Τα ξέρατε αυτά κ. Ρίχτερ;

Οι μνήμες των ολίγων επιζώντων στην Κρήτη των βαρβαροτήτων των Γερμανών αλεξιπτωτιστών ναζί κατά του άμαχου πληθυσμού σε χωριά αμέσως μετά την επικράτηση, ξαναζωντανεύουν και το σύνολο τους ξεσπά κατά των όσων υποστηρίζει στο βιβλίο του ο ομότιμος καθηγητής Χάινς Ρίχτερ… Και δεν αρκούν οι επιστημονικές απόψεις μελετητών και ακαδημαϊκών που καταρρίπτουν τις θέσεις του Γερμανού πανεπιστημιακού και διατυπώθηκαν πριν αλλά και αμέσως μετά την προγραμματισμένη εκδήλωση στην αίθουσα του Ωδείου Ρεθύμνου που τελικώς ματαιώθηκε για να πραγματοποιηθεί κάτω από άκρα μυστικότητα σε αίθουσα του Πανεπιστημίου στου «Γάλλου» την επομένη… Οι κοινωνίες, ιδιαίτερα του Ρεθύμνου, είναι σε αναβρασμό και παρακολουθούν τις εξελίξεις…

Η τελετή αναγόρευσης του κ. Ρίχτερ, ωστόσο, μετά από μεθοδευμένες κινήσεις και πιθανότατα εν αγνοία της πρυτανικής Αρχής του πανεπιστημιακού ιδρύματος, φέρνει το Πανεπιστήμιο Κρήτης για πρώτη φορά απέναντι στην κοινωνία και μάλιστα για το μείζον θέμα της αντίστασης του Κρητικού λαού που πληρώθηκε βαρύτατα με το αίμα χιλιάδων αμάχων.

Ο κ. Ρίχτερ μέσα από την «Μάχη της Κρήτης», υποστηρίζουν Κρητικοί, «ερεθίζει τις μνήμες μας που αν και έχουν περάσει 73 χρόνια παραμένουν νωπές. Χάσαμε τους ανθρώπους μας, μας λεηλάτησαν, μας έκλεψαν και μας έκαψαν». Όμως, η πρόκληση έρχεται όταν η εκδήλωση αναγόρευσής του σε επίτιμο διδάκτορα του τμήματος Πολιτικών Επιστημών, γίνεται σε ένα τόπο που δέχτηκε τις αγριότητες από τους Γερμανούς εισβολείς-αλεξιπτωτιστές…

«ΤΙ ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΠΕΙΤΕ κ.ΚΑΘΗΓΗΤΑ;»

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η δημοσιοποίηση των σκληρών αναμνήσεων της εισβολής του Δημήτρη Αντωνογιωργάκη στο χωριό Αστέρι, που θυμωμένος με τα όσα επιχειρεί να ανατρέψει ο Γερμανός καθηγητής, νιώθει ταπεινωμένος για την προσπάθεια που γίνεται από τον ακαδημαϊκό να ξαναγράψει την ιστορία στα… δικά του μέτρα. Ως ένας απλός πολίτης, λοιπόν, που είδε και βίωσε στο σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπο του ναζισμού και φασισμού, απευθύνεται στον κ. Ρίχτερ και του επισημαίνει, αναμένοντας την απάντησή του:

«Σήμερα κύριε καθηγητά είμαι 89 χρονών και όταν πέσανε οι συμπατριώτες σας αλεξιπτωτιστές στο Σταυρωμένο του Ρεθύμνου το απόγευμα της 20 Μαΐου 1941 ήμουν 15 χρονών. Ήμουν σε μια ηλικία, που ότι έβλεπαν τα μάτια μου κι ότι άκουγαν τα αυτιά μου δεν ξεχνιούνται. Και δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μου, γιατί ήταν βάρβαρα και πρωτοφανή και κάθε φορά που τα σκέφτομαι, και είναι πολλές φορές, αναταράσσουν τη ζωή μου. Ήταν μέρες που με στιγμάτισαν και μέχρι να αναπνέω θα τις θυμούμαι. Πείνα, κακομοιριά, δυστυχία, γύμνια όλη την κατοχή, και περισσότερο όταν κάψανε τα σπίτια μας, αμέσως μετά την κατάληψη της Κρήτης. Τα ξέρετε αυτά κύριε Ρίχτερ; Αυτός ήταν ο… ιπποτισμός των συμπατριωτών σας αλεξιπτωτιστών…

»Εγώ, ένα απλός και ταπεινός πολίτης στο μικρό χωριό Αστέρι του Ρεθύμνου που γεννήθηκα και κατοικώ, έχω τις πιο άγριες εικόνες των συμπατριωτών σας εδώ στη φτώχια μας, και από το Αστέρι έβαλαν αρχή για τις ομαδικές εκτελέσεις στην Κρήτη, μετά την επικράτηση τους στην Κρήτη την 1η Ιουνίου 1941. Είναι συγκλονιστικό και δεν μπορείτε να το αντιληφθείτε, όταν έστησαν στον τοίχο και σκότωσαν 12 χωριανούς μου χωρίς λόγο και αιτία. Αυτοί ούτε πολέμησαν ούτε αντιστάθηκαν μα ήταν μόνο άνθρωποι του μόχθου. Και ήταν όλοι φαμελίτες και αγνοί. Ο Θεός να τους αναπαύσει εκεί που είναι… Τα ξέρατε αυτά κ. Ρίχτερ;

«ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ ΞΕΡΕΙ ΠΩΣ ΖΗΣΑΜΕ…»

»Ξέρετε εσείς, όλοι εμείς όσοι απομείναμε, πώς ζήσαμε μετά; Μας σκότωσαν και μετά δυο μέρες ήρθαν και μας έκαψαν. Οι συμπατριώτες σας ναζί, που λέτε πως οι πράξεις τους θα πρέπει να αναγνωριστούν ακόμα και τώρα από τη Γερμανία, δεν άφησαν σπίτι όρθιο στο χωριό μας και μας άφησαν στο δρόμο μεγάλους ανθρώπους και πολλά παιδιά. Σκότωσαν τους πατεράδες τους και οι οικογένειες έμειναν χωρίς τους προστάτες τους. Μόνο ο Θεός ξέρει πώς ζήσαμε. Τα ξέρατε αυτά κ. Ρίχτερ;

»Την πρώτη μέρα που ήρθαν οι πατριώτες σας «ουρανίτες» με τα «Στούκας», χιλιάδες ήταν, στην περιοχή του Σταυρωμένου Ρεθύμνου, δίπλα από το Αστέρι, οι ίδιοι μάζεψαν τους περαστικούς πολίτες και στο Σταυρωμένο και τους ανάγκασαν να τους κουβαλούν νερό και πολεμοφόδια. Το βράδυ κύριε καθηγητά τους… πλήρωσαν για την αγγαρεία τους με τον θάνατο. Τα ξέρατε αυτά κ. Ρίχτερ;

»Μετά από δυο ή τρεις μέρες συγκέντρωσαν και άλλους 110 περαστικούς στην αμμουδιά των Μυσιρίων και τους θανάτωσαν και αυτούς. Ήταν η φρίκη που μόνο οι συμπατριώτες σας μπορούσαν να φέρουν. Κι όμως, ήταν και αυτοί οι άνθρωποι, όπως και οι άλλοι, αθώοι, άμαχοι, και χωρίς λόγο έδωσαν το αίμα τους στη ναζιστική μανία. Τα ξέρατε αυτά κ. Ρίχτερ;

»Και δεν ήταν μόνο ο Αστέρι που δέχτηκε την ανελέητη εκδίκηση με τις εκτελέσεις. Μετά τη συνθηκολόγηση άρχισαν να χτυπούν παντού και να δείχνουν την αγριότητα τους. Σκότωναν και σκότωναν ως πολεμοχαρείς τους απλούς ανθρώπους στα χωριά του πρώην δήμου Αρκαδίου, το Άδελε, τη Λούτρα, το Παγκαλοχώρι. Και πήραν τις ζωές από ανθρώπους μεγάλης ηλικίας, οικογενειάρχες που όλοι τους είχαν πολλά παιδιά και ήταν ανήλικα. Πώς μεγάλωσαν αυτά τα παιδιά και πόσα πέθαναν από τις κακουχίες του πολέμου; Τα ξέρατε αυτά κ. Ρίχτερ;

»Θα έπρεπε εμείς στα χωριά που δεχτήκαμε τα πλήγματα, να γνωρίζουμε τις συνθήκες που υπογράφτηκαν; Εκείνο που εμείς εκ παραδόσεως κρατάμε, είναι να αντιστεκόμαστε σε κάθε κατακτητή που έρχεται με κάθε τρόπο να μας πάρει τη γη μας και να μας κατακτήσει. Δεν τους καλέσαμε! Οι Γερμανοί πίστεψαν πώς θα ήμασταν μια εύκολη υπόθεση, όμως διαψεύστηκαν από το αποτέλεσμα κι ας μη διαφεύγει της προσοχής του ότι τέσσερα χρόνια με τον ανταρτοπόλεμο στα βουνά πολεμούσαμε για τη λευτεριά μας. Γι αυτό και η ιστορία μας ήταν πλήρης επαναστάσεων και είμαστε περήφανοι για τη φυλή μας. Τα ξέρατε αυτά κ. Ρίχτερ;

»Επισημαίνω στον κ. καθηγητή ότι στο χωριουδάκι μας για πολλά χρόνια δεν έλειπε το μαύρο τσεμπέρι από τις μάνες, τις  χήρες, τις αδερφές και τις κόρες και τα γένια του πένθους από τους άντρες. Κύριε καθηγητά, επίτιμε διδάκτορα τώρα του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης Χάινς Ρίχτερ, είναι καλύτερα να μην τα θυμούμαι γιατί κλαίω… Καληνύχτα σας!»

Πηγή:madeincreta.gr