ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΩΣΤΗ: ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ, ΠΡΙΝ ΤΗ ΡΟΖ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Σε συναντάω σε ένα σημείο της Ρήγα Φεραίου που περνάς αρκετές ώρες τις τελευταίες μέρες. Πρόκειται για ένα από τα σημεία όπου οι Πατρινοί γράφονται στο «Pink the city 2016”. Μια από τις δράσεις του «Άλμα Ζωής»… Πώς μπήκε στη ζωή σου ο Σύλλογος;

Καταρχήν, να πω ότι σας ευχαριστώ πολύ που μου δίνετε την ευκαιρία να μιλήσω για αυτό. Όχι γιατί φαντάζομαι ότι η προσωπική μου εμπειρία ενδιαφέρει πολλούς αλλά επειδή πιστεύω ότι πολλές γυναίκες μαθαίνοντας την δική μου εμπειρία θα βρουν κοινά στοιχεία. Κάποιες γυναίκες θα ταυτιστούν γιατί λίγο έως πολύ περνάμε όλες τα ίδια.

Εγω διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού το 2014, σε ηλικία 38 χρόνων και έχοντας κάνει όλες τις προληπτικές μου εξετάσεις. Χωρίς βεβαρημένο ιστορικό, θεωρώντας ότι είμαι υγιής. Κάποια στιγμή ψηλάφισα κάτι, ακολούθησε η διαδικασία της βιοψίας και φάνηκε ότι νοσώ.

Σε εκείνη την φάση λοιπόν, που είχα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου και που δεν ήξερα πως θα εξελιχθούν τα πράγματα σκέφτηκα ότι χρειάζομαι στήριξη. Είχα στήριξη από τον σύντροφό μου, τα παιδιά μου, τα αδέλφια μου, το κοντινό μου περιβάλλον. Όμως ο καρκίνος του μαστού είναι μια ιδιαίτερη κατάσταση και μόνο όταν κάποιος την έχει περάσει μπορεί να ταυτιστεί μαζί σου και να καταλάβει τι ακριβώς νιώθεις.

Το «Άλμα ζωής» το γνώριζα και πριν νοσήσω, από άλλες γυναίκες που ήταν μέλη του Συλλόγου. Μάλιστα είχα συμμετάσχει και σε κάποιες δράσεις του και το είχα στο μυαλό σαν μια εναλλακτική. Αμέσως μετά το χειρουργείο μου απευθύνθηκα στα γραφεία του Συλλόγου, μίλησα με την ψυχολόγο και την κοινωνική λειτουργώ και ζήτησα να μπω στις ομάδες υποστήριξης. Κάπως έτσι ξεκινά η γνωριμία μου με το «Άλμα ζωής».

Αισθάνθηκα ότι εκεί βρήκα μια αγκαλιά. Αισθάνθηκα ότι βρήκα ανθρώπους που νοιάζονται, που με συμπονούν και που με καταλαβαίνουν. Ενώ ήμουν ακόμα στην διαδικασία των θεραπειών συμμετείχα στις δράσεις του Συλλόγου οι οποίες με βοήθησαν πολύ.

Τρία χρόνια λοιπόν στον Σύλλογο… Τι σκέφτεσαι όταν ακούς «Άλμα Ζωής»;

«Αγκαλιά». Κάθε φορά που μπαίνω στο Σύλλογο και συναναστρέφομαι με τις «Αλμίτισες» αισθάνομαι ασφάλεια. Ότι είμαι σε «καλά χέρια». Ξέρω ότι εκεί υπάρχουν ειδικοί που μπορούν να σταθούν δίπλα μου οτιδήποτε κι αν συμβεί.

Ο καρκίνος του μαστού δεν σταματάει ούτε στο χειρουργείο,ούτε στη χημειοθεραπεία, ούτε στα φάρμακα.  Σε ακολουθεί σε όλη σου τη ζωή, στην καθημερινότητα σου και μετά την θεραπεία.

Ενώ είστε μια ομάδα, η κάθε μια αντιμετωπίζεται σαν μια ξεχωριστή προσωπικότητα…

Ο Σύλλογος λειτουργεί σαν μια καλοδομημένη οικογένεια.  Όπως μια οικογένεια σέβεται τα μέλη της και τα αφήνει να αναπτυχθούν ατομικά έτσι και γίνεται και στον Σύλλογο. Υπάρχουν κάποιες «γραμμές» αλλά η καθεμία μπορεί να εκφραστεί με τον τρόπο που της ταιριάζει, να κάνει ότι μπορεί καλύτερα έχοντας πάντα έναν κοινό σκοπό. Να βοηθήσουμε τον Σύλλογο κι έτσι να βοηθηθούμε από αυτόν.

Όντως δεν είμαστε «τυφλοί ακόλουθοι» μιας γραμμής. Ο καθένας δίνει αυτό που μπορεί, αυτό που έχει. Μέσα από τις δράσεις του Συλλόγου γινόμαστε καλύτερες.

Τρία χρόνια μετά την περιπέτεια σου.. τι σκέφτεσαι όταν ακούς  «καρκίνος του μαστού»;

Μπορώ να σου πω ότι τον είδα σαν μια ευκαιρία που μου δόθηκε από τη ζωή να δω κάποια πράγματα αλλιώς, να αναθεωρήσω απόψεις, να διορθωθώ και με έναν τρόπο, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, η ζωή μου έχει γίνει καλύτερη από τον καρκίνο και μετά.

Ήταν ο καρκίνος που «δεν με πήρε». Που με αφύπνισε και με έκανε να απολαύσω περισσότερο την καθημερινότητα μου.

Συναντήθηκες με τον καρκίνο σε νεαρή και δημιουργική ηλικία. Ο καρκίνος του μαστού είναι έτσι κι αλλιώς ακόμα και σήμερα θέμα ταμπού... πώς το βίωσες;

Ο μεγαλύτερος εχθρός της ίασης είναι το στερεότυπο. Το «τι θα πει ο κόσμος;» «Τι θα γίνει αν χάσω τον έναν ή και τους δυο μαστούς μου;». Είναι ένα πλήγμα το οποίο είναι αρχικά σωματικό γιατί σημαδεύει το σώμα με εμφανή τρόπο. Εγώ από εκεί και πέρα δεν το είδα σαν κοινωνικό στίγμα. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ντροπή επειδή είχα καρκίνο.

Δεν το  επέλεξα. Ήταν ένα τυχαίο γεγονός που έτυχε και με βρήκε σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, σε μια νεαρή ηλικία. Δεν το έκρυψα ποτέ και μάλιστα με την παρότρυνση της ψυχολόγου μου μιλούσα γι΄ αυτό. Την πρώτη κιόλας μέρα πήγα να αγοράσω ψωμί, με ρώτησαν αν είμαι καλά κι απάντησα:

«Δεν είμαι πολύ καλά. Διαγνώστηκα με καρκίνο». Το να μιλάω γι αυτό με έκανε να αισθανθώ καλύτερα. Δεν μπορεί εκτός από την πίεση της ίδιας της  ασθένειας να πιέζεσαι και να την κρύψεις. Δεν μπήκα σε αυτό τον τρόπο σκέψης.

Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να κάνει μια γυναίκα που βρίσκεται αντιμέτωπη με τον καρκίνο;

Κατά την γνώμη μου, το χειρότερο που έχει να κάνει είναι να κλειστεί στον εαυτό της, να το περάσει μόνη της, να μην ζητήσει βοήθεια, να το «κουκουλώσει». Να φοράει μέρα και νύχτα την περούκα για να μην δει κανείς το άδειο της κεφάλι. Αυτά δεν βοηθούν.

Ένας από τους στόχους που έχουμε στο «Άλμα Ζωής» είναι να κάνουμε την υπέρβαση ως προς αυτό. Ο καρκίνος δεν είναι μίασμα, δεν είναι ντροπή. Είναι απλά μια κατάσταση.

Πώς διαχειρίστηκες αυτή την ιστορία σε σχέση με τα παιδιά σου;

Γενικά σε τέτοιες περιπτώσεις παίζει ρόλο η ηλικία των παιδιών. Τα δικά μου παιδιά ήταν 14, 16 και 17. Δεν τους έκρυψα τίποτα.

Μπορούσαν να αντιληφθούν τα πάντα και μπορούσα να συζητήσω μαζί τους κάθε λεπτομέρεια. Δεν τα υπερφόρτωσα με πληροφορίες αλλά απαντούσα σε όλες τους τις ερωτήσεις με ειλικρίνεια. Μοιραζόμουν τους φόβους μου, τις ανησυχίες μου, τον σωματικό μου πόνο. Δεν ήθελα να νιώθουν ότι τους λέω ψέματα ή ότι τους κρύβω κάτι.

Τι σε κάνει χαρούμενη από εδώ και πέρα;

Είναι αυτή η πόρτα του χειρουργείου που όταν κλείνει πίσω σου χωρίζει τη ζωή σου σε «πριν» και «μετά». Η «μετά» εποχή έχει μόνο ευχάριστα, ίσως γιατί ψάχνω και τα βρίσκω ή γιατί τώρα τα βλέπω. Παίρνω χαρά από την αμυγδαλιά μου που άνθισε ή από το ότι την Κυριακή η Πάτρα θα βαφτεί ροζ και θα αισθάνομαι ότι όλοι περπατούν για εμένα. Αυτό θα μου δώσει μια ανάταση, την δύναμη για να συνεχίσω να αγωνίζομαι.

Εδώ είμαι, προσγειωμένη. Ζω στην Ελλάδα της κρίσης , του 2016 μα τα προβλήμτα και τις δυσκολίες αλλά βάζω έναν φραγμό και δεν αφήνω να επηρεάζομαι πάρα πολύ.

Η λέξη «φόβος»…

Είναι δύσκολο να κρατήσεις μακριά τον φόβο. Είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Είναι αυτός που ρίχνει σκιές πάνω στις στιγμές σου και δεν σε αφήνει να τις ζήσεις.  Είναι ο βράχος που σου κρύβει τον ήλιο. Προσπαθούμε λίγο λίγο να λαξεύουμε αυτό τον βράχο, να μην μας κρύβει τον ήλιο.

Εμείς που έχουμε επιβιώσει προς το παρόν από τον καρκίνο έχουμε μετριάσει τον φόβο του θανάτου. Ήρθε τόσο κοντά μας που αν δεν τον κάναμε δεν θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε τη ζωή μας. Τον έχουμε κάνει κομμάτι της ζωής μας.

Τι θα γίνει την Κυριακή στο «Pink the city 2016»;

Θα γίνει μια μεγάλη γιορτή. Θα "βάψουμε την πόλη ροζ" και θα δώσουμε ένα ηχηρό μήνυμα  κατά του καρκίνου του μαστού, θα μιλήσουμε για πρόληψη και συμπαράσταση στη γυναίκα που νοσεί, θα τιμήσουμε την γυναίκα που δεν τα κατάφερε, θα έχουμε κάποια ωραία δρώμενα που θα ξεκινήσουμε στην πλατεία των Ψηλών Aλωνίων στις 10.30. Περίπου στις 11.30 θα ξεκινήσει ο συμβολικός περίπατος.

Πάτρα: Μάθαμε τα πάντα για τη δωρεά μαλλιών - Πότε, πού και πώς μπορείτε να βοηθήσετε με αυτή την κίνηση

Θα φτάσουμε στον κόσμο της Αγίου Νικολάου. Εκεί όσοι θέλουν θα δωρίσουν τα μαλλιά τους σε ειδικά περίπτερα της Bergmann Kord.

Πάτρα: Συζήτηση με τη συγγραφέα Σοφία Νικολαΐδου και το ΑΛΜΑ ΖΩΗΣ Νομού Αχαΐας