Το Περιφερειακό Συμβούλιο Μαθητών και το φαινόμενο του «φιλονεϊσμού»

Υπάρχει ένα γενικότερο φαινόμενο που λέγεται «φιλονεϊσμός». Όλοι πρέπει να φαινόμαστε νέοι, να συμπεριφερόμαστε, να ντυνόμαστε, να διασκεδάζουμε σαν νέοι. Διότι οι νέοι είναι ωραίοι, δημιουργικοί, ασυμβίβαστοι και πρέπει να τους ακολουθούμε. Κι ακόμα, πρέπει να τους ακούμε, έχουμε πολλά να μάθουμε από αυτούς. Αυτό επιτάσσει η κυρίαρχη ιδεολογία, αυτό ξεκίνησε η Βουλή, το ίδιο κάνει και η Περιφέρεια.

Ποιος είναι ο αντίλογος σε όλα αυτά; Ο αντίλογος επισημαίνει ότι ο δρόμος προς την ενηλικίωση των νέων δεν περνάει μέσα από την κολακεία των νέων, διότι περί κολακείας πρόκειται όταν τη μία φορά τους λέμε να παραστήσουν τους βουλευτές και την άλλη να υποδυθούν τους περιφερειακούς συμβούλους. Να το πω κι αλλιώς: Η δημοκρατική πολιτεία δεν καλεί τους νέους να την διδάξουν αλλά αναλαμβάνει την ευθύνη να τους διδάξει αυτή. Κάθε διαφορετική εκδοχή συνιστά λαϊκισμό και δημαγωγία και σ’ αυτά τα ολισθήματα υπέπεσε ο υφυπουργός Παιδείας Δ. Μπαξεβανάκης που μετά τη συνεδρίαση δήλωσε ότι «οι μαθητές απόκτησαν την εμπειρία συμμετοχής σε ένα αιρετό θεσμό».

Η δουλειά των μαθητών είναι να μαθαίνουν γράμματα, να παίζουν, να αθλούνται, να ερωτεύονται και να ανακαλύπτουν μέσα από όλα αυτά τον εαυτό τους και τον κόσμο. Μπορεί, μεταξύ άλλων, να ανακαλύψουν και την πολιτική πράξη, αλλά αυτό θα γίνει μέσα από άλλους δρόμους και όχι από το μικρομεγαλισμό των εφήβων βουλευτών και των εφήβων περιφερειακών συμβούλων.

Λυπάμαι που το γράφω αλλά αυτοί οι θεσμοί, το μόνο που μπορούν να διδάξουν στους νέους είναι η συμβατικότητα και ο κομφορμισμός.