Σπύρος Κυριαζόπουλος: 'Ερχεται σήμερα στην Πάτρα με την παράσταση "De profundis" και μιλάει στο thebest

Ποιά είναι η σχέση σας με την Πάτρα;

Τη λατρεύω. Έχω παίξει αρκετές φορές εδω. Κι έχω ζήσει 3 υπέροχες εβδομάδες που τις θυμάμαι με νοσταλγία.

Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου..

Πρόκειται για ένα θεατρικό μονόλογο βασισμένο στο κορυφαίο έργο του μεγάλου Ιρλανδού συγγραφέα, που έχει τη μορφή επιστολής την οποία έγραψε στο νέο που εξαιτίας του φυλακίστηκε και καταστράφηκε σε κάθε επίπεδο. Στην παράσταση παντρεύοντας την επιστολή με το τελευταίο του έργο, τη μπαλάντα της φυλακής το Ρέντινγκ, το οποίο και έγραψε όταν αποφυλακίστηκε και είναι αφιερωμένο σε ένα συγκρατούμενό του στρατιώτη που καταδικάστηκε σε θάνατο για το φόνο της γυναίκας του, βλέπουμε την ψυχή αυτού του στρατιωτη μετά την εκτέλεσή του και την πορεία του στα καθαρτήριό του πριν συνεχίσει για την τελική Κρίση. Η ψυχή του στρατιώτη σοκαρισμένη από το το ''κρέμασμα'' και μη αποδεχόμενη την φοβερή της πράξη, καταφεύγει στη λήθη του εγώ και ταυτίζεται με το τελευταίο πρόσωπο που είδε στη φυλακή, τον Οσκαρ Ουάιλντ. Φοράει ένα άλλο προσωπειο μέχρι που καταλαβαίνει πως πίσω από το κάθε προσωπείο κρύβεται μια φοβερή αλήθεια: ο καθένας σκοτώνει αυτό που αγαπά! Έτσι αναγνωρίζοντας τον εαυτό του και τις πράξεις του εξιλεώνεται και συνεχίζει το ταξίδι της.

Πώς αποφασίσατε να ανεβάσετε αυτό το έργο;

Όταν το πρωτοδιάβασα θεώρησα οτι αυτό το λογοτεχνικο κείμενο πρέπει να ακουστει. Πρέπει να γίνει θεατρικός λόγος.

Φαίνεται οτι πρόκειται για μια παράσταση αρκετά διαφορετική από τα "συνηθισμένα"... Ποιά θα λέγατε οτι είναι τα στοιχεία που την διαφοροποιούν;

Είναι ένα κείμενο που κατα τη γνώμη μου πρεσβεύει την πτώση του ρομαντικού κινήματος στην Τέχνη. Ακολούθησε ένας άσχημος και λογικός αιώνας. Η εποχή που ζούμε είναι ζοφερή. Έχουμε χάσει τη διάθεση για υπέρβαση, για ουσιαστική επανάσταση της ψυχής. Ο Οσκαρ κάνει με τη ζωή του αυτό το σπάσιμο της σύμβασης οτι ''τα πράματα είναι έτσι''.

Υπερβαίνει την κοινωνία και τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό που την διαφοροποιεί την παράσταση είναι η προσωπικότητα. Η προσωπικότητα του Οσκαρ Ουάιλντ και όσα αυτός πρεσβεύει για την αισθητική, τη ζωή και το ιδεώδες.

Γιατί επιλέξατε τον τίτλο "De profundis" για την παράσταση;

De profindis ονομάζεται και το πρωτότυπο. Σημαίνει εκ βαθέων. Είναι μια καταθεση απο τα βάθη της ψυχής και του Οσκαρ και της δικής μου.

Πρόκειται για μια παράσταση που έχετε επιμεληθεί (σχεδόν)εξ' ολοκλήρου(σκηνοθεσία, κουστούμια, ερμηνεία κλπ.), Πώς προέκυψε να αναλάβετε όλους αυτούς τους "ρόλους";

Ήταν μια περίοδος όπου δεν έβρισκα βοήθεια απο πουθενά. Σκηνοθέτες που προσέγγισα ουτε καν εκαναν τον κόπο να μου απαντήσουν αρνητικά.. Οι φίλοι ήταν εξαφανισμένοι σε άλλες πόλεις λόγω κρίσης. Οπότε είπα θα κάνω ότι χρειαστεί για να το εκπληρώσω.

Αυτό που μου στοιχισε και δε θα το ξεχάσω ποτέ είναι που έβαφα ώρες παραμονη πρωτοχρονιας μονος σε ενα γκαραζ μεσα στο κρύο το σκηνικο της παράστασης. Δεν έγινε απο διάθεση συγκεντρωτισμού η ανάληψη όλων αυτών. Απλά κακού timing.

Ποιές δυσκολίες αντιμετωπίσατε κατά την δημιουργία της παράστασης;

Δυσκολίες. Δε μου απαντουσε κανένας απο τους 6 σκηνοθέτες που προσέγγισα.¨Επεσα σε απατεώνες που με κοροιδεύαν για χορηγία. Μέχρι να βρω χορηγο. Η διασκευή του κειμένου. ο Μονόλογος. Τα κουστούμια για τα οποια είμαι υπερήφανος γιατι πρωτη φορα καταπιάνομαι και είναι υψηλής αισθητικής. Νομίζω η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν η έλλειψη πίστης που το 90% των ανθρώπων μου δείχναν. Δεν τους αδικώ ήταν ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα για να βγει καλό. Χαίρομαι ωστόσο που τους απέδειξα και κυρίως σε μένα ότι η πίστη κάνει θαυματα.

Ποιός είναι ο ρόλος που παίζει η μουσική στην συγκεκριμένη παράσταση;

Πολύ σημαντική η μουσική για την παράσταση. Όλη η παράσταση είναι σαν ένα ξεκούρδιστο μουσικο παιχνίδι που δεν καταλαβαίνεις μελωδία καθαρες νότες κτλ. Μονο που αυτό το κούρδισμα έχει να κάνει με του θεατές. Τους ''κουρδίζω'' σε όλη την παράσταση για να ακούσουν στο τέλος το πιο ωραίο και συγκινητικό μηνυμα κωδικοποιημένο σε ένα βαλς που ονομάζεται αναγνώριση. Τη μουσική υπογράφει ο Άλκης Λιβαθινός ένας υπερταλαντούχος μουσικός απο την πόλη σας που είχα την τύχη να συνεργαστώ. ¨εχει δημιουργήσει έναν μουσικό κόσμο απαραίτητο για την παράσταση και τη λειτουργία της ιστορίας και της συγκίνησης.

Πρόκειται για έναν μονόλογο... Λέγεται οτι είναι το πιο δύσκολο είδος θεάτρου. Πώς ήταν η αναμέτρηση μαζί του;

Είναι δυσκολο. Θεωρώ οτι είναι σχεδόν άλλο είδος θεάτρου. Μέχρι να το κατακτήσω και να μπορώ να αναπνέω σ αυτό πέρασα πολύ δύσκολα. Χρειάζεται πολύ επιμονή,δύναμη και να επιστρατεύσεις κάθε τεχνική για να παίξεις μόνος .

Τι συναισθήματα πιστεύετε οτι προκαλεί η παράσταση στον θεατή;

Σύγχυσης στην αρχη και θλίψης στο τέλος. Αυτό ήταν και το ζητούμενο. Αλλά ουσιαστική προσωπική θλίψη. Το είδα στα δάκρυα των θεατών και το χάρηκα.

Σκηνοθεσία-κοστούμια-ερμηνεία: Σπύρος Κυριαζόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Τζιουκαλιάς

Επιμέλεια κίνησης: Σεσίλ Μικρούτσικου (η οποία είναι κόρη του Θάνου Μικρούτσικου)

Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης

Μουσική: Άλκης Λιβαθινός.