"Πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο" - Το άρθρο ενός μαθητή Λυκείου

Οι προβληματισμοί και τα άγχη ενός νέου ανθρώπου συμπυκνώνονται σε ένα άρθρο το οποίο έχει ως βασικό πυλώνα την παιδεία. Διαβάστε το μεστό άρθρο ενός μαθητή λυκείου το οποίο απέστειλε στο thebest.gr.

Είμαι απόφοιτος γενικού λυκείου και λαμβάνω το θάρρος να εκφράσω την άποψή μου, την οποία πιστεύω ότι συμμερίζονται χιλιάδες άλλοι Έλληνες συνομήλικοι, σχετικά με το σύστημα εκπαίδευσης στη χώρα μας.

Κάθε νέα σχολική χρονιά σκεφτόμουν τι θα κάνω για να την ζήσω όσο πιο καλά γίνεται, γιατί σαν έφηβος, η επιθυμία για όμορφες στιγμές και αναμνήσεις αδιαμφισβήτητα βρίσκεται στα ύψη. Την τελευταία τάξη του λυκείου όμως μπήκε ένα τέλος στις σκέψεις της ανεμελιάς που είχα όλα τα προηγούμενα χρόνια. Το καλοκαίρι του 2014 για εμένα και τα περισσότερα παιδιά του '97 ήταν 20 ημέρες. Μέσα Ιουλίου - αρχές Αυγούστου είχαν ξεκινήσει τα μαθήματα σε όλα τα φροντιστήρια, στους χώρους των οποίων περνούσαμε πάνω από δέκα πέντε ώρες την εβδομάδα επί δέκα ολόκληρους μήνες. Δεν ήθελα όπως καταλαβαίνεται να καταλήξω σε ένα τμήμα ΤΕΙ Υδατοκαλλιεργειών΄ επιλογή μου ήταν (δεν αμφισβητώ κανένα τμήμα, ο καθένας έχει τα όνειρά του).

Στην τρίτη τάξη του Λυκείου έχασα πολλά, αξίες όπως η φιλία και η συναδελφοσύνη. Επικράτησε ο ατομικισμός και ανταγωνισμός ανάμεσα στους συμμαθητές μου, την στιγμή που τα προηγούμενα χρόνια μαθαίναμε να είμαστε "δεμένοι". Κατάλαβα ότι πλέον η επιτυχία εξαρτάται από την αποτυχία του άλλου, μάλλον πιο καλά η κοινωνία μου το δίδαξε, θέλοντας με εγωιστή και αλαζόνα. Πως λοιπόν σε μια κοινωνία η οποία αντί να ανθίζει, καταστρέφεται, οι πολίτες της να μείνουν σταθεροί και αντάξιοι απέναντί της; Οι κοινωνία μου έμαθε από μικρή ηλικία να βρίσκομαι μονίμως σε μια κατάσταση άγχους και στρες.

Όλα αυτά τελείωσαν, ελπίζω κανένας να μην το ξαναζήσει. Έπειτα από 10 μήνες γεμάτους νεύρα, πίεση, βιταμίνες, tonotil και καφέ σχεδόν σε ενέσιμη μορφή, είναι ώρα να πάρουμε τη σημαντικότερη ίσως απόφαση της μέχρι τώρα ζωής μας: «τι θέλω να κάνω στη ζωή μου;» Ωστόσο, δεν μπορούμε να είμαστε πολύ αισιόδοξοι. Μετά τα φετινά θέματα, ποιος μπορεί να πει ότι έγραψε όσο υπολόγιζε; Ποιος απαιτεί από τους μαθητές να λύσουν το Αδίδακτο κείμενο των Αρχαίων, ενώ καθηγητές δεν μπορούσαν να το μεταφράσουν; Ποιος απαιτεί από τους μαθητές να λύσουν τα θέματα των Μαθηματικών Κατεύθυνσης μέσα σε τρεις ώρες ενώ οι καθηγητές τα έλυσαν σε τέσσερις και πάνω; Ποιος απαιτεί από έναν μαθητή της θεωρητικής να λύσει το Δ Θέμα των Μαθηματικών Γενικής παιδείας; Τελικά οι Πανελλήνιες είναι ένας δίκαιος τρόπος εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση;

Ποιος αποφάσισε να καθορίζετε η άποψη του κοινωνικού περίγυρου για εμένα, από έναν πενταψήφιο αριθμό με υποδιαστολή; Οι φυλακισμένοι, ονόματα δεν έχουν, έχουν μονάχα αριθμούς, και το ίδιο νιώθει κάθε παιδί που έδωσε Πανελλήνιες: μονάχα ένας αριθμός.

Κι εγώ μαθητής ήμουνα, αλλά έχω την ατυχία να μην έχω μητέρα και πατέρα υπουργό. Είμαι γιος αναπληρώτριας κι επειδή μάλλον τα έχεις μπλεγμένα λίγο και δεν γνωρίζεις τι ακριβώς σημαίνει αυτός ο όρος, θα σου πω εγώ που το έμαθα εδώ και τέσσερα χρόνια! Για εμένα και τα δύο αδέρφια μου (και πόσες άλλες περιπτώσεις...),σημαίνει να μαγειρεύω μόνος, να τρώω μόνος, να πλένω τα ρούχα μόνος και γενικά να βγάλω Λύκειο μόνος, δημοτικό ο μικρός αδερφός και πανεπιστήμιο ο μεγάλος (μακριά από το σπίτι, δεν κλαίγομαι, στα 18 χρόνια μου το έμαθα καλά.. η μεταγραφή θέλει και μέσον). Καλοκαίρι του 2014 δεν ένιωσα, φροντιστήριο από Ιούλιο. Ούτε η μάνα μου όμως. Τα τελευταία χρόνια ιδρώνει και ξεϊδρώνει μπροστά στον υπολογιστή να κατεβάζει πίνακες και να μετράει ποσοστά. Τα καλοκαίρια δεν της αρέσουν...

Και έρχεται η ώρα που βγαίνουν οι βαθμοί και μαθαίνω τον Αύγουστο που πέρασα. Ποιος σας είπε ότι όνειρο μου είναι να είμαι ένας ακόμα άνεργος στο 60% των νέων ανέργων; Ποιος σας είπε ότι το όνειρο μου είναι να δουλεύω για 400 ευρώ το μήνα; Ποιος σας είπε ότι το όνειρό μου είναι να γίνω οικονομικός μετανάστης; Δεν λέω ότι όταν θα βγούμε στην κοινωνία θα μας περιμένουν παντού ευκαιρίες, η ευτυχία και το αίσθημα της αυτοολοκλήρωσης, μα δεν θα συναντάμε διαρκώς αυτή την εκδικητική, σαδιστική συμπεριφορά. Πλέον έμαθα πόσο σκληρή είναι η πραγματικότητα. Δεν χρειαζόμαστε μια σκληρή δοκιμασία, χρειαζόμαστε μια δίκαιη δοκιμασία.

Επειδή σε λίγες ώρες βγαίνουν οι βαθμοί, θα ήθελα να θυμίσω το εξής σε όλα τα παιδιά της ηλικίας μου: Η ζωή δεν κρίνεται από τις Πανελλήνιες, ούτε καθορίζουν πόσο έξυπνος είναι ένας άνθρωπος. Εύχομαι η επόμενη γενιά να είναι πιο τυχερή από την φετινή, στην όποια δεν φέρθηκαν όπως της άξιζε και να μην νοιώσει κανένα παιδί αυτό που νιώσαμε εμείς τα τελευταία χρόνια.

Να εμπιστεύεσαι μπορείς, τον ίδιο σου τον εαυτό. Και ας μην σε πιστεύουν όλοι τριγύρω σου. Βάλε στόχους στην ζωή. Μην επιτρέπεις την ρουτίνα, το σχολείο, το σύστημα να σε συντρίψει. Μην επιτρέψεις το χρήμα να σε φθείρει. Μα να κάνεις ότι πραγματικά ποθείς. Στη ζωή δεν χωράνε μετριότητες, η επιφάνεια δεν αρκεί για να καλύψει το κενό. Βάδιζε αγέρωχος. Να ονειρεύεσαι μπορείς. Να μην γίνεις δούλος τον ονείρων σου. Η γνώση είναι δύναμη μην το ξεχνάς.