Στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε; - Η επικοινωνία στα χρόνια του Facebook

Όλα αλλιώς! Κάπως έτσι θα μπορούσε κανείς να προσεγγίσει την επικοινωνία έτσι όπως έχει μεταλλαχθεί, σχεδόν χαθεί, στα χρόνια του facebook. Ολα γίνονται πλέον ηλεκτρονικά. Είναι πιο βολικό βλέπεις από τον καναπέ, κάτω από τα παπλώματα και πίσω από μια οθόνη. Πιο φθηνό, λίγοτερο επώδυνο. Επικοινωνείς, κριτικάρεις, γράφεις, σβήνεις, συνδέεσαι με ανθρώπους και τους διαγράφεις με ένα κλικ. Χωρίς άλλους συναισθηματισμούς, χωρίς πολλά πολλά. Χωρίς τύψεις ή άλλες ενοχές. Οι γενναίοι "πέθαναν" ή το λίγο λιγότερο απελπίστηκαν!

Γιατί να τολμήσεις - όπως σε παροτρύνει η διαφήμιση της LACTA - όταν μπορείς να τα κάνεις πλέον, σχεδόν όλα, ανώδυνα; Γιατί να είσαι τολμηρός όταν η γενναιότητα δεν ανταμοίβεται; Καθώς όλοι και όλες φοβούνται. Δειλιάζουν. "Κοτεύουν" να μιλήσουν, να ανοιχτούν, να αφεθούν. Όσο κι αν θα ήθελαν. Όσο κι αν το λαχταρούν. Είναι πιο εύκολο να είσαι δειλός. Του φευγάτου η μάνα εξάλλου δεν έκλαψε ποτέ. Στην περίπτωσή μας, του κρυμμένου πίσω από emoticons - φατσούλες και υποννοούμενα τα οποία δειλιάζει να προφέρει σε απόσταση αναπνοής.

Η πληροφορία πρέπει να ταξιδέψει μέχρι το Μένλοου Πάρκ, στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ, στα κεντρικά γραφεία του Facebook, για να επιστρέψει ξανά, κάπου στην Ελλάδα και να την διαβάσει αυτός/ή που μας ενδιαφέρει. Κι ας μένει στο δίπλα διαμέρισμα. Κι ας είναι απέναντί μας στην καφετέρια. Γιατί; Γιατί η δειλία, η υποκρισία της απελευθέρωσης και της δύναμης είναι τόσο εύκολo να μας συμβούν. Είναι τόσο εύκολος ρόλος για να παίξεις. Και η ανάγκη για επιβεβαίωση σε μια κοινωνία ρηχών προτύπων και οικονομικής κρίσης, είναι και μεγάλη και εύκολη.

Σε μια κοινωνία όπου ακόμη και οι στοιχειώδης αρχές δεν δίνονται από τους ίδιους τους γονείς, όπου το απόλυτο αγαθό και η παρότρυνση από το σπίτι είναι η απέλπιδη προσπάθεια για εξασφάλιση καλής ζωής = χρήμα στον/στην φίλο, σχέση, η αλήθεια είναι πως δύσκολα οριοθετείται η λέξη επικοινωνία και οι προϋποθέσεις της. Γιατί πχ. να είναι ιδεατή η επικοινωνία των ανθρώπων όταν ο σκοπός είναι σχεδόν πάντα το συμφέρον; Και όταν τις περισσότερες φορές αυτό το συμφέρον μετριέται σε ευρώ; Γιατί είναι πιο εντυπωσιακή και τόσο εύκολη η γνωριμία με έναν άσχημο μπάρμαν και την ίδια στιγμή τόσο δύσκολη η επικοινωνία και η γνωριμία με έναν όμορφο τυχαίο πελάτη, περαστικό σε ένα καφέ, μπαρ κλπ; Γιατί το φαίνεσθαι και το φέρεσθαι έχει αναχθεί στο απόλυτο must της εποχής; Γιατί η αξιά της επικοινωνίας έχει πέσει τόσο χαμηλά στο χρηματιστήριο της καθημερινότητάς μας;

Οι άνθρωποι, "γραπώνονται" σε ότι έχουν λες και πνίγονται. Και ίσως να συμβαίνει αυτό στην φουρτουνιασμένη θάλασσα των πληροφοριών, του lifestyle και των προωθούμενων κάθε φορά trends. Χθες το έλεγαν ice backet challenge, σήμερα το λένε selfie και αύριο θα το λένε κάπως αλλιώς. Οπως και να χει, το υπαγορεύει κάποιος άλλος, πιο σημαντικός, πιο διάσημος, πιο έξυπνος (;) από εμάς.

Ακόμη κι αν κάποιος αστέρας του Hollywood ήθελε να μας κάνει πλάκα, φορώντας μια λερωμένη πάνα στο πρόσωπό του, προβάλλοντάς το ως trend της εποχής, εκτιμάται οτι αυτό θα έβρισκε πολλούς ακόλουθους. Είναι ανόητοι αυτοί οι άνθρωποι, δεν έχουν ζωή, δεν έχουν άλλο τρόπο να τραβήξουν την προσοχή; Κι όμως θα το κάνουν. Θα το προβάλλουν σχετικά στα social media και αυτό θα νοείται ως οντότητα την οποία αξίζει να προσέξουμε. Πόσο ρηχό ή πόσο βαθυστόχαστο ήταν αυτό που ακολουθήσαμε και οικιοποιηθήκαμε.. μάλλον θα εκληφθεί ως αυτοσαρκασμός και θα καταπέσει. Για να δικαιολογήσει την ανόησια μας.

Αξίες, ήθη, έθιμα, ιδανικά, παρερμηνεύονται και διασκευάζονται από τον καθένα. Κι αν διαφωνήσεις, μπορούν με δύο λέξεις να σε αποστομώσουν. "Είναι υποκειμενικό". Αν το υποκειμενικό όμως δεν έχει έστω, τουλάχιστον, το λιγότερο 50% αντικειμενική προσέγγιση, θα πρέπει να εκλειφθεί ως αιτιολόγηση και κανόνας; 

Η ζωή μας έχει κάνει επανεκκίνηση και τα καινούρια δεδομένα έχουν πολλά τρωτά σημεία. Κι αν ακόμη κι αυτή την στιγμή κάποιος/α κάνει την αυτοκριτική του και μετανοιώνει που δεν υπήρξε μπροστάρης στην μάχη για την υπεράσπιση των αξιών αυτής της ζωής, σε λίγο μάλλον θα το έχει ξεχάσει και θα κάνει τα ίδια και χειρότερα. 

Δεν πειράζει. Δεν έιναι όλοι ίδιοι, δεν ήταν ποτέ και μάλλον ούτε θα γίνουν. Ας γνωρίζουμε τουλάχιστον την αλήθεια.. κι ας μην την λέμε. Ούτε σε εμάς!