To άλμπουμ ζωής του Κωστή Στεφανόπουλου - Ανέκδοτες φωτογραφίες από τη ζωή του πατρινού πολιτικού

Δείτε ΦΩΤΟ

Ο Κωστής Στεφανόπουλος υπήρξε ένας σπάνιος πολιτικός. Εκείνο που τον χαρακτήριζε στην 90χρονη ζωή του ήταν η απλότητα, η καλοσύνη, η αφοσίωση στο καθήκον και το σπάνιο προσόν να έχει λίγους, αλλά πιστούς φίλους σε όλες τις τάξεις και τις παρατάξεις.

Ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα ως μαχητής δεξιός και την έκλεισε ως ο πρόεδρος όλων των Ελλήνων. Ενας ευπατρίδης που πολλές φορές δεν κατάφερε να κερδίσει την ψήφο μας, αλλά τελικά κέρδισε την καρδιά των πολιτών.

Το «Εθνος της Κυριακής» μέσα από σπάνιες και αδημοσίευτες φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο της οικογένειας Στεφανοπούλου και με τη βοήθεια της Νίτσας Λουλέ, επιστήθιας φίλης του και της γυναίκας που εμπιστεύτηκε για την αυτοβιογραφία του, «φωτίζει» άγνωστες πτυχές του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας από τα παιδικά και φοιτητικά του χρόνια, καθώς και τα πρώτα του βήματα στον πολιτικό στίβο. Ηταν Δεκαπενταύγουστος του 1926 στην Πάτρα... Ο πατέρας του, Δημήτρης Στεφανόπουλος, δικηγόρος και αργότερα πολιτικός του λαϊκού κόμματος και η μητέρα του, Βρισηίδα Φιλοπούλου, κόρη του δημοσιογράφου Κωνσταντίνου Φιλόπουλου, έχοντας αποκτήσει ήδη έναν γιο, τον Σπύρο, υποδέχονται το νέο μέλος στην οικογένειά τους, τον δευτερότοκο γιο τους Κωστή. «Η μητέρα του κρατά στην αγκαλιά το μικρόσωμο, μαυριδερό αγόρι, τόσο μαυριδερό, που σαν μεγάλωσε οι γονείς του του 'λεγαν πως το πήραν απ' τους αθίγγανους κι εκείνο έκλαιγε», αποκαλύπτει η Νίτσα Λουλέ.

Η Νίτσα Λουλέ είναι ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που κατάφερε να «ξεκλειδώσει» συναισθηματικά τον σπουδαίο πολιτικό και να της διηγηθεί ιστορίες από τα χρόνια της παιδικής του αθωότητας. «Είχε μεγάλη αδυναμία στον αδερφό του. Τον θεωρούσε πολύ όμορφο, σε αντίθεση με εκείνον. Ο πατέρας του νόμιζε ότι μοιάζει περισσότερο στους Στεφανόπουλους και τον προόριζε να ακολουθήσει το επάγγελμα του, όπως και έγινε, δικηγόρος».

Η οικονομική άνεση της οικογένειας τους επέτρεπε να μεγαλώσουν με νταντά, μια μικροσκοπική γυναίκα από τη Ζάκυνθο. Τα βράδια, τα δύο αδέλφια κούρνιαζαν στα πόδια της γιαγιάς τους, μάνα της μάνας τους, και ξεφύλλιζαν περιοδικά μόδας. Οπως σημειώνει η κ. Λουλέ, «τον ρωτούσαν ποια του άρεσε και εκείνος τους έδειχνε την πιο άσχημη. Ακόμη και μεγάλος δεν μπορούσε να ξεχωρίσει την όμορφη από την άσχημη γυναίκα. Ηταν μάλλον αδιάφορος». Στη μητέρα του άρεσαν τα χαρτιά, ενώ ο πατέρας του είχε χόμπι το κυνήγι. Οταν μεγάλωσε ο Κωστής, τον έπαιρνε μαζί του και όταν πετύχαινε πού και πού και καμιά μπεκάτσα, εκεί να δεις περηφάνια...

Ο Κωστής Στεφανόπουλος ντυμένος Κινέζος στις Απόκριες του 1933.

Το μεσημεριανό τραπέζι ήταν ολόκληρη ιεροτελεστία. Ετρωγαν όλοι μαζί και ο καθένας είχε τη δική του θέση. Από τις διηγήσεις του η κ. Λουλέ θυμάται πως της είχε εκμυστηρευτεί ότι στη διάρκεια του φαγητού δεν μιλούσαν, έτρωγαν και την τελευταία μπουκιά και δεν σηκωνόντουσαν αν δεν τελείωναν όλοι. Μετά έβγαιναν στην πλατεία Ολγας για παιχνίδι. Επίσης, μαζί με τον αδερφό του λάτρευαν τις παραστάσεις του Καραγκιόζη.

Τα καλοκαίρια η οικογένεια, μετά τα μπάνια στη θάλασσα, ανέβαινε στα Καλάβρυτα για να πάρουν τα παιδιά βουνίσιο αέρα. Το χωριό λεγόταν Σούβαρδο και όλοι μαζί, γιαγιάδες, παππούδες, οι κοπέλες του σπιτιού, σαν καραβάνι, όπως έλεγε ο ίδιος, νοίκιαζαν δωμάτια και εκεί κατέφυγαν και όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος. Ως οικογένεια δεν είχαν μάθει να εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους. Η μάνα του, έξυπνη γυναίκα και από ευκατάστατη οικογένεια, ήταν η αρχηγός στο σπίτι. Τα δύο αδέρφια διδάχτηκαν τη γερμανική και τη γαλλική γλώσσα, ενώ τα αγγλικά ο Kωστής Στεφανόπουλος τα έμαθε αργότερα μόνος του.

Βρισκόμαστε περίπου στη δεκαετία του '30. Εκεί στα μισά του γυμνασίου, πέρα από τα μαθήματα και τις γλώσσες, ο Κωστής άρχισε να ασχολείται και με τον αθλητισμό. Στα νεανικά του χρόνια ήταν αθλητής της κολύμβησης και της υδατοσφαίρισης, ωστόσο, η μεγάλη αγάπη που γεννήθηκε εκείνα τα χρόνια ήταν το σκάκι.

Τελικά στο πανεπιστήμιο, στη Νομική Αθηνών, μπαίνει τελευταίος, εκεί που ήταν πρώτος μαθητής, γιατί έδωσε μουντζουρωμένη κόλλα στην έκθεση επειδή δεν του άρεσαν αυτά που έγραψε. Βέβαια, αυτό δεν έπαιξε κανένα ρόλο στη συνέχιση και στην καλή απόδοση των σπουδών του. Ωστόσο, οι σπουδές του κόβονται στη μέση όταν έρχεται το χαρτί να παρουσιαστεί στον Στρατό. Υπηρέτησε 33 μήνες σε διάφορα μέρη, όπως Πάτρα, Γιάννενα, Μεγάλο Πεύκο, κάτω από αντίξοες συνθήκες, και το Γενάρη του '54 κρατώντας επιτέλους το απολυτήριό του άρχισε να δικηγορεί...

Παρέα με τους φίλους του το 1945 (κέντρο)

Διακοπές στη Σκύρο τον Αύγουστο του 1962

Από αριστερά: Μαρία Στεφανοπούλου, ο αδερφός του Σπύρος, ο πεθερός του Ηλίας Στουνόπουλος, ο Κωστής Στεφανόπουλος, η σύζυγός του Τζένη και η θεία του Αρτεμις Γιογκαράκη.

Ο Κωστής Στεφανόπουλος (δεξιά) με τον αδερφό του Σπύρο στην εξώπορτα του πατρικού σπιτιού, 1931.

«Ηταν καλός μαθητής και στο δημοτικό έπαιρνε πάντα άριστα, αν και στην πέμπτη τάξη δεν έγραψε καλά μαθηματικά... Πρώτος του έρωτας μια συμμαθήτριά του», αναφέρει χαμογελώντας η κ. Λουλέ.. Στο γυμνάσιο την πρώτη χρονιά ήρθε πρώτος. Τη δεύτερη τον πέρασε ένας συμμαθητής του, ο Νίκος Τσαούσογλου, ένα πάμπτωχο παιδί, που πήγαινε συχνά στο σπίτι τους και διάβαζαν.