Για όλες εκείνες τις φορές που δεν το έζησες

Κάθε σου στιγμή είναι ένα έργο τέχνης. Ένα έργο τέχνης που εσύ είσαι ο μοναδικός καλλιτέχνης. Ο μόνος υπεύθυνος για την δημιουργία ή την καταστροφή του.

Αναμφισβήτητα κάποια έργα σου είναι αριστουργήματα και κάποια άλλα απλά «να έχεις κάτι να κοιτάς όταν βαριέσαι», αλλά είναι εξ ολοκλήρου δικά σου. Στιγμές… άλλες από λάθη, άλλες από πάθη, άλλες από χαρά και άλλες από λύπη που όμως συναποτελούν τις αναμνήσεις σου και εν τέλει τη ζωή σου.

Κάθε μας στιγμή είναι μοναδική. Ακόμα και αυτή η στιγμή που διαβάζεις αυτό το άρθρο είναι μοναδική, ολοκληρωτικά δική σου. Μάλιστα πολλές φορές το ξέρεις. Ξέρεις πως αυτό που ζεις τώρα ή έζησες ένα φεγγάρι, έχουν έρθει έτσι τα πράγματα, που ίσως δεν θα σου επιτραπεί να το ζήσεις ποτέ ξανά.

Αυτό συμβαίνει διότι όλοι λίγο πολύ φεύγουμε και ερχόμαστε. Πετάμε από φωλιά σε φωλιά και τις περισσότερες φορές και από σχέση σε σχέση. Μάλιστα προσαρμόζουμε τα συναισθήματά μας στις δικές μας ανάγκες. Ξέρουμε που να σταματάμε, για να μην πληγωθούμε και πόσα να δώσουμε, για να μην αισθανθούμε. Αλλά δεν φταίμε εμείς.

Τα ίδια κάνει κι ο Γιάννης, κι ο Κώστας, κι η Μαίρη. Μάθαμε να μην αισθανόμαστε παρορμητικά. Να κρύβουμε τον αυθορμητισμό μας κάτω από προσχεδιασμένα μηνύματα στο Facebook και στο κινητό. Να ελέγχουμε τι αισθανόμαστε, πότε και γιατί. Να βάζουμε όρια και σταθμά, λες και ο έρωτας είναι μετρήσιμο μέγεθος με διεύθυνση και φορά. Χωρίς τριβή, για να τσουλάμε πιο εύκολα, γιατί μια δύναμη F αν ασκηθεί θα μας πιέσει.

Μάθαμε να φεύγουμε, να εγκαταλείπουμε νωρίς τα όπλα και να ενδίδουμε γρήγορα σε άλλες μάχες αφήνοντας ανολοκλήρωτες τις προηγούμενες. Μα αν όλοι φεύγουν ποιος θα μείνει εκεί να προσπαθήσει, να διορθώσει, να αγαπηθεί; Η φυγή δεν ήταν ποτέ θαρραλέα. Ήταν πάντα η εύκολη λύση. Μου κάνει εντύπωση που τόσοι άνθρωποι ταυτίστηκαν με το μελοδραματικό «να μάθεις να φεύγεις».

Σημασία όμως δεν έχει ο Βορράς, ο Νότος, η Ανατολή και η Δύση αλλά που βρίσκεται ο έρωτας. Και επειδή πλέον σπάνια βρίσκεται ο άτιμος, όταν τον βρεις, ένα θα σου πω, Ζήσε τον! Κράτησε τον εκεί. Άσε τις πολλές θεωρίες… και πείτε όσα θέλετε να πείτε, νιώστε όσα θέλετε να νιώσετε. Δεν έχει σημασία αν είσαι χελιδόνι και είναι ο Σεπτέμβρης σου. Εσύ ζήσε και ευχήσου του χρόνου να γίνει ο Μάρτης σου. Μπορεί να κάτσει για πολύ. Μπορεί για λίγο. Αλλά τον έρωτα πρέπει να τον ρουφάμε από το μεδούλι. Και ξέρεις γιατί;

Γιατί είναι απλά τα πάντα. Ακόμα κι αν δεν είναι σίγουρο πως θα κρατήσει για πάντα, σε αυτόν τα χρωστάμε όλα.