται ποτέ. Είναι ευγνώμονες που ζουν, που αναπνέουν και που μέρα με την μέρα αγωνίζονται για το κάτι παραπάνω. Τηρούν ήθη, έθιμα και παραδόσεις με απόλυτη αφοσίωση.

Είναι φιλόξενοι και δεκτικοί στην «εισβολή» των ξένων στα μέρη τους και στις ζωές τους. Ακόμα και οι άνθρωποι στην κοινότητα που πήγαμε εμείς, τόσο μακριά από την πρωτεύουσα και τον πολιτισμό, δεν παραπονέθηκαν ποτέ, όταν τους κολλούσαμε μια φωτογραφική στο πρόσωπό τους για να φωτογραφήσουμε το «αξιοθέατο» (απλά βάλτε έναν Έλληνα στην θέση τους και κάντε την σύγκριση).

Εκεί συναντάς αυθεντικούς ανθρώπους της φύσης, καλοσυνάτους και ολιγαρκείς, είτε αυτό έχει να κάνει με το φαγητό, είτε με την διαβίωση.

Ποιους χώρους επισκέφθηκες;

Την πρώτη ημέρα νοικιάσαμε ένα βανάκι -με τα παιδιά που είχαμε φθάσει το προηγούμενο βράδυ- και κάναμε ένα tour. Επισκεφθήκαμε την Kathmandu Durbar Square, που είναι η κεντρική τους πλατεία, εκεί υπάρχει ακόμα ο σωρός με τα χώματα από το κατεδαφισμένο μνημείο από τον σεισμό. Ήταν περίεργο το συναίσθημα, ξέροντας ότι αυτός ο σεισμός είχε 18.000 νεκρούς.

Μπήκαμε σε έναν ναό και περιμέναμε ώρα μέχρι να βγει η Kumari, ένα ανήλικο μικρό παιδί που βάσει των χαρακτηριστικών του, την ημερομηνία γέννησης κ.λπ., λατρεύεται σαν θεότητα, και εμφανίζεται στο παράθυρο για να την δούμε μόνο για 30 δευτερόλεπτα.

Μετά πήγαμε στο Pashupatinath Temple. Ο Ναός Πασουπατινάθ είναι ο ιερότερος Ινδουιστικός ναός αφιερωμένος στον Σίβα. Σοκαριστικό τουλάχιστον να βλέπεις να καίνε τους νεκρούς, πολύ συνηθισμένο βέβαια για τις δικές τους θρησκείες.

Την φωτιά συνήθως την βάζει ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας ενώ ο ναός χωρίζεται σε δύο πλευρές. Σε αυτή  όπου καίνε τους φτωχούς και σε αυτή όπου καίνε τους πιο πλούσιους. Επίσης υπάρχουν ειδικοί χώροι που πάνε ζευγάρια και κάνουν προσευχές και σπονδές για να αποκτήσουν παιδί.

Επισκεφθήκαμε ακόμα το Monkey Temple, Παλιό συγκρότημα βουδιστικών κτηρίων με ναούς και πολλά ιερά, Ένα θιβετιανό μοναστήρι, μουσείο και βιβλιοθήκη. Περπατήσαμε στην παλιά αγορά με τα εμπορικά, που μοιάζει με το δικό μας Μοναστηράκι αλλά πολλά πολλά χρόνια πίσω.

Είχες επαφή με πολλά παιδιά… τι σε εντυπωσίασε και τι «διδάχθηκες» μέσα από αυτή;

Παιδιά. Μεγάλο κεφάλαιο...

Είναι αυτή η σπίθα που βλέπεις στα μάτια τους, αυτή η λάμψη της ελπίδας. Τα χέρια που ανοίγουν διάπλατα να σε αγκαλιάσουν, τα αβίαστα χαμόγελα. Είναι αυτό το «χέρι-χέρι»… που σε κρατούν και είναι σαν να κλείνουν εκεί, έναν ολόκληρο κόσμο φωτεινό και μαγικό.

Τα κοίταζα ώρα που έπαιζαν, κρυμμένη σε μία γωνιά, και μέσα στα μάτια τους, έβλεπα τα ανίψια μου, προσπαθούσα να σκεφτώ λέξεις που θα μπορούσα να τους περιγράψω όταν γυρίσω τα συναισθήματα που ένιωσα εκεί για να τους πω ότι τον κόσμο τον κατακτάς και με λίγα, αρκεί να το πιστέψεις, να το θέλεις και να το κυνηγήσεις.

Να βρω τρόπο να τους δώσω να καταλάβουν πόσο τυχεροί είμαστε στην χώρα που ζούμε, να εκτιμήσουν αυτά που έχουμε, και να κατανοήσουν ότι τίποτα στην ζωή δεν είναι δεδομένο, ότι πρέπει να παλεύεις για όλα, κάθε λεπτό. Να μάθουν να αγαπούν, να σέβονται, να περιμένουν.

Σκεφτόμουν τον 3χρονο ανιψιό μου, που μεγαλώνει με του κόσμου τα καλά και ήθελα να τον σφίξω στην αγκαλιά μου τόσο σφιχτά να του πω πως τον αγαπάω πολύ και θα είμαι πάντα εδώ, να μην φοβάται… όπως κάνουν και οι δασκάλες σε αυτό το ορφανοτροφείο, μανα, πατέρας, δασκάλα, μέντορας…

Δώσαμε στα παιδιά μερικά μπαλάκια, δύο μπάλες ποδοσφαίρου, μία βολέυ και μερικά βραχιολάκια (μάρτηδες, για να μάθουν και ένα δικό μας έθιμο). ΓΙΑ ΑΥΤΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΣ…!

Πήγαμε στο σχολείο, σε ένα πρόγραμμα που συμμετέχουν εθελοντές από την οικοκοινότητα που μέναμε, και που είχε να κάνει με την ενδυνάμωση των κοριτσιών, γιατί μην ξεχνάμε ότι οι γυναίκες συνεχίζουν σε αυτά τα μέρη να είναι το αδύναμο φύλο, μη υπολογίσιμες και ταυτόχρονα αυτές που κάνουν όλη την δουλειά!

Επισκεφθήκαμε και το ορφανοτροφείο της περιοχής, που έχει χτιστεί και συντηρείται σε μεγάλο μέρος από ένα ζευγάρι Αμερικανών και δωρεές. Στο ορφανοτροφείο αυτό ζουν παιδιά που πολλά από αυτά δεν γνώρισαν γονείς λόγω του σεισμού. Μεγάλη εμπειρία, δυνατά συναισθήματα.

Βλέπεις παιδιά, που κοιτάζουν κατάματα την ζωή , και είναι έτοιμα να νικήσουν, εκεί ήταν ένα κορίτσι εφτά ετών, που δεν γνώρισε μητέρα αφού όταν ήταν έξι μηνών, αυτή πέθανε.

Όταν της είπα «λυπάμαι», αυτή με ένα χαμόγελο και μία θλίψη στα μάτια μου απάντησε απλά και αφοπλιστικά, ότι η ζωή συνεχίζεται… θέλει να γίνει δασκάλα και να ταξιδέψει στον κόσμο.

Ένα περιστατικό που σε συγκίνησε και θα θυμάσαι για πολύ καιρό;

Δεν είναι ένα περιστατικό, είναι πολλά που συνθέτουν το παζλ των αναμνήσεων του κάθε ταξιδιού. Είναι η εξομολόγηση του Orion Haas, του ανθρώπου που βρέθηκε την ημέρα του σεισμού στο Takure, και από τότε αφιέρωσε την ζωή του στην ανοικοδόμηση του...μια ιστορία ενός ανθρώπου που η λέξη προσφορά και εθελοντισμός είναι κάτι πολύ παραπάνω από τρόπος ζωής.

Είναι όλοι αυτοί οι εθελοντές που έμεναν στην κοινότητα της conscious impact (www.consciousimpact.org), νέων ανθρώπων από όλο τον κόσμο που ζουν εκεί για μεγάλα διαστήματα προσφέροντας εργασία. Είναι η αγάπη για αυτό που κάνουν, η χαρά τους όταν τελειώνει η ημέρα και έχουν προχωρήσει λίγο ακόμα το κάθε project.

Είναι η χαρά για την τούρτα έκπληξη που φτιάξαμε για τα γενέθλια της Βασιλείας, η προσπάθεια να το κρατήσουμε κρυφό, ο ενθουσιασμός να προσφέρει ο καθένας μας ότι είχε στην βαλίτσα του από την Ελλάδα, προκειμένου να συμπληρωθούν υλικά να φτιαχτεί η «τούρτα».

Είναι ο ενθουσιασμός, όταν αποφασίσαμε να αναθέσουμε στον Captain Norway της κατασκήνωσης να γράψει και να μελοποιήσει ένα τραγούδι για την αρχηγό μας. Η τόση χαρά στα μάτια μας όταν της το τραγουδήσαμε, εγώ αισθανόμουν να της χαρίζω ένα κομμάτι της καρδιάς εκείνη την στιγμή.

Ποιες είναι οι εικόνες που χαράχτηκαν πιο βαθιά στη μνήμη σου;

Είναι το κάθε λεπτό ενός τέτοιου ταξιδιού… Δεν θα ξεχάσω όταν πήγαμε σε ένα σπίτι της κοινότητας, που είχαν γιορτή. Ήταν μία τελετή, επειδή το αγόρι της οικογένειας γινόταν 13 χρονών και πλέον θα αναλάμβανε ευθύνες, είναι πλέον μεγάλος. Μόλις 13... απίστευτο.

Ένα τελετουργικό πρωτόγνωρο για εμάς. Είχαν κάτω στρωμένο ένα πανί και πάνω του πολλά μπολ, με διάφορες σκόνες, λουλούδια κ.λπ. … κάποια είχαν φωτιά, κάποια όχι.. κόσμος φορώντας τις καλές του φορεσιές, παρακολουθούσε!

Ιερέας διάβαζε προσευχές και κάποιοι έπαιζαν μουσική και στην μέση ένα παιδί… γιατί παιδί ήταν στα δικά μου μάτια έμοιαζε χαμένο στις σκέψεις του, ίσως και να ήταν.

Το τελευταίο μας βράδυ, μας φιλοξένησαν ντόπιοι σπίτια τους για να φάμε βραδινό. Χωριστήκαμε σε ομάδες των πέντε. Κάθε σπίτι που πήγαμε και μία διαφορετική ιστορία. Όταν έφθασα στο σπίτι που περίμενε την δική μου ομάδα, η καρδιά μου σφίχτηκε, τέσσερις τοίχοι από λάσπη, ένας τσίγκος για σκεπή, πράγματα πεταμένα από εδώ και από εκεί.. και τέσσερις άνθρωποι να μας περιμένουν με χαρά, ευγνωμοσύνη και απεριόριστη αγάπη.

Είχαν ετοιμάσει παραδοσιακό φαγητό, μας έστρωσαν όπως λέει η παράδοση τους, κάτω στο πάτωμα να κάτσουμε να φάμε.. μας σέρβιραν, και μία και δύο και τρεις φορές μέχρι να μην  θέλουμε άλλο. Όταν τελειώσαμε εμείς, ήταν η σειρά τους.. εμείς ακουμπήσαμε στο ένα  και μοναδικό κρεβάτι και αυτοί πήραν τις θέσεις μας στο πάτωμα.

Ήταν χαρούμενοι που τους τιμήσαμε, που μας περιποιήθηκαν. Είχαν μια λάμπα και αυτό ήταν πολυτέλεια. Μας ρωτούσαν πράγματα για την Ελλάδα και εμείς για αυτούς...συναρπαστική βραδιά.. από αυτές που θα μείνουν στην καρδιά.. να θυμάσαι, να εκτιμάς, να συνειδητοποιείς.

Δεν θα ξεχάσω τις στιγμές που αποκομμένη από την ομάδα, βρήκα μία θέση στον παράδεισο που ζούσαμε, και διάβασα λίγο το βιβλίο μου. στην απόλυτη ησυχία, χωρίς ρεύμα, χωρίς ίντερνετ, με μόνη παρέα έναν τρυποκάρυδο στο δίπλα δέντρο.. σήκωσα τα μάτια ψηλά, και κοιτούσα απέναντι τα Ιμαλάια. Το μυαλό έκανε χιλιάδες σκέψεις, πολλά ταξίδια...είναι η στιγμή που επικοινωνείς καλύτερα με εσένα,  που σε ανακαλύπτεις, που απαντάς ερωτήσεις, που αλλάζεις…

Είναι η στιγμή που κατάλαβα ακριβώς το μήνυμα που έλαβα όσο ήμουν εκεί και έλεγε «μην σκέφτεσαι άλλα πράγματα, το τώρα μόνο.. κάνε την σύνδεση με την γη και την προσφορά σου ουδέτερη, χωρίς δηλαδή να περιμένεις ούτε καν το αποτέλεσμα»… ήταν και το moto μου για όλες τις ημέρες που ακολούθησαν.. και είμαι τυχερή που το έζησα έτσι ακριβώς.

Επιστρέφοντας, ποια ήταν η «τροφή» που έμεινε για σκέψη;

Τι να πω και να μην ξεχάσω, πώς να καταλάβεις. Είναι αυτό που λέω όταν γυρίζω από κάθε τέτοιο ταξίδι. Αν δεν ζήσεις έστω μία ημέρα εκεί, δεν μυρίσεις τις μυρωδιές του τόπου, δεν αισθανθείς, δεν θα υπάρξουν ποτέ λέξεις να το αποτυπώσεις.

Η κάθε φωτογραφία και μία ιστορία να έχεις να διηγείσαι και κάθε φορά διαφορετική, γιατί πάντα θα θυμάσαι και κάτι ακόμα να πεις. Είχα διαβάσει πως ταξίδι είναι οι άνθρωποι, μα πιο πολύ ταξίδι είναι το πάθος να μοιραστείς τον δρόμο… είναι ακριβώς αυτό που πρεσβεύει το wheeling2help…ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΩ ΣΤΟ ΕΜΕΙΣ…

Γυρίζεις πίσω και σκέφτεσαι ότι η αλλαγή θα ξεκινήσει όταν ο άνθρωπος αρχίσει να έχει στο μυαλό του ότι:

«Αυτό που μπορώ να δώσω στους άλλους είναι πιο σπουδαίο από αυτό που μπορώ να πάρω από αυτούς». Ήταν ένα ταξίδι που δοκίμασα τα όρια μου και ανακάλυψα ότι όλοι έχουμε ένα ανυποψίαστο απόθεμα δύναμης που αναδύεται όταν η ζωή μας βάζει σε δοκιμασία.

Δεν υπάρχουν όρια που δεν θα φθάσεις και δεν θα ξεπεράσεις εκεί…» μου είπε ένας φίλος και έτσι είναι.

Πρέπει να μάθουμε να ταΐζουμε τη δική μας ψυχή, να τολμάμε να κάνουμε όσα θέλει η ψυχή μας.Τα πιο όμορφα πράγματα στην ζωή, έχουμε πει πως δεν είναι πράγματα. Είναι οι άνθρωποι, οι αναμνήσεις και οι εικόνες στο μυαλό, είναι τα συναισθήματα, τα χαμόγελα, το γέλιο.

Για να κάνεις την διαφορά στη ζωή κάποιου δεν χρειάζεται να είσαι έξυπνος, πλούσιος κ.λπ., χρειάζεται μόνο να νοιάζεσαι.

Κάθε βράδυ μαζευόμασταν όλοι γύρω από την φωτιά και λέγαμε σε όλους έναν οι και περισσότερους λόγους που την κάθε μέρα είμασταν ευγνώμονες… ας το κάνουμε και εδώ.. και όλα θα αλλάξουν.

Κλείνω με το αγαπημένο απόσπασμα από την συνέντευξη του Ελπιδοφόρου: «Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να θυμόμαστε να τολμάμε, να αφήνουμε τους φόβους μας στην άκρη, γιατί όντως οι φόβοι γκρεμίζουν τα όνειρά μας, και να κάνουμε πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους. Όταν κάνουμε αυτά που αγαπάμε, χαμογελάμε και ο κόσμος είναι πιο όμορφος».

Δείτε εικόνες από το ταξίδι της Χαράς Λαμπροπούλου στο Νεπάλ