Όταν πεθαίνει ένας νέος άνθρωπος η τραγωδία δεν αφορά τον ίδιο αλλά τους οικείους και τους φίλους του
Ο καρδιολόγος και πρόεδρος της ΝΟΔΕ Αχαΐας της ΝΔ Ανδρέας Μαζαράκης στον επικήδειο λόγο του για τον εκλιπόντα έμπορο – υποδηματοποιό Ηλία Παυλίδη που έσβησε στα 57 του χρόνια και κηδεύτηκε την Τρίτη 12 Ιουνίου 2018 σε βαρύ κλίμα και με όλο τον εμπορικό κόσμο και την κοινωνία της Πάτρας να τον αποχαιρετά, μίλησε για έναν αληθινό φίλο και πως «όταν πεθαίνει ένας φίλος νιώθεις τη γη να φεύγει κάτω απ’ τα πόδια σου και αλλάζεις τα χρώματα της ψυχής σου. Νιώθεις σαν να σου ξεριζώνουν την καρδιά».
Ο επικήδειος λόγος του κ. Μαζαράκη για τον Ηλία Παυλίδη που πέθανε στα 57 του χρόνια, συνεχίζει ως εξής:
Δεν θέλουμε όμως αυτός ο πόνος να 'ναι κάτι που θα περάσει. Η πληγή μας είναι απόδειξη της αγάπης μας. Όσο πιο βαθιά η πληγή, τόσο μεγαλύτερη η αγάπη. Ας είναι. Είναι διαθήκες ζωής, η απόδειξη ότι μπορούμε να αγαπήσουμε βαθιά, να ζήσουμε με το ίδιο βάθος, να κοπούμε αλλά να θεραπευτούμε και να συνεχίσουμε να αγαπάμε.
Οι πληγές είναι άσχημες μόνον για τους ανθρώπους που δεν βλέπουν.
Όταν πεθαίνει ένας φίλος νιώθεις να φεύγει η γη κάτω απ' τα πόδια σου. Μοιάζει να σταματά ο κόσμος για μια στιγμή. Σαν να θέλει να χαθεί στην άβυσσο του τίποτα. Κι εσύ χάνεις κάθε επαφή με την πραγματικότητα.
Όταν πεθαίνει ένας φίλος αλλάζεις τα χρώματα της ψυχής σου. Με ένα τόνο θλιβερό, της μοναξιάς της καρδιάς. Την σκεπάζεις με το βαρύ και πνιγηρό ρούχο της μελαγχολίας. Σχεδόν ντρέπεσαι που έχεις επιβιώσει.
Όταν ένας φίλος είναι καθ' οδόν για τα δικά του μονοπάτια του απείρου νοιώθεις λίγο σαν προδομένος. Σκέφτεσαι πως δεν σε ήθελε συνταξιδιώτη και τον αναζητάς μέσα στα άστρα, προσπαθώντας μπας και δεις το περίγραμμα του, καθώς βυθίζεται, χάνεται στο άπειρο. Και μένεις βουβός. Παρατηρείς αλλά δεν βλέπεις. Σαν άγαλμα.
Έτσι με άφησες Φίλε.
Αν μπορούσα πόσο θα 'θελα να καρφώσω χάμω τις στιγμές μας, μη και φύγουν.
Όταν πεθαίνει ένας νέος άνθρωπος η τραγωδία δεν αφορά τον ίδιο αλλά τους οικείους και τους φίλους του. Και είναι ανείπωτη.
Όταν πεθαίνει ένας νέος άνθρωπος το σοκ μας υπενθυμίζει ότι ζούμε από τύχη. Η στατιστική είναι με το μέρος μας - προς το παρόν. Αυτό το "προς το παρόν" μας γεμίζει με δέος και φόβο. Μέχρι να ξεχάσουμε βέβαια.
Όταν πεθαίνει ένας νέος άνθρωπος για όλους, εμάς είναι μία σήμανση πως άλλος δρόμος δεν υπάρχει:
Να μην σπαταλάμε άδικα τις μέρες μας. Να μην τοξινώνουμε την ψυχούλα μας, με ανούσιους προσωπικούς καυγάδες για ασήμαντη αφορμή. Κατανοώντας το εφήμερο του βίου μας, μας δίνεται μια ευκαιρία μοναδική. Να σκεφτούμε, πως μπορούμε να δώσουμε νόημα και ουσία, σε αυτό το ταξίδι της ζωής. Με μικρά ή μεγάλα έργα - δεν έχει σημασία - μέχρι εκεί που μπορεί ο καθένας. Έστω μισό βήμα μπροστά.
Δεν πρόκειται για κάποιο ηθικό κανόνα, κάποιας θρησκείας η ιδεολογίας η ....βαριάς φιλοσοφίας. Τουναντίον, πρόκειται για την επιτομή της απλής λογικής. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Ποτέ δεν υπήρξε βέβαιη η επόμενη ανατολή του ήλιου για κανένα. Τόσο απλά.
Λένε ότι τους νεκρούς τους κουβαλάμε μέσα μας, όσο ζούμε. Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούν. Αυτό που κουβαλάω εγώ μέσα μου είναι η αίσθηση ότι πατήθηκε απότομα το stop σε μια τριαντάχρονη φιλία.
Το μόνο που με παρηγορεί, είναι ότι ο Ηλίας πρόλαβε στη σύντομη ζωή του, να αγαπήσει την γυναίκα του, την κόρη του, τους φίλους του, τα βιβλία του και τόσα άλλα που ξεχνώ. Την ίδια τη ζωή.
Και εγώ παραφράζοντας τους στίχους του ποιητή θα πω. Μια αστραπή η ζωή φίλε ...Μα προλαβαίνουμε.
Φίλε Ηλία κοντεύω να συνειδητοποιήσω ότι έχεις πεθάνει εντελώς. Σφιχταγκαλιασμένος με το θάνατο, παγωμένος και αγέλαστος, δεν αφήνεις ούτε ελάχιστη ελπίδα. Και όμως υπάρχει ελπίδα. Δεν κατοικείς πια στην Πάτρα, στην Ελλάδα, στην οικουμένη ολόκληρη.
Φωλιάζεις μονάχα στην καρδιά μας. Και ακόμα βαθύτερα.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
