Η βαθεία ακινησία

Ζήσαμε ένα καλοκαίρι σφραγισμένο θαρρείς από την Ιστορία. Έλαβαν χώρα εξελίξεις και ανατροπές, που εάν κάποιος τις προέβλεπε πριν λίγο καιρό, θα τον περνούσαμε για παράφρονα.

Για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια, ήρθαν τα πάνω-κάτω στη ζωή της πλειονότητας των πολιτών.
Κι όμως, αυτό ακριβώς το καλοκαίρι των διαδοχικών δυσάρεστων εκπλήξεων, της πρωτοφανούς αστάθειας και της διογκούμενης αβεβαιότητας, δεν υπήρξε καμία -από τις συχνά προβλεφθείσες- εκρήξεις.

Δεν παρατηρήθηκε κανένα ιδιαίτερο ξέσπασμα βίας, ούτε καν κάποια αξιόλογη κοινωνική αναστάτωση.

Χιλιάδες πολίτες περίμεναν τη σειρά τους στις ουρές των τραπεζών και άδειαζαν τα ράφια των σούπερ-μάρκετ, σιωπηλά, καρτερικά, με μία στωικότητα πρωτόγνωρη.

Πού πήγε η έμφυτη επαναστατικότητα του περιούσιου λαού; Αφέθηκε άραγε στην τύχη του, επέλεξε τη μοιρολατρία; Ότι και να συνέβη, ένα είναι βέβαιο:

Έχουμε πλέον να κάνουμε με μία κοινωνία σμπαραλιασμένη. Αναμφίβολα, για την κατάστασή της, φέρει κι η ίδια ευθύνες ακέραιες.

Για το πελατειακό κράτος, την κουλτούρα της συνδιαλλαγής, την αδιαφορία στην παρανομία, το πάρτι του νεοπλουτισμού, και άλλα πολλά.

Άλλωστε, όταν πριν 5 χρόνια ξεκίνησε το κατρακύλισμα, η πρώτη μας αντίδραση ήταν η οργή, η αγανάκτηση, η αντίδραση.

Η συνέχιση και η παγίωση όμως του καθεστώτος της ήττας, φέρνουν την παγίωση της παρακμής, την σιωπή της καθήλωσης, το πάγωμα της αδράνειας.

Τη βαθεία ακινησία  που σαν πέπλο σκοτεινό έχει καλύψει όλη την χώρα. Κι αυτός ακριβώς είναι ο μεγαλύτερος εχθρός.

Διότι, τείνει να απονευρώσει το πλέον δυναμικό και δραστήριο κομμάτι της κοινωνίας, αυτό στο οποίο εναποτίθενται οι μοναδικές ελπίδες ανάταξης.

Άραγε, υπό αυτές τις συνθήκες, πώς μπορεί να καταπολεμηθεί ένας τόσο ισχυρός και παραλυτικός εχθρός;

Όταν το παρόν πολιτικό προσωπικό αποδεικνύεται καθημερινά τόσο τραγικά ελάχιστο, όταν οι λιγοστές φωνές της λογικής παραμένουν στο περιθώριο, όταν παρουσιάζονται ως φορείς καινών ηθών και ελπίδας, πρόσωπα που ανήκουν στην σφαίρα του καλτ σουρεαλισμού;

Αυτή η σκληρή πραγματικότητα -που πρέπει επιτέλους να την κοιτάξουμε κατάματα-, είναι αλήθεια πως δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια, οφείλουμε ωστόσο να την αντιμετωπίζουμε έχοντας ως ηθικό καθήκον την αισιοδοξία.

Η ρεαλιστική όμως ελπίδα, θα έρθει μόνο όταν το κακό χτυπηθεί στη ρίζα του, μόνο όταν μεταλλαχθεί η άρρωστη νοοτροπία που ως κοινωνία μας οδήγησε μέχρι εδώ.

Και ήδη, από τις καλοκαιρινές εξελίξεις, υπήρξε ένα θετικό απομεινάρι: ο επίπλαστος και διαλυτικός διχασμός μνημονιακών και αντιμνημονιακών, που για τα πρόσκαιρα μικροκομματικά οφέλη συγκεκριμένων δυνάμεων είχε ενδυθεί η ελληνική κοινωνία, αποτελεί οριστικά παρελθόν.

Πώς όμως θα αρχίσουν να γίνονται πραγματικότητα τα λοιπά και αναγκαία;

Μόνο εάν αμέσως μετά το πέρας της νέας εκλογικής περιπέτειας, συγκροτηθεί και στελεχωθεί αναλόγως, μία κυβέρνηση προσεκτικά επιλεγμένων "μουτζαχεντίν", που θα ξεκινήσουν έναν εθνικό μεταρρυθμιστικό αγώνα για τον εκσυγχρονισμό του κρατικού μηχανισμού, τη διαμόρφωση ενός νέου παραγωγικού μοντέλου, την ενίσχυση του επιχειρείν και τόσων άλλων παρεμβάσεων κοινής λογικής, που στην ελληνική πραγματικότητα όμως, θα φέρουν επανάσταση.

Μοναχά έτσι. Μοναχά εάν απελευθερωθούν τα εναπομείναντα υγιή κύτταρα της κοινωνίας -απομονώνοντας ταυτόχρονα τα καρκινικά- και αφεθούν να χτίσουν τη νέα Ελλάδα σε θεμέλια υγιή, με τα υλικά και τον τρόπο που ξέρουν καλύτερα από όλους, μοναχά τότε θα δούμε φως στο τούνελ.

Για να γίνει αυτό, για να αρθεί το καθεστώς της βαθείας ακινησίας, δεν έχει κανείς μας το δικαίωμα να παραμένει θεατής σε αυτή την ιστορική μάχη της γενιάς μας. Και το πρώτο βήμα πρέπει να το κάνουμε μαζί.