"Μην ψηφίσεις Λεβέντη. Ψήφισε Ένωση Κεντρώων!"

Ο Βασίλης Λεβέντης δεν είναι ο τέλειος Προφήτης σύμφωνα με ορισμένους υποστηρικτές του.  Έπεσε έξω σε μια πρόβλεψη  που έκανε το 1994: Ότι στο μέλλον  θα είμαστε όλοι αηδιασμένοι με αυτούς που ψηφίζουμε δεκαετίες τώρα.

Στην Ελλάδα του 2015, το πελατειακό σύστημα δηλαδή η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ (που έγινε και ΣΥΡΙΖΑ)  εξακολουθούν να λαμβάνουν  το 50 – 60% των ψήφων. Αυτό μπορείς να το πεις  «πελατεία», «ρουσφέτι», «υποχρέωση», « παράδοση». Δεν το λες όμως αηδία.

Ας είμαστε ειλικρινείς: Όποιος ψηφίζει το σύστημα στα χρόνια του Μνημονίου, κατά πάσα πιθανότατα, ανήκει σε μια από τις εξής 2 μεγάλες κατηγορίες: α) σε αυτόν που προστατεύει τα κεκτημένα του και  β) σε αυτόν που φοβάται.

Ο συμφεροντολόγος είναι προβλεπόμενος.  Έχει ευνοηθεί από το σύστημα, είναι βολεμένος και δεν επιθυμεί αλλαγή του status quo.  Στις εκλογές μπορεί να μετακινεί την ψήφο του ανάμεσα στα κόμματα του συστήματος, πάντα όμως  στα πλαίσια της άμυνάς του απέναντι στο «καινούργιο» που νιώθει οτι τον απειλεί. Ο τελικός στόχος του είναι ένας και μοναδικός: να προστατεύσει ή να επανακτήσει τα κεκτημένα.

Ο φοβισμένος, από την άλλη,  απλώς έχει ανασφάλειες. Θα δοκιμάσει να απεμπλακεί, θα πειραματιστεί, θα διερευνήσει, αλλά στο τέλος της ημέρας,  θα επιστρέψει στο «οικείο». Θα προτιμήσει  την σταθερότητα της  ανισσοροπίας, που έχει μάθει για δεκαετίες, από το ρίσκο που εμπεριέχει κάθε νέα προσπάθεια εξισσορόπησης.

Ο συμφεροντολόγος και ο φοβισμένος εύκολα θα προτιμήσουν  τις  συνταγές του παρελθόντος. Ο αηδιασμένος όμως ποτέ. Γιατί είναι αποφασισμένος.

Αυτό ακριβώς είναι το πιο δυνατό κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων που προσέγγισαν την Ένωση Κεντρώων από τις αρχές του έτους:  Η απόφαση για οριστική ρήξη με το παρελθόν. Χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς «παραθυράκια», χωρίς «ναι μεν αλλά», χωρίς «να αλλάξουμε αλλά χωρίς να  γκρεμίσουμε».

Όσοι βλέπουν με αντιπάθεια ή απαξίωση αυτή την προσπάθεια, οφείλουν να καταλάβουν κάτι πολύ καλά: Η Ένωση Κεντρώων που όλοι ξέραμε για χρόνια - το κόμμα του 0.03%, των 10 στελεχών  και των 100-200 μελών - δεν υπάρχει πια. Η Ένωση Κεντρώων αριθμεί πλέον μερικές  χιλιάδες μέλη, τα οποία είναι νέοι, άγνωστοι στην πολιτική σκηνή, σπουδασμένοι και αποφασισμένοι. Νέοι, που συμμετέχουν ενεργά στις διαδικτυακές συζητήσεις με τον Πρόεδρο και  ζητούν  απαραίτητες και αυτονόητες μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο, στον Ιδιωτικό τομέα, στο Ασφαλιστικό, στην Παιδεία, στις σχέσεις Εκκλησίας Κράτους,  στην εκλογική διαδικασία, στην Δικαιοσύνη κλπ.

Αρκετοί από αυτούς τους νέους έχουν πλαισιώσει τον μηχανισμό στήριξης του κόμματος και τις εκλογικές λίστες. Οι περισσότεροι όμως είναι ακόμη ανενεργοί, διότι τα βιογραφικά που έχουν αποστείλει στα γραφεία, είναι τόσα πολλά που δεν γίνεται να επεξεργαστούν μέσα στην προεκλογική περίοδο.

Εν ολίγοις, αγαπητέ αναγνώστη, αυτό που γίνεται αυτή την περίοδο στο κόμμα, έχει ξεπεράσει προ πολλού τον ίδιο τον Πρόεδρό του. Επομένως τα πράγματα είναι ρευστά, μεταβατικά  και  ακατάλληλα για να βγάζει κανείς βιαστικά και κακόβουλα συμπεράσματα.  Αυτά τα αφήνω στους αντιπάλους, στους επαγγελματίες και ερασιτέχνες λασπολόγους που προσπαθούν να  σχηματίσουν εικόνα για το κόμμα με αποσπασματικές δηλώσεις του Προέδρου, με αλλαγή του νοήματος των λεγομένων του, με πειραγμένες εικόνες, με δηλώσεις του από το μακρινό παρελθόν και γενικά με μια ταυτότητα η οποία, όπως είπα νωρίτερα, είτε δεν ίσχυε ποτέ, είτε δεν ισχύει πια.

Όλοι αυτοί έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Δεν έχουν ιδέα για το τι γίνεται από το περασμένο φθινόπωρο, όταν και ξεκίνησε υπογείως η συσπείρωση ενός νεανικού, υπέρ των μεταρρυθμίσεων, κοινού γύρω από την Ένωση Κεντρώων. Χωρίς να ξέρουν το γιατί, χωρίς να ενδιαφερθούν να ρωτήσουν αυτόν τον κόσμο, χωρίς να έχουν κάποια εσωτερική πληροφόρηση, χωρίς να έχουν ερευνήσει από μόνοι τους, βγάζουν τα δικά τους συμπεράσματα σε δευτερόλεπτα. Άλλωστε σε αυτή τη χώρα, η σκέψη  κουράζει. Ποιος έχει τώρα την όρεξη να ερευνήσει σε βάθος το τι γίνεται στην Ένωση Κεντρώων; Ας βγάλουμε καλύτερα συμπέρασμα με μια, out of context, δήλωση του Προέδρου σε ένα βιντεάκι των 21 δευτερολέπτων!

Έπειτα έχουμε και την άλλη «καραμέλα». Ξαφνικά την Ένωση Κεντρώων την προωθούν τα κανάλια. Ξαφνικά η Ένωση Κεντρώων έχει κρυφούς χρηματοδότες. Ξαφνικά η Ένωση Κεντρώων είναι του συστήματος. Και ποιοι τα λένε αυτά; Οι παραδοσιακά συστημικοί  φυσικά!

Και επειδή το ξέρουν ότι τα επιχειρήματά τους είναι αδύναμα στρέφονται, ως τελευταία λύση στο μακρινό  1994: «Δεν ψηφίζω, Ένωση Κεντρώων επειδή ο Πρόεδρός της ευχήθηκε το 1994 καρκίνο στον Μητσοτάκη».

Ναι, δεν ψηφίζετε «καρκίνο» και ψηφίζετε «Τσεκούρι», μίζες, προσλήψεις και ρουσφέτια αγαπητοί .  Και για να έχουμε καλό ερώτημα, θυμάστε τον εαυτό σας το 1994; Έχετε καταλάβει πόσο μακρινό είναι; Τότε χρησιμοποιούσαμε σταθερά τηλέφωνα, ο υπολογιστής ήταν είδος πολυτελείας, οι 2 στους 3 αναγνώστες του κειμένου δεν είχαν τελειώσει το Λύκειο και η Ελλάδα ήταν στη δραχμή. Εν έτει 2015, με το ίντερνετ και την παγκοσμιοποίηση, έχει αλλάξει ο κόσμος όλος και μαζί του η Ένωση Κεντρώων αλλά και ο ίδιος ο Πρόεδρός της. Πιο συγκρατημένος, πιο μετριοπαθής, πάντα συγκεκριμένος, με ουσία, με γόνιμη πολιτική ανάλυση και, πάνω απ’όλα, εξαιρετικό αισθητήριο,την έλλειψη του οποίου παρεπιπτόντως πληρώσαμε αδρά τους τελευταίους μήνες.. .

Όλα λοιπόν αλλάξανε από το μακρινό 1994 που ήταν μια άλλη εποχή. Όλα…… εκτός(!) από τα σοβαροφανή συστημικά κόμματα που θα ψηφίσετε 6 στους 10 από εσάς. Η πολιτική τους φιλοσοφία, σκέψη και  πράξη έχουν παραμείνει αναλλοίωτες  μέσα στο πέρασμα του χρόνου.  Μαζί τους και οι παθογένειες της Ελληνικής Οικονομίας.

Οι ψηφοφόροι της ΝΔ μου λένε να μην ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν πρέπει να ξεχάσω τι έγινε μετά τον Γενάρη.  Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ μου λένε ότι πρέπει να δώσουμε μια νέα ευκαιρία στον «Αλέξη μας». Και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ επικαλούνται την (δήθεν) συσπείρωση της (δήθεν) μεγάλης σοσιαλοδημοκρατικής κεντροαριστερής παράταξης, λες και αυτό προκρίθηκε ποτέ στην διεθνή πολιτική σκηνή σαν σοβαρό επιχείρημα.

Σε όλους απαντώ τα εξής. Δεν έχω ξεχάσει τι έγινε από τον  Γενάρη και μετά. Δεν μπορούν να ξεχαστούν, αγαπητέ φαν του Αλέξη, τα capital controls, το Δημοψήφισμα, το 3ο Μνημόνιο,  η εθνική ταπείνωση  και η μεγαλύτερη πολιτική κωλοτούμπα του αιώνα.  Ούτε όμως μπορώ να ξεχάσω, αγαπητέ Νεοδημοκράτη  και τι έγινε μέχρι να φτάσουμε στον Ιανουάριο. Δεν έχω ξεχάσει  το Βατοπέδι, τα δομημένα ομόλογα, τον διπλασιασμό του Δημοσίου από τον Πάκη, τις προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ, τα αναψυκτήρια του Μαγγίνα, τον Ζαχόπουλο, την Siemens, τις υποκλοπές, τον Μιχάλη Λιάπη, το Ζάππειο, την υπερφορολόγηση. Ούτε  θα ξεχάσω  ποτέ, αγαπητέ ψηφοφόρε του ΠΑΣΟΚ, το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, τον Τσοχατζόπουλο, τον Μαντέλη, το «τα φάγαμε μαζί» του Πάγκαλου, τους ειδικούς λογαριασμούς, τα δημόσια έργα, τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Και φυσικά αγαπητοί ψηφοφόροι του συστήματος, δεν ξεχνώ επίσης ότι τα κόμματα που θα υποστηρίξετε στις προσεχείς εκλογές,  πέρα από τα σκάνδαλα  στα οποία εμπλέκονται είναι και οικονομικώς  χρεωκοπημένα!  Η  Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ για παράδειγμα, χρωστούν πάνω από  250 εκ ευρώ. Βρίσκετε λογικό να περιμένετε από τα στελέχη τους να κάνουν νοικοκύρεμα στο Κράτος, όταν δεν μπορούν να νοικοκυρέψουν το ίδιο τους το σπίτι;

Φυσικά και θα προτιμήσω να ψηφίσω Ένωση Κεντρώων. Όχι όμως από εκδίκηση, ούτε από αντίδραση, ούτε για πλάκα, ούτε επειδή πιστεύω σε «Σωτήρες» και «Προφήτες». Θα υποστηρίξω συνειδητά μια ευκαιρία να δημιουργηθεί από την νέα γενιά, ένα μεταρρυθμιστικό μέτωπο με πολύ συγκεκριμένες προτάσεις, το οποίο έχει την όρεξη να συγκρουστεί με το κατεστημένο. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Η προσωπική μου προτίμηση στην Ένωση Κεντρώων από το Ποτάμι, οφείλεται  εν πολλοίς στο ότι ο κος Λεβέντης έχει καλύτερο πολιτικό αισθητήριο από τον κο Θεοδωράκη, είναι πιο συγκεκριμένος, πιο ξεκάθαρος  και δεν φοβάται να γίνει δυσάρεστος σε εκείνους που πρέπει. Ταυτόχρονα η Ένωση Κεντρώων για λόγους που δεν είναι του παρόντος, φαίνεται να προσελκύει ένα  φιλομεταρρυθμιστικό κοινό το οποίο δεν θα ψήφιζε έτσι και αλλιώς το Ποτάμι. Όπως και να χει, ο διπλασιασμός του όγκου των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων μέσα στη Βουλή, σε σχέση με τον Γενάρη, είναι  κάτι που πρέπει να καλοσωρίζουμε, καθώς έτσι θα αυξηθεί η πίεση στο πρώτο κόμμα να υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα.

Αυτές τις μεταρρυθμίσεις μην τις περιμένετε από τους «Δεύτερη φορά αριστερά», ή, τους «Πέμπτη φορά Δεξιά».  Αυτοί τις υιοθετούν άρων άρων στο πρόγραμμά τους, λίγες μέρες πριν τις εκλογές μόνο και μόνο για να αποσπάσουν ψήφους. Όπως έβαζαν στις λίστες τους ηθοποιούς, μοντέλα και αθλητές για τον ίδιο λόγο.

Το ποιος θα βγει πρώτο κόμμα δεν έχει καμία σημασία, καθώς θα αναλάβει να εφαρμόσει το Μνημόνιο. Επειδή όμως λογικά θα ξαναβγει ο ΣΥΡΙΖΑ και επειδή δεν βλέπω να συνεργάζεται με την ΝΔ, το ζητούμενο σε στρατηγικό επίπεδο, είναι να αναγκαστεί να κυβερνήσει με μεταρρυθμιστικές δυνάμεις οι οποίες θα ζητήσουν ως αντάλλαγμα την υλοποίηση ορισμένων προγραμματικών σημείων.

Διάβασα ένα άρθρο του κου  Κασιμάτη στην Καθημερινή , στο οποίο δήλωνε την υποστήριξή του στην Νέα Δημοκρατία. Έγραφε: «Αυτή είναι η χώρα και η θέση της, αυτοί είμαστε εμείς, αυτές είναι και οι επιλογές που έχουμε. Ας κάνουμε το καλύτερο με τα μέσα που διαθέτουμε». Εμάς κε Κασιμάτη δεν μας αρέσει αυτό που είμαστε και θέλουμε να το αλλάξουμε.

Και όποιος θέλει μεταρρυθμίσεις, τις ψηφίζει κιόλας.

*Ο Αλέξανδρος Ηλιόπουλος είναι μέλος της Ένωσης Κεντρώων.