Μάμαλος: «Με αποκαλούσαν κούτσαβο και μου πετούσαν τσάντες»-Η συγκλονιστική εξομολόγηση του χρυσού παραολυμπιονίκη

Σήμερα είναι χρυσός Παραολυμπιονίκης. Στο σχολείο, όμως, ο Παύλος Μάμαλος βίωσε τον απόλυτο ρατσισμό καθώς τα άλλα παιδιά του πετούσαν τσάντες και τον αποκαλούσαν κούτσαβο, με αποτέλεσμα εκείνος να κάθεται μόνος του και να κλαίει.

Όλα έδειχναν να πηγαίνουν κανονικά, για ένα παιδί όπως όλα τα άλλα που γεννήθηκε το 1971 στον Ασπρόπυργο με φυσιολογικό τοκετό. Τελείωσε το νηπιαγωγείο αλλά όταν άρχισε το δημοτικό, υπέστη πολιομυελίτιδα που τον χτύπησε στα δύο πόδια και τα νέκρωσε. Άλλες εποχές τότε, στην Ελλάδα στα μέσα του ’70 δεν υπήρχαν πολλές επιλογές και ταξίδεψε με τους γονείς του στον Καναδά, για να παλέψουν την ελπίδα που πεθαίνει τελευταία. «Εκεί κάνανε ό,τι μπορούσαν οι γιατροί και απλούστατα μου είπαν “μην κάνεις την εγχείρηση, γιατί είναι μια εγχείρηση πολύ επίπονη και πολύ επικίνδυνη για τον οργανισμό σου”. Mου είπαν ότι αρχίζει από πάνω, από τον αυχένα και ανοίγουν όλη τη σπονδυλική στήλη μέχρι κάτω όλο τον κορμό του ποδιού, δηλαδή ανοίγουν όλο το κεφάλι, την σπονδυλική στήλη, το αριστερό πόδι.. ανοίγουν τον άνθρωπο και ψάχνουν να βρουν το νεύρο το οποίο έχει πάθει την ζημιά, αλλά αυτό είναι πολύ επίπονο για κάποιον να την κάνει και είναι και πολύ επικίνδυνο. Tελικά με συμβούλεψαν οι γιατροί στον Καναδά να μην την κάνω, γιατί μπορεί να πειράξουν κανένα άλλο νεύρο και να μου νεκρωθούν και τα χέρια…» έχει πει ο ίδιος σε συνέντευξη του. Κι όπως αντιλαμβάνεστε, δεν την έκανε, αποδεχόμενος μαζί με τους γονείς του, τη νέα – απογοητευτική – πραγματικότητα της ζωής του.

Και λέμε απογοητευτική γιατί η συνέχεια ήταν ακόμα χειρότερη από το ίδιο το πρόβλημα του! Ο ρατσισμός και ο κοινωνικός αποκλεισμός έγιναν πλέον η καθημερινότητα του στο σχολείο, ειδικά από τους άλλους μαθητές. Αντεξε μέχρι και την πέμπτη δημοτικού, μετά τα παράτησε:

«Τα παιδιά με κοροϊδεύανε, με λέγανε ανάπηρο, κούτσαβο και τέτοια πράγματα. Εγώ καθόμουν σε μια γωνιά και έκλαιγα, όταν κτύπαγε το κουδούνι και ανέβαιναν τα παιδιά πάνω, εγώ καθόμουν από κάτω και έκλαιγα. Μου πετούσαν τις τσάντες από το παράθυρο και μου ερχόντουσαν στο κεφάλι και με κορόιδευαν. Δεν με παίρνανε σε εκδρομές, δεν με παίρνανε σε πενταήμερες, καθόμουν μόνος στο σχολείο μέχρι να γυρίσουν τα άλλα παιδιά και έτσι κάποτε, όταν έφτασα στην έκτη δημοτικού, τα παράτησα το σχολείο τελείως και δεν πήγα γυμνάσιο».

πηγη