Ας μιλήσουμε για τους πλειστηριασμούς

Το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» ή «κανένας πλειστηριασμός» έρχεται και στοιχειώνει το μυαλό μας και τη κοινωνία όσο δεν ξεκαθαρίζεται και δεν συγκεκριμενοποιείται. Αταξικά, φασαριόζικα, αποπροσανατολιστικά ψαρεύει στα θολά νερά της κρίσης και βολεύει άπαντες εκτός από αυτούς που έχουν ανάγκη προστασίας τους εργαζόμενους, τους άνεργους,τους αυτοαπασχολούμενους, τους μεροκαματιάρηδες αγρότες.

Βολεύει τα διαχρονικά λαμόγια με τις βιλάρες, τις αμαξάρες, τις σκαφάρες που με αεριτζίδικα δάνεια υποθήκευαν για χρόνια την εργασία  χιλιάδων εργαζομένων, οι οποίοι σήμερα υποχρεώνονται να πληρώσουν τη ζωή των άλλων.

Βολεύει και καλύπτει την έλλειψη ιδεολογίας και πολιτικής σε κόμματα και συλλογικότητες, που αυτοπροσδιορίζονται  ως επαναστατικές και ταξικές.

ΘΥΜΙΖΩ ΟΤΙ: Σύμφωνα με το Νόμο, προστατεύονται οι δανειολήπτες που διαθέτουν ακίνητο αντικειμενικής αξίας έως 180.000 ευρώ εάν είναι άγαμοι, 220.000 ευρώ εάν είναι έγγαμοι, ποσά που προσαυξάνονται κατά 20.000 ευρώ ανά παιδί και μέχρι τρία παιδιά. Αντίστοιχα, θα πρέπει να έχουν ετήσιο εισόδημα 13.906 ευρώ αν πρόκειται για ένα άτομο, 23.659 ευρώ αν πρόκειται για δύο άτομα και για κάθε παιδί 5.714 ευρώ, έως τρία παιδιά.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν: φτάνουν αυτά τα όρια προστασίας για να μην περάσει στα χέρια τραπεζίτη ή εφορίας ή δημόσιου ή δημάρχου το  σπίτι του εργαζόμενου, του άνεργου, του μεροκαματιάρη αγρότη, του αυτοαπασχολούμενου;

Η απάντηση είναι μονοσήμαντη και απλή: φτάνουν και περισσεύουν αρκεί να επεκταθεί η προστασία που υπάρχει  ως  προς τις τράπεζες και για τα χρέη προς το δημόσιο. Άρα, η κυβέρνηση πρέπει τώρα να καταθέσει την σχετική τροπολογία.  Άμεσα, χωρίς καθυστέρηση.

Οφείλει επίσης η κυβέρνηση και το υπουργείο δικαιοσύνης να διαχωρίσει τη διαδικασία των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας  από τους υπόλοιπους πλειστηριασμούς  για λόγους ουσίας και σωστής επικοινωνίας έτσι ώστε να μην ματαιώνονται πλειστηριασμοί π.χ. που αφορούν δεδουλευμένα εργαζομένων όπως έγινε πρόσφατα στη πόλη μας!!

Το βασικό πρόβλημα όμως  βρίσκεται αλλού και πρέπει να το εντοπίσουμε αν δεν θέλουμε να ζούμε σε γυάλα και να λειτουργούμε στον αστερισμό μιας ολικής επαναφοράς ακραίων αντιδραστικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Τα όρια προστασίας της πρώτης κατοικίας, για να μη γίνει η Ελλάδα Ισπανία, να επεκταθούν και μετά το 2018. Αυτό είναι το κρίσιμο.

Σε αυτό πρέπει να πρωτοστατήσει το δημοτικό συμβούλιο και όχι σε ένα ραντεβού στα τυφλά ενάντια στους πλειστηριασμούς, προς τέρψη των μπαταχτσήδων μαυραγοριτών που στην αντάρα της κρίσης θέλουν να μεταβιβάσουν τα θαλασσοδάνεια  και  τις διαπλοκές τους στη κοινωνία της εργασίας.