Πάτρα: Σε βιβλίο η ιστορία του λαϊκού μαζικού αθλητισμού μέχρι σήμερα

Την ερχόμενη Δευτέρα και ώρα 7 το απόγευμα στην Αγορά Αργύρη, η Λέσχη ΦΑΕΘΩΝ θα παρουσιάσει το βιβλίο του μέλους της Κίμωνα Αποστολόπουλου «Πάτρα και Λαϊκός Μαζικός Αθλητισμός».

Το βιβλίο θα παρουσιάσει η Παρία Κυριακοπούλου, πρώην βουλευτής, μέλος της Λέσχης ΦΑΕΘΩΝ και θα χαιρετήσουν οι παλιοί δρομείς Παν. Σουβαλιώτης αρθρογράφος, Νίκος Γεωργίου επίτιμος πρόεδρος του ΣΔΥΠ, Γιώργος Μόσχος συγγραφέας και Παν. Μεντζελόπουλος βετεράνος στίβου ειρηνοδρόμος, μέλη της Λέσχης ΦΑΕΘΩΝ. Την εκδήλωση θα συντονίσει ο δημοσιογράφος και πρωταθλητής στίβου Παν. Θεοδωρακόπουλος, μέλος του ΦΑΕΘΩΝ.

Παρακάτω παρουσιάζουμε απόσπασμα του επίτιμου προέδρου του ΣΔΥΠ Νίκου Γεωργίου, περιλαμβανόμενο στο βιβλίο, των 184 σελίδων, όπου μιλούν 63 δρομείς των λαϊκών δρόμων και που θα προσφερθεί δωρεάν από τον ΦΑΕΘΩΝ στους παραβρισκόμενους.

Εκεί καταλάβαμε ότι γράφαμε Ιστορία...

Του ΝΙΚΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Επίτιμου Προέδρου του ΣΔΥΠ

«Διοργανώσαμε τον πρώτο λαϊκό αγώνα. Τον ονομάσαμε «Γύρο της Πάτρας», απόστασης 7.500 μ. Ήταν για κάθε ηλικία και φύλο. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη που μας ξάφνιασε. 2.500 χιλιάδες κόσμος μαζεύτηκε κι έτσι διαπιστώσαμε ότι κάναμε ένα μεγάλο βήμα προς την διάδοση του μαζικού λαϊκού αθλητισμού».

Η ενασχόληση του ατόμου, κάθε φίλου και ηλικίας, με τον λαϊκό μαζικό αθλητισμό είναι επιτακτική ανάγκη για την βελτίωση της φυσικής του  κατάστασης και της ψυχοπνευματικής του ικανότητας.

"Ο Ιπποκράτης είπε ¨το φάρμακο για την υγεία είναι το περπάτημα και το χαλαρό τρέξιμο. Όταν ασθενεί το σώμα ασθενεί και το πνεύμα".

Το χαλαρό τρέξιμο, το περπάτημα στα πάρκα, στο δάσος και σε όλους τους ανοιχτούς χώρους, μαζί με άλλους συναθλητές, δίνει ποιότητα στη ζωή μας και ζωή στα χρόνια, ώστε να είναι ανώδυνα, ειρηνικά, χαρούμενα, ευτυχισμένα και έτσι γίνεται τρόπος ζωής.

Οι ευεργετικές ιδιότητες που μας παρέχει ο μαζικός λαϊκός αθλητισμός, έκαναν μερικούς από μας, που είχαμε κάποια σχέση με τον αθλητισμό να σκεφτούμε και να δημιουργήσουμε έναν σύλλογο ώστε να μεταδώσουμε όλα τα παραπάνω και σε άλλους συνανθρώπους μας, που αγαπούν το μαζικό λαϊκό αθλητισμό.

Την ιδέα την έδωσε ο Γιώργος Μιχαλόπουλος, ένας ακούραστος εργάτης του αθλητισμού και του μαζικού λαϊκού αθλητισμού. Είναι προπονητής στίβου, έχει αναδείξει πρωταθλητές Ελλάδας, βαλκανιονίκες και τόσα άλλα. Για να γράψει κανείς για το Γιώργο δεν αρκεί ένα πολυσέλιδο βιβλίο. Δίδαξε τον τρόπο της άθλησης  και στάθηκε ακούραστα στο πλευρό του συλλόγου, γι' αυτό οι Πατρινοί του χρωστάμε πολλά. Έτσι γεννήθηκε το 1981 ο Σύλλογος Δρομέων Υγείας Πάτρας. Μετά την αναγνώριση του καταστατικού έγινα ο πρώτος πρόεδρος, αντιπρόεδρος εξελέγη ο Κώστας Κίττας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και γραμματέας ο Δημήτρης Κουρέτας μετέπειτα καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Λάρισας, ταμίας ο Γιώργος Μιχαλόπουλος, υπήρξε ένα μέλος ακόμη του οποίου το όνομα δεν θυμάμαι.

Πέρασε αρκετός καιρός για να βρούμε ένα στέκι, μια αίθουσα για τις συγκεντρώσεις μας, το βρήκαμε στην οδό Καραϊσκάκη.

Εκείνη την εποχή ο μαζικός λαϊκός αθλητισμός δεν ήταν διαδεδομένος στην Πάτρα.  Έπρεπε να τον κάνουμε γνωστό στον κόσμο. Έτσι γίναμε πρωτοπόροι  για να πείσουμε τον κόσμο, πως πρέπει ν' αφήσει τα καφενεία, τους καναπέδες, την εν γένει καθιστική ζωή και να 'ρθουν μαζί μας, να νιώσουν την χαρά που δίνει το χαλαρό τρέξιμο και η πεζοπορία.

Με την βοήθεια των ΜΜΕ, καθώς και τη διοργάνωση αγώνων μικρών αποστάσεων, με το χαλαρό τρέξιμο και το περπάτημα, προσπαθήσαμε να γίνουμε γνωστοί στον πατραϊκό κόσμο πού αγαπούσε το τρέξιμο, αλλά δεν αποφάσιζε να συμμετάσχει.

Στο Εθνικό Στάδιο τότε, πριν ακόμη υποστεί τη σημερινή τσιμεντοποίηση, υπήρχε μια περιμετρική διαδρομή ενός χιλιομέτρου, με μεγάλες αλάνες, δένδρα, όπως λεύκες, ευκαλύπτους, δάφνες και διάφορα δενδρύλλια. Αυτός ο χώρος ήταν ιδανικός για χαλαρό τρέξιμο και περιπάτους, ήταν το πιο κοντινό μέρος στην Πάτρα, καθώς δεν κυκλοφορούσαν αυτοκίνητα. Δεχόταν καθημερινά  επισκέπτες, κάθε φύλου και ηλικίας, για περπάτημα.

Εδώ γίνονταν και οι γνωριμίες με ανθρώπους που αγαπούσαν το τρέξιμο, έγιναν μέλη στο Σύλλογο Δρομέων Υγείας και ο κύκλος άρχισε να μεγαλώνει.

Θέλω να σημειώσω ότι, όταν βγαίναμε για τρέξιμο, με τις φόρμες ή με αθλητικά σορτσάκια τις ηλιόλουστες ημέρες εκτός περιμετρικής του Σταδίου σε διάφορες διαδρομές, γινόμαστε αντικείμενο  ειρωνικών σχολείων και χλευασμού από θαμώνες καφενείων ή πεζούς,  που μας έβλεπαν να τρέχουμε!

Οι περισσότεροι τα προσπερνούσαμε μ' ένα γλυκό χαμόγελο, άλλοι όμως τα αντιμετώπιζαν με δυσαρέσκεια και πολλές φορές με θυμό. Σταδιακά καθιερωθήκαμε, αφού ο κόσμος άρχισε να συνειδητοποιεί τα οφέλη του μαζικού λαϊκού αθλητισμού.

Διοργανώσαμε τον πρώτο λαϊκό αγώνα. Τον ονομάσαμε «Γύρο της Πάτρας», απόστασης 7.500 μ. Ήταν για κάθε ηλικία και φύλο. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη που μας ξάφνιασε δυόμιση χιλιάδες κόσμος συγκεντρωθήκαμε κι έτσι διαπιστώσαμε ότι κάναμε ένα μεγάλο βήμα προς την διάδοση του μαζικού λαϊκού αθλητισμού. Εκεί καταλάβαμε ότι γράφαμε ιστορία. Από τότε καθιερώσαμε κάθε χρόνο να διοργανώνουμε αυτόν τον αγώνα, με την ονομασία, «Λαϊκός αγώνας δρόμου ο «Γύρος της Πάτρας».

Συμμετείχαμε σε λαϊκούς αγώνες δρόμου, που διοργάνωναν διάφοροι σύλλογοι της περιοχής της Πάτρας, ενταγμένους ως ιδιαίτερο δρώμενο εθιμικών εκδηλώσεών τους, καθώς και σε λαϊκούς αγώνες που τελούσαν σύλλογοι άλλων πόλεων.

Ο σύλλογος προσέφερε τις γνώσεις του και τις εμπειρίες του σε θέματα οργάνωσης λαϊκών αγώνων δρόμου, σε διάφορες περιοχές της πόλης μας και όπου αλλού μας ζητήθηκε.

Έτσι γίναμε γνωστοί σε ένα ευρύ φάσμα της πατραϊκής κοινωνίας. Διοργανώσαμε εκδρομές, πολιτιστικές εκδηλώσεις, συνεστιάσεις, χορούς. Στην αίθουσα που είχαμε πραγματοποιούσαμε διαλέξεις από ειδικούς, προβολές ταινιών με θέματα λαϊκού αθλητισμού, υγείας, πολιτισμού αναγκαία στη σύγχρονη κοινωνία. Στις γιορτές μοιράζαμε δώρα στους μικρούς μας φίλους. Είμαστε πλέον μια μεγάλη πατραϊκή οικογένεια, είμαστε οι πρωτοπόροι του μαζικού λαϊκού αθλητισμού. Σαν πρόεδρος του Συλλόγου Δρομέων Υγείας, μαζί με τους συνεργάτες μου, βάλαμε ένα λιθαράκι στο μαζικό λαϊκό αθλητισμό.
Το 1984 πραγματοποιήθηκε στην Πάτρα το «Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου Δρόμου» με διεθνή συμμετοχή. Η διαδρομή είχε εκκίνηση το Αίγιο και τερματισμό το Εθνικό Στάδιο της Πάτρας.

Όντας ο ίδιος μέλος του τοπικού διοικητικού συμβουλίου του ΣΕΓΑΣ -διοργανωτή του Πρωταθλήματος- ο Σύλλογός μας, μετά από συνεννόηση μαζί του, λόγω της εμπειρίας που είχαμε αποκτήσει και της υπευθυνότητας που μας διακατείχε, ανέλαβε την φροντίδα της διαδρομής, η οποία είναι αρκετά μεγάλη και ως εκ τούτου χρειάζονταν γι' αυτήν άτομα με ιδιαίτερη υπευθυνότητα.

Πρώτος τερμάτισε ο Φάνης Τσιμιγκάτος με δεύτερο το Ρώσο, ενώ ο αγώνας και με τη φροντίδα του συλλόγου είχε μεγάλη επιτυχία.

Οι συμμετοχές του συλλόγου μας σε αγώνες επετείων μνήμης και τιμής ήταν πάρα πολλές. Ενδεικτικά θα αναφέρω εδώ αυτές που μου έρχονται στη μνήμη μου.

Τρέξαμε τη διαδρομή Θερμοπύλες -  Γοργοπόταμο στην επέτειο της ανατίναξης της γέφυρας, τιμήσαμε τη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη και περπατήσαμε ή τρέξαμε τη διαδρομή Μαραθώνας-Αθήνα, πάμπολλες φορές.

Στην προσπάθειά μας αυτή υπήρξαν άνθρωποι που με τις γνώσεις τους και τις εμπειρίες τους συνέβαλαν τα μέγιστα για να φτάσει ο λαϊκός μαζικός αθλητισμός εδώ που είναι σήμερα. Γράφοντας τούτο το οδοιπορικό - μετά τριάντα πέντε χρόνια «ανασκαλίζω» τη μνήμη να θυμηθεί αυτούς τους ανθρώπους.

Ο Θεόδωρος ο Μαλλιάς, μού 'ρθε στη θύμηση, βοήθησε πάρα πολύ. Ήταν και μέλος του συλλόγου μας εκτός από τις πανεπιστημιακές του γνώσεις ως καθηγητής φυσικής αγωγής είχε και καλλιτεχνικές ικανότητες, έφτιαξε σε κλισέ το λογότυπο του Συλλόγου, όπου σε κάθε μας αγώνα εκτυπώναμε τις αφίσες - εκείνη την εποχή επιτρεπόταν η αφισοκόλληση σε όλα τα σημεία της πόλης- σχεδίασε τον αθλητή στο κέντρο της  σφραγίδας του συλλόγου και μας δίδαξε πολλά μυστικά του χαλαρού τρεξίματος.

Ένας άλλος καλός φίλος μας ήταν ο Σωτήρης Αθανασόπουλος, έγραφε τα αεροπανό για να γνωστοποιούνται οι αγώνες στην Πάτρα.

Ο Δημήτρης Κουρέτας είχε αναλάβει τις διαλέξεις στα θέματα του μαζικού λαϊκού αθλητισμού, όντας φοιτητής ιατρικής εκείνη την εποχή και γραμματέας του συλλόγου. Ακόμη υπήρξαν πάρα πολλοί, που έδωσαν τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους στο μαζικό λαϊκό αθλητισμό.

Στη διάρκεια αυτού του οδοιπορικού για την ανάδειξη, διάδοση, εδραίωση του μαζικού λαϊκού αθλητισμού, περάσαμε πολλές συμπληγάδες πέτρες και χάρη στην αγάπη των μελών του συλλόγου μας και κυρίως του κόσμου, καταφέραμε να φτάσουμε στο τέλος, παραδίνοντας στους επόμενους την σκυτάλη. Τώρα, αν τα καταφέραμε, το αφήνουμε στην κρίση του αναγνώστη.

Ένας άξιος συνεχιστής της προσπάθειας μετάδοσης του λαϊκού αθλητισμού, που πήρε την σκυτάλη ήταν ο Γιώργος Αντύπας, ακούραστος εργάτης με μεγάλες προσδοκίες για την συνέχισή του. Το έργο του είναι μεγάλο, μετέδωσε σε κάθε γωνιά της Αχαΐας και πέραν των ελληνικών συνόρων το λαϊκό αθλητισμό.

Το Μάρτιο του 1998 συνεργάστηκε με το Σύλλογο Εθνικής Επιβίωσης -διοργανωτή του υπρερμαραθωνίου 700 χλμ. Καλάβρυτα-Λευκωσία, ως ελάχιστο φόρο τιμής και μνήμης των πεσόντων Ελλήνων και Κύπριων στρατιωτών κατά την εισβολή των Τούρκων, το 1974 ,στη Μεγαλόνησο.

Το τεχνικό μέρος της διοργάνωσης αυτού του υπέρ- μαραθωνίου ήταν έργο του Γιώργου Αντύπα, των συνεργατών του και των μελών του Συλλόγου Δρομέων Υγείας της Πάτρας, που έτρεξαν τη διαδρομή και τον έφεραν σε πέρας με μεγάλη επιτυχία.

Εδώ θα δώσω μια εικόνα του πως διανύθηκαν αυτά τα 700 χλμ. Είμαστε είκοσι πέντε άτομα αν θυμάμαι καλά. Ξεκινήσαμε από την Αγία Λαύρα των Καλαβρύτων με προορισμό την πόλη ή το χωριό της καταγωγής των στρατιωτών που έπεσαν κατά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974. Αποδίδοντας ελάχιστο φόρο τιμής συμμετείχαμε σε επιμνημόσυνη δέηση και καταθέσαμε στεφάνι στον τάφο τους, στην Κύπρο.

Διανύσαμε αυτά τα χιλιόμετρα εναλλάσσοντας με τον επόμενο δρομέα κάθε πέντε ή δέκα χιλιόμετρα. Κι αυτό γινόταν νύχτα μέρα χωρίς διακοπή, με βροχή και κρύο, το δε φαγητό γινόταν στην άκρη του δρόμου ή μέσα στο λεωφορείο. Από την Αθήνα αεροπορικώς φθάσαμε στο ελεύθερο αεροδρόμιο της Λεμεσού. Εκεί τύχαμε θερμής υποδοχής από τους ανθρώπους που μας περίμεναν.

Από το αεροδρόμιο της Λεμεσού, με την συμμετοχή Κυπρίων δρομέων, του Συλλόγου «Περικλής Δημητρίου», τρέχοντας ανεβήκαμε το όρος Τρόωδος, όπου ήταν στρατοπεδευμένη η ΕΛΔΥΚ. Εκεί μας παρουσίασαν όπλα οι ΕΛΔΥΚάριοι σε αναφορά στρατοπέδου, που είχε ορισθεί από το  Διοικητή της για την παρουσία μας.

Στη συνέχεια, τρέχοντας από το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, φθάσαμε στη διαχωριστική γραμμή που βρίσκεται  στο ξενοδοχείο Λήδρα Παλλάς στην Πράσινη Γραμμή, όπως την ονόμασαν. Μάς υποδέχτηκε αρκετός κόσμος και ιδιαίτερα μάνες κάθε ηλικίας, αλλά και άλλοι συγγενείς των αγνοουμένων. Συγκινητικό ήταν το θέαμα, όταν είδαμε τις μητέρες με δάκρυα στα μάτια να κρατούν τις φωτογραφίες των αγνοούμενων παιδιών τους. Διηγηθήκαν την ιστορία του χαμού των δικών τους ανθρώπων και μας στεφάνωσαν έναν-έναν, όλους τους δρομείς.

Αυτό που μπορούσαμε να προσφέρουμε σ' αυτούς τους ανθρώπους ήταν η συμμετοχή μας στην ανάδειξη του προβλήματος των αγνοουμένων και η συμβολή μας στο μέτρο του δυνατού, ώστε να σπάσει η σιωπή της διεθνούς κοινότητας.

Ο αγώνας των 700 χλμ. από την Ελλάδα στην Κύπρο είχε αυτό το στόχο, δηλαδή να θυμίσει την τραγική κατάσταση που βρέθηκαν αυτοί οι άνθρωποι μετά την εισβολή των Τούρκων του «Αττίλα» στην Κύπρο.

Αυτό ο ιερός σκοπός κινητοποίησε αυτή την ομάδα ανθρώπων του μαζικού λαϊκού αθλητισμού να φτάσει στην αιματοβαμμένη Κύπρο.

Αυτή είναι η γοητεία του μαζικού λαϊκού αθλητισμού!

Ο Γιώργος Αντύπας μετά τον κύκλο που έκλεισε στο λαϊκό αθλητισμό και στο Σύλλογο Δρομέων Υγείας ίδρυσε με μεγάλη επιτυχία το Σύλλογο Μαραθωνοδρόμων. Εδώ είναι ένα άλλο κεφαλαίο των δραστηριοτήτων του που ξεφεύγει από τις επιδιώξεις του Συλλόγου Δρομέων Υγείας, που όπως έχω αναφέρει πιο πάνω, είναι η διάδοση του μαζικού λαϊκού αθλητισμού.

Για πρώτη φορά στην Πάτρα, στις 27 Νοεμβρίου 1994, διοργανώνει με διεθνή συμμετοχή μαραθώνιο δρόμο, που είχε και μεγάλη επιτυχία, με εκκίνηση τον Άραξο και τερματισμό την Πλατεία Γεωργίου της πόλης.  Οι δραστηριότητες του Γιώργου στον αθλητισμό και στους δυο συλλόγους είναι πάρα πολλές που δεν φθάνει ο περιορισμένος τούτος χώρος να τις αναφέρω.  

Υπήρξαν κι άλλοι άξιοι συνεχιστές του Συλλόγου Δρομέων Υγείας και του μαζικού λαϊκού αθλητισμού. Μια από αυτούς είναι η Αριστέα  Νικολοπούλου, που προσέφερε  πολύ μεγάλο έργο και κατόρθωσε με την αγάπη που έχει για τον λαϊκό αθλητισμό να διευρύνει τον κύκλο των ανθρώπων που θέλουν να ασχοληθούν με το χαλαρό τρέξιμο και το περπάτημα και αξίζει συγχαρητήριων.

Ο Σύλλογος Δρομέων Υγείας Πάτρας λειτουργεί μέχρι σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές και από ότι έχω διαπιστώσει υπάρχουν νέα παιδιά με μεράκι και πολύ αγάπη για την συνέχιση του μαζικού αθλητισμού.

Τελειώνοντας αυτό το οδοιπορικό της προσφοράς μου στον αθλητισμό και κυρίως στο μαζικό λαϊκό αθλητισμό θα ευχηθώ, στον Κίμωνα Αποστολόπουλο καλή επιτυχία σ' αυτό το επίπονο έργο του, για το πως άρχισε και που έχει φθάσει μέχρι σήμερα ο αθλητισμός αυτού του είδους. Και θα τονίσω πως είναι ευχής έργο που είχε την ιδέα της διάσωσης του προφορικού και φωτογραφικού υλικού για τον μαζικό λαϊκό αθλητισμό.