Σκέψεις μετά από έναν (ακόμα έναν…) ξυλοδαρμό

Πριν από ένα μήνα ένας νεαρός άντρας από την Τυνησία ξυλοκοπήθηκε ανελέητα από ομάδα αντρών ελληνικής καταγωγής, στην περιοχή της «Πολιτείας», με μόνο αιτιολογικό το διαφορετικό χρώμα δέρματός του. Ο νεαρός σώθηκε χάρη στην παρέμβαση άλλων ανθρώπων που αντιλήφθηκαν τη βίαιη επίθεση.

Παρόλο που τέτοια αήθη περιστατικά -με πολλούς και οπλισμένους παλικαράδες εναντίον ξεμοναχιασμένων «ξένων»-  είναι πλέον συχνά ανά την Ελλάδα, πολύ σπάνια οι θύτες σύρονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Πολύ σπάνια το θύμα υπερνικά τον τρόμο και φτάνει να καταγγείλει επίσημα τις βιαιοπραγίες που υπέστη. Πολύ σπάνια εμφανίζονται μάρτυρες αναγνωρίσιμης αξιοπιστίας διατεθειμένοι να υπερασπιστούν την αλήθεια μιας τέτοιας καταγγελίας. Ακόμα πιο σπάνια η Αστυνομία συλλαμβάνει υπόπτους που αναγνωρίζονται από το θύμα ως αυτουργοί.

Τούτη τη φορά όμως τα πράγματα ακολούθησαν τον σπάνιο δρόμο. Ο κακοποιημένος νέος αναγνώρισε έναν από τους δράστες της δολοφονικής επίθεσης εναντίον του και η υπόθεση ακολουθεί πλέον τη δικαστική οδό.

Από αυτή τη σκοπιά, είναι μεγάλης σημασίας η δίκη που πρόκειται να διεξαχθεί στην πόλη μας την ερχόμενη εβδομάδα. Μεγάλης σημασίας για τον πολιτισμό μας, τις αξίες μας, τα μυαλά και τις καρδιές των παιδιών μας. Γιατί εκείνο που πρωτίστως χρειάζεται να αναγνωριστεί από τη Δικαιοσύνη και να καταδικαστεί από την κοινωνία δεν είναι μια ατομική και μεμονωμένη βίαιη συμπεριφορά, αλλά μια κοινωνική και επαναλαμβανόμενη βίαιη συμπεριφορά, που όπως φαίνεται οπλίζει ομάδες-συμμορίες στη βάση της παράλογης αντίθεσης ημεδαπός/αλλοδαπός. Και χαρακτηρίζω παράλογη αυτή την αντίθεση γιατί καταρχήν όσοι την υποστηρίζουν δεν είναι συνεπείς με αυτό που ισχυρίζονται: στο στρατόπεδο των ημεδαπών, ή αλλιώς «Ελλήνων» θα βρούμε επίσης Αλβανούς ή Ρωσοπόντιους (μισθοφορικά τάγματα;), ενώ η ομάδα των «Αλλοδαπών» δεν περιλαμβάνει ανεξαιρέτως τους αλλοδαπούς ,  ειμή μόνον τους φτωχούς.

Είναι γνωστό ότι η κοινωνική εξαθλίωση οδηγεί σε αύξηση της εγκληματικότητας. Η φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία –μνημονιακά- χρόνια, η ανεργία, η κακή εκπαίδευση, οι ρημαγμένες γειτονιές , τα αλλεπάλληλα πολιτικά/οικονομικά σκάνδαλα, πλάθουν ανθρώπους ψυχικά ανάπηρους και κοινωνικά ανάγωγους. Σ΄αυτές τις συνθήκες κρίσης , οι στερημένοι άνθρωποι, ειδικά οι νέοι, μπορούν να αντιδράσουν αντι-κοινωνικά. Να αναγνωρίσουν ως εχθρούς  αυτούς που βρίσκονται ακόμα πιο χαμηλά στην κοινωνική ιεραρχία, αντί να στρέψουν τα βέλη τους στους αληθινούς υπαίτιους της κακοδαιμονίας μας, τους οικονομικούς και πολιτικούς ταγούς μας. Οι φτωχοί πρόσφυγες και μετανάστες γίνονται τα πρώτα εύκολα θύματα. Εύκολα θύματα από πολλές πλευρές. Για τους μπρατσωμένους άεργους που, με τα πτώματα των Πακιστανών,  γεμίζουν τις άδειες ώρες και ζωές τους. Αλλά και για τους Λοβέρδους που , στους ώμους των άρρωστων πορνών, θεμελιώνουν πολιτική καριέρα. Μόνο που ο κανιβαλισμός διασπείρεται επιδημικά. Επόμενα θύματα ποια θα είναι;

Ε λοιπόν, κάποια από τα επόμενα θύματα μπορούμε ήδη να τα αναγνωρίσουμε. Στα πρόσωπα και τις συνειδήσεις εκείνων των ανθρώπων που, ενώ είδαν την επίθεση ενάντια στο νεαρό Τυνήσιο, φοβήθηκαν να εμφανιστούν ως μάρτυρες (πλην ενός Λακεδαιμονίου). Η ωμότητα των ομάδων κρούσης φίμωσε τη λογική και την αξιοπρέπεια των αυτοπτών.                                                                                                       Τα επόμενα θύματα είναι ο Λόγος και η Δημοκρατία.