ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Ο Τάσος Θεοφίλου είχε κατηγορηθεί για τη ληστεία που έγινε το καλοκαίρι του 2012 στην Πάρο, κατά τη διάρκεια της οποίας τραυματίστηκε θανάσιμα ένας ταξιτζής, με μοναδικά στοιχεία ένα “ανώνυμο’’ τηλεφώνημα και ένα δείγμα DNA από το υποτιθέμενο καπέλο που φορούσε ο ληστής. Λίγες μέρες μετά συλλαμβάνεται από την αντιτρομοκρατική και προφυλακίζεται. Μετά από 5ετή φυλάκιση, τον Ιούλιο του 20107, το εφετείο του Αρείου Πάγου, τον αθωώνει από το σύνολο των κατηγοριών.

Η αθώωση του Τάσου Θεοφίλου αποτελεί μία σημαντική νίκη του κινήματος αλληλεγγύης το οποίο αναπτύχθηκε αμέσως μετά τη σύλληψή του και κυρίως το διάστημα πριν το εφετείο, ενός κινήματος που στόχο είχε την απελευθέρωση του Θεοφίλου αλλά και να αναδείξει κοινωνικά τη σκευωρία που στήθηκε εναντίον του, μέσα στα πλαίσια της ευρύτερης κατασταλτικής στρατηγικής του κράτους.

Στα 27 Μαρτίου, ο αντι-εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ι. Αγγελής καταθέτει αίτηση αναίρεσης της απόφασης του εφετείου, πράγμα που σημαίνει ότι αν αυτή γίνει δεκτή ο Θεοφίλου θα επιστρέψει στη φυλακή και θα παραπεμφθεί ξανά σε δίκη με τις αρχικές κατηγορίες, ώστε να επαναληφθεί η διαδικασία από άλλους δικαστές.

H υπόθεση αυτή είναι χαρακτηριστική της εκδικητικότητας και των μεθοδεύσεων του κράτους απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους: καταδίκες χωρίς στοιχεία, στημένες δίκες, ακύρωση δικαστικών αποφάσεων, παραδειγματικές τιμωρίες για τους αναρχικούς, ειδικές νομοθεσίες, ειδικές νομοθεσίες που στοχεύουν στην ηθική και υλική εξόντωση προωθούν τη θεμελίωση ενός καθεστώτος εξαίρεσης για τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγωνιστές.

Η δίωξη του Τάσου Θεοφίλου, όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος δεν είναι κάποια εμμονική προσκόλληση στο πρόσωπό του, αντιθέτως «είναι πολιτική κι αφορά την κατασταλτική διαχείριση του αναρχικού χώρο, του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος και συνολικά της τάξης μας». Η υπόθεση αυτή συνδέεται άμεσα με την καταδίκη 5 αγωνιστών που αν και στο εφετείο είχαν αθωωθεί αμετάκλητα για τη συμμετοχή τους σε κάποια οργάνωση, καταδικάστηκαν ως «ατομικοί τρομοκράτες» με μόνο στοιχείο την πολιτική τους ταυτότητα ως αναρχικοί. Εντάσσεται στον ίδιο κατασταλτικό σχεδιασμό απέναντι σε οποιονδήποτε αγωνίζεται ενάντια στο υπάρχον: από τον Μάριο Σεϊσίδη, που καταδικάστηκε σε 36 χρόνια κάθειρξης με μοναδικό στοιχείο ένα έγγραφο πραγματογνωμοσύνης DNA, μέχρι την άρνησης χορήγησης αδειών στους Δ.Κουφοντίνα και Κ.Γουρνά, αν δεν υπογράψουν «δηλώσεις μετάνοιας» και την καταδίκη της Ηριάννας και του Περικλή με βάση τις κοινωνικές τους σχέσεις και ένα αμφιλεγόμενο δείγμα γενετικού υλικού.

Από όλα τα παραπάνω είναι προφανές ότι η κυρίαρχη κρατική στρατηγική έχει ως στόχο την εδραίωση της καταστολής σε κάθε κοινωνικό πεδίο και τη διάχυση του φόβου στα πληβειακά στρώματα, ώστε να τρομοκρατήσει αυτούς που αγωνίζονται και να κάμψει κάθε ταξική και κοινωνική αντίσταση.

Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, πάντα τίθεται ως πρωτεύον το ζήτημα της ασφάλειας. Ο εσωτερικός εχθρός, που υφαίνεται συνεχώς μέσα στα πλαίσια του δόγματος του κοινωνικού κανιβαλισμού και ανασύρεται στην επιφάνεια όταν πλέον τα αποθέματα κοινωνικής αντοχής στερεύουν, έρχεται να επιτελέσει τον αποδιοπομπαίο τράγο, μια πάγια τακτική της εξουσίας να στρέψει την κοινωνική οργή προς την κατεύθυνση εκείνη, η οποία όχι μόνο δεν την πλήττει αλλά σε τελικό στάδιο την ενδυναμώνει, καθώς καταφέρνει να αποποιηθεί όλες εκείνες τις ευθύνες που εγγενώς φέρει για τη βάθεμα της κοινωνικής συντριβής. Στρέφει, λοιπόν το δάκτυλο προς εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις που αγωνίζονται ενάντια στην εδραίωση του δόγματος “νόμος και τάξη. Στοχοποιεί όσους δε σκύβουν το κεφάλι και κρατάνε ψηλά τις ανάγκες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Καταδεικνύεται μέσα από όλες αυτές και τόσες άλλες συκοφαντικές μεθοδεύσεις, η κατασταλτική στρατηγική του κράτους που χαρακτηρίζεται από εκδικητικότητα προς ό,τι και όποιον σχετίζεται με τους αγώνες ενάντια στην κυριαρχία του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Ωστόσο, αυτή η στρατηγική δεν είναι μια αποκομμένη συνθήκη. Αντίθετα συνδέεται στενά με την συνολικότερη επίθεση, οικονομική, πολιτική, πολισμική, που εξαπολύει το κράτος και ο καπιταλισμός ενάντια στην κοινωνική βάση. Ο εξανδραποδισμός των εκμεταλλευομένων απαιτεί τη διάσπαση της κοινωνικής αλληλεγγύης και των δεσμών που συνδέουν τους καταπιεσμένους μέσω της διασποράς του φόβου και της τρομοκρατίας. Το κράτος αναδεικνύεται ως ο μόνος προστάτης μπροστά στους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο δήμιος και όλοι εμείς οι δεσμώτες μιας κατάστασης που βαθαίνει την εξαθλίωση.

Όσο η κρίση προχωρά, διαμορφώνοντας νέα αδιέξοδα για τους καταπιεσμένους, τόσο οι διαχειριστές της εξουσίας θα προσπαθούν να κάμψουν τις αντιστάσεις μας με περισσότερο έλεγχο, καταστολή και φόβο. Εμείς, ως αναρχικοί οφείλουμε να μην αφήσουμε κανέναν μόνο του στα χέρια του κράτους και να αγωνιστούμε για να σπάσουμε το φόβο και το καθεστώς εξαίρεσης που επιχειρείται να επιβληθεί στους πολιτικούς κρατούμενους. Απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, τον εκφασισμό και τον πόλεμο εμείς προτάσσουμε τις συλλογικές μας αντιστάσεις και την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων και θα μαχόμαστε για μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης, για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

Μικροφωνική Συγκέντρωση Αλληλεγγύης

Σάββατο 05/05, 11:00 Καμάρα

Παρασκευή 11/05, 12:00 Τσιμισκή με Ναυαρίνου

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΤΟ ΡΕΒΑΝΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ

Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό "Μαύρο και Κόκκινο" - μέλος Α.Π.Ο. - Ο.Σ.