Μαζί μπορούμε καλύτερα

Η χώρα, λίγες μέρες μετά τον εορτασμό της πρώτης χρονιάς Αριστερά, συνεχίζει να βυθίζεται στην ανυποληψία. Η κατάσταση θα μπορούσε να περιγραφεί από τις τις σελίδες βιβλίων για τα λαϊκίστικα επαναστατικά καθεστώτα των κρατών της λατινικής Αμερικής. Προπαγάνδα, διαστρέβλωση της αλήθειας, όσο εξώφθαλμη και αν είναι αυτή, διορισμοί συγγενών και φίλων, οι ανισότητες και η φτώχεια να διογκώνονται, ενώ οι πολίτες στερούνται ελπίδας. Μετά από μια περίοδο έντονης προσπάθειας, πόνου και περικοπών για να μπει η χώρα σε έναν λιγότερο κακοτράχαλο δρόμο, εδώ και ένα χρόνο παρακολουθούμε την διασπάθιση δημοσίου χρήματος, την ανατροπή των προεκλογικών και μετεκλογικών υποσχέσεων, αλλά το κυριότερο παρακολουθούμε την διεθνή απομόνωση της χώρας από τις πολιτικές επιλογές του κυρίου Τσίπρα και του κυρίου Καμμένου.  Το καλοκαίρι πιθανά φτάσαμε ένα βήμα πριν το πραξικόπημα και σήμερα βρισκόμαστε με το ένα πόδι εκτός Σένγκεν, καθώς ο κύριος Τσίπρας μετά την επιτυχία της οικονομικής διαπραγμάτευσης θέλησε να ασχοληθεί με το προσφυγικό ζήτημα.

Από την άλλη πλευρά, εκείνοι που δίχασαν την χώρα το 2010 με τα Ζάππεια και τις μαγικές λύσεις. Οι εμπρηστές της περιόδου 2004-2009, που σήμερα θέλουν να παίξουν ρόλο πυροσβέστη, επιδιώκουν να επιβάλλουν νέα ψευδεπίγραφα διλήμματα, στην βάση του νέου δικομματισμού που δημιουργείται στην χώρα.  Στηρίζονται στην υποτιθέμενη μεταρρυθμιστική τους ορμή, όταν ως κυβέρνηση προσπάθησαν να ξηλώσουν κάθε μεταρρύθμιση που έγινε στην χώρα. Επιχειρούν χωρίς προτάσεις, να αντιμετωπίσουν την κυβέρνηση περιμένοντας να «πέσει» ως ώριμο φρούτο και προτάσσοντας την συνέχιση της  ευρωπαϊκής μας πορείας. Ακόμα όμως και αυτό γίνεται με νεφελώδη τρόπο, καθώς η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας δεν θα έρθει χωρίς την ενσωμάτωση ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης. Η Ελλάδα, ως μέλος της ΕΕ, αλλά παράλληλα και ως αυτόνομο κράτος, πρέπει να χαράξει το δικό της σχέδιο.

Μεταξύ αυτής της ασυνάρτητης εθνικολαϊκιστικής κυβέρνησης και της βαθιά συντηρητικής ΝΔ πρέπει να υπάρξει ένας τρίτος δρόμος. Ένας δρόμος που θα εγγυηθεί την υιοθέτηση ενός νέου παραγωγικού μοντέλου, αλλά και μια νέα μεγάλη κοινωνική συμφωνία μεταξύ όλων των παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας και του μόχθου για την αλλαγή του οικονομικού περιβάλλοντος. Έτσι μόνο η χώρα θα μπει σε τροχιά ανασυγκρότησης και θα αξιοποιήσει το τεράστιο κεφάλαιο του απόδημου ελληνισμού, των Ελλήνων που προσφέρουν και δημιουργούν σε όλο τον κόσμο. Ένας δρόμος, τέλος, που θα συμβάλλει στον τερματισμό της τεχνητής κόντρας μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και στην κατανόηση της διεθνούς εμπειρίας που καταδεικνύει πως ο ιδιωτικός τομέας άνθησε και αναπτύχθηκε μόνο όταν συνεργάστηκε με έναν υγιή δημόσιο τομέα.  Η πρόταση αυτή είναι απαραίτητο να διαμορφωθεί από τις προοδευτικές δυνάμεις της Δημοκρατικής Παράταξης, της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, της Ανανεωτικής Αριστεράς και των κινήσεων πολιτών, οι οποίες ενωμένες χωρίς τους αποκλεισμούς του παρελθόντος, θα στραφούν στην κοινωνία αντί για τα κλειστά δωμάτια της εξουσίας. Είναι η στιγμή για την αναγέννηση του χώρου και την ανάδειξη ενός νέου οράματος για την Ελλάδα της επόμενης δεκαετίας.

Ανδρέας Γιαννακόπουλος

Χημικός