Από τις 12 Σεπτεμβρίου 2013
Η κινηματογραφική εταιρεία διανομής New Star συνεχίζει την κυκλοφορία διαλεκτών ταινιών σε επανέκδοση και στις 12 Σεπτεμβρίου 2013 θα βγάλει στις αίθουσες την πιο ριζοσπαστική ίσως ταινία του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, «Όλα Πάνε Καλά – Τout va bien», παραγωγής του 1972 με πρωταγωνιστή τον σπουδαίο Γάλλο ηθοποιό Υβ Μοντάν.
«Ο γαλλικός Μάης του ’68... τέσσερα χρόνια μετά, με τις υποβλητικές ερμηνείες δύο «ιερών τεράτων» του σινεμά, του Ιβ Μοντάν και της Τζέιν Φόντα». «Μια σπουδή για τον έρωτα, μια ελεγεία για την επανάσταση». «Ο Γκοντάρ, πέρα από το ότι ξέρει να κάνει σινεμά, δείχνει ότι ξέρει και να αυτοσαρκάζεται...». «Ο πατέρας της νουβέλ βαγκ, με το γνωστό ανατρεπτικό του στιλ, αποδεικνύει πως όλα... δεν πάνε καλά!»
«Είναι ο αντίλαλος της εργατικής τάξης, η απεικόνιση των κινήτρων και των αξιών της», είναι μερικά από τα σχόλια και κριτικές που έχουν γραφτεί για αυτήν την ταινία που αξίζει να ανακαλύψουν ξανά οι σινεφίλ.
Ο Γκοντάρ ανατέμνει τη δομή της κοινωνίας, τις ταινίες, την αγάπη και την έννοια της επανάστασης. Παίζουν ακόμα οι Βιτόριο Καπριόλι, Ελιζαμπέτ Σοβίν, Ερίκ Καρτιέ, Καστέλ Καστί, Λουί Μπουκέ, Ιβ Γκαμπριέλι και Πιερ Ουντρέ
Σύνοψη
Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από την καταστολή του Μάη του’ 68 στη Γαλλία. Ο στρατηγός Ντε Γκολ έχει καταστείλει την «επανάσταση» και, υπό την προεδρία του διαδόχου του Ζορζ Πομπιντού, όλα δείχνουν πλέον να είναι υπό έλεγχο… Όλα, φαινομενικά τουλάχιστον, «πάνε καλά», σύμφωνα με τις επιθυμίες και τις επιταγές της καθεστηκυίας τάξης.
Κι εκεί, μέσα στη φαινομενική «κοινωνική νηνεμία», οι εργάτες ενός εργοστασίου αλλαντικών ξεσηκώνονται, κηρύσσουν απεργία και το καταλαμβάνουν. Η κοινωνική «τάξη και ασφάλεια» ξάφνου απειλούνται και έρχονται στο μυαλό όλων εικόνες που ήταν καθημερινές πριν από μία τετραετία.
Ωστόσο, τίποτα δεν είναι το ίδιο... Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων έχουν αλλάξει. Μία απεργός τηλεφωνεί στο σπίτι της και λέει στο σύζυγό της να προσέχει τα παιδιά. Ένα μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος μοιράζει φυλλάδια στο σούπερ μάρκετ και οι νέοι δεν του δίνουν την παραμικρή σημασία...
Σε γενικές γραμμές, βλέπουμε το ζευγάρι των Jane Fonda και Yves Montand να βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα εργοστάσιο σαλαμιών μετά από την απεργία που έχουν κηρύξει οι εργάτες του και την κατάληψή του. Στην ουσία όμως είναι μια προσπάθεια να αποτυπώσει ο Godard τις σκέψεις του γύρω από το Μάη του '68 (τέσσερα χρόνια αργότερα), τις αριστερές ιδεολογίες του και να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι... όλα δεν πάνε τόσο καλά. Κυρίως θα λέγαμε ότι είναι μια (απαισιόδοξη;) αποτύπωση για την αποτυχία εγκαθίδρυσης των ριζοσπαστικών ιδεολογιών της δεκαετίας του '60. Όλα αυτά μέσα από το γνωστό ανατρεπτικό κινηματογραφικό στυλ του Godard, για να ξέρετε τι περίπου να περιμένετε.
Η ταινία, ιδεολογικά, θα μπορούσε να πει κανείς ότι τοποθετείται στα... αριστερά της αριστεράς και αποδίδει ακόμα την αίσθηση της μαοϊκής περιόδου του Γκοντάρ. Από αυτή την άποψη η ταινία είναι ιδεολογικά ακραία και ριζοσπαστική αλλά στη πραγματικότητα ο Γκοντάρ μαζί με το Γκορέν θέλησαν να κάνουν τη ταινία τους προσιτή και πράγματι, απλοποιώντας και εικονοποιώντας τις ιδέες τους, κατάφεραν να κερδίσουν ένα ευρύ κοινό. Έτσι εξηγείται και η εντύπωση καρικατούρας που αποδίδει το έργο, άλλα έπρεπε το μήνυμα να είναι σαφές και οικείο σε όλους.
Από μία άλλη άποψη, η ιδέα της διάσπασης του εργοστασίου στα δύο έδωσε μία πολύ ευχάριστη αίσθηση ρευστότητας, περνώντας από σκηνή σε σκηνή με απλά οριζόντια και κάθετα πλάνα παρακολούθησης, κάτι το οποίο δίνει ακόμα περισσότερη γοητεία στο έργο, ένα έργο που παρακολουθείται με διαρκή αγωνία και αμείωτο ενδιαφέρον.
Η διαχρονικότητα του ερωτήματος...
Όλα πάνε καλά άραγε; Αυτό αναρωτιόταν και ο Γκοντάρ τo 1972, και απολύτως δικαιολογημένα το ερώτημα συνεχίζει να αιωρείται μέσα στο πνεύμα της δικιάς μας εποχής. Αυτή η διαχρονικότητα του ερωτήματος είναι αυτό ακριβώς που κάνει τη ταινία να ξεπερνάει τις εποχές ακόμα κι αν τα κοινωνικά ζητήματα που έθιξε ο Γκοντάρ έχουν πια εξελιχθεί.
Η ταινία, αποδίδει πολύ καλά το τι γινόταν, πίσω στις δεκαετίες ‘60 και ‘70. Πρόκειται για μια ταινία που ταιριάζει καλά στην εποχή της, ειδικά στην κινηματογραφική της μορφή. Και εκτός αυτού, η ταινία "Όλα πάνε καλά" είναι πολύ περισσότερα από μία απλή αριστερή προπαγάνδα.
Ο Γκοντάρ ανατέμνει τη δομή της κοινωνίας, τις ταινίες, την αγάπη και την επανάσταση. Θέτει αναγκαστικά ζητήματα: Μπορεί ο έρωτας να επιβιώσει μέσα από μία σχέση; Μπορεί η ιδεολογία μία επιβιώσει μέσα από μία επανάσταση; Εξετάζει επίσης τις γαλλικές φοιτητικές εξεγέρσεις της δεκαετίας του 1960 με προσεκτικό μάτι, και καταντά στο να σατιρίζει τις σύγχρονες απόψεις της ιστορίας.
Χαρακτηριστική η ατάκα που είχε γραφτεί για την ταινία σε γαλλική εφημερίδα: «Είναι ο αντίλαλος της εργατικής τάξης, η απεικόνιση των κινήτρων και των αξιών της».
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr