Τα… απόπαιδα του ιδιωτικού τομέα

Χαιρετίζω με ειλικρίνεια το ενδιαφέρον της κυβέρνησης για την επαναπρόσληψη των απολυμένων στο Δημόσιο.

Από τις… θρυλικές καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών και τους σχολικούς φύλακες, από τους διοικητικούς υπαλλήλους των ΑΕΙ μέχρι και τους συναδέλφους μου στην (υπό επανασύσταση) ΕΡΤ, όσοι απολύθηκαν από το Δημόσιο, επιστρέφουν σ’ αυτό.

Και δεν είναι μόνο αυτοί που μπορούν να πανηγυρίζουν. Είναι και καμιά σαρανταριά χιλιάδες που απασχολούνται από το Δημόσιο με καθεστώς αορίστου χρόνου και τώρα θα μονιμοποιηθούν, κατοχυρώνοντας τη θεσούλα τους.

Μπράβο και πάλι μπράβο στη λαοπρόβλητη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, που έρχεται να μας υπενθυμίσει ακόμη και τούτες τις δύσκολες και κρίσιμες ώρες για την Ελλάδα, το ιερό και απαραβίαστο της αγελάδας του Δημοσίου.

Τι κι αν η συγκεκριμένη αγελάδα δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της και κοντεύει να καταρρεύσει; Ακόμη και στην ημιθανή κατάσταση που βρίσκεται, φαίνεται ότι μπορεί να θρέψει αυτούς που είχαν μπάρμπα στην Κορώνη και βρήκαν, είτε από «πράσινα» είτε από «γαλάζια» γραφεία, μια θέση στην ασφαλή αγκαλιά της μαμάς - πατρίδας. Αυτά είναι και τα αγαπημένα της παιδιά.

Ας είχα μυαλό να ήμουν ένα από αυτά. Μου το έλεγε και ο συχωρεμένος ο πατέρας μου, αλλά δεν τον άκουγα: «Βρέξει, χιονίσει, η καραβάνα θα γεμίσει». Κάτι ήξερε.

Έτσι σήμερα, ανήκω στα άλλα παιδιά της πατρίδας, τα… απόπαιδα του ιδιωτικού τομέα, που δεν έχουν γεμάτη την καραβάνα, ό, τι κι αν γίνει, που γι’ αυτά δεν υπάρχουν ούτε εργασιακά δικαιώματα ούτε άδικη απόλυση, που δεν μπορούν να ελπίζουν σε επαναπρόσληψη με κρατική στήριξη.

Στο ενάμισι εκατομμύριο ανέρχονται οι άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα, που χτυπήθηκε βάναυσα από την κρίση, εκατοντάδες άλλες χιλιάδες υποαπασχολούνται ή απασχολούνται σ’ αυτόν σε συνθήκες «μαύρης εργασίας» και με μισθούς πείνας, αλλά για όλους αυτούς δεν έχω ακούσει λέξη μέχρι τώρα από τη λαοπρόβλητη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.

Το ενδιαφέρον της είναι αποκλειστικά στραμμένο στην ιερή αγελάδα του Δημοσίου και τα αγαπημένα της παιδιά. Λέξη για το πως θα επιβιώσουν τα... απόπαιδα του ιδιωτικού τομέα, οι πραγματικοί απόκληροι μιας κοινωνίας που υποφέρει.

Ακόμη κι αυτή η εξαγγελία της για τη θέσπιση κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ (άλλη παπάτζα κι αυτή) πήγε πίσω.

Κι εγώ, με το φτωχό μου το μυαλό, διερωτώμαι πώς θα έλθει η πολυπόθητη ανάπτυξη, εάν δεν έλθουν επενδύσεις και δεν ανοίξουν θέσεις εργασίας, για να βρει και κανένας ανθρωπάκος στον ιδιωτικό τομέα δουλειά.  Ποιος και πώς θα παράξει πλούτο για να πάει (αν πάει) κάποτε και ο κατώτατος μισθός στα 751 ευρώ, αλλά και για μεγαλώσει και λιγάκι το αποδεκατισμένο ΑΕΠ.

Θα μου πει κανείς, με τα μυαλά του Λαφαζάνη και του Στρατούλη, τέτοια ώρα τέτοια λόγια.

Κατά τα άλλα, εάν η σημερινή κυβέρνηση θέλει σώνει και καλά να επιστρέψει στον κρατισμό της δεκαετίας του ’80, ας βρει και τα λεφτά να τον συντηρήσει. Μόνο που λεφτά (δανεικά) πλέον δεν υπάρχουν για να τρώει και να πίνει ασύστολα η ιερή αγελάδα του Δημοσίου και να την αρμέγουν με τη σειρά τους αυτοί που βρίσκονται υπό την προστασία της.

Όσο για τους υπόλοιπους, τα… απόπαιδα, με τη σημερινή πορεία της Ελλάδας και το δυσοίωνο μέλλον που προδιαγράφεται, μόνο σε ένα θαύμα μπορούν να ελπίζουν για να εξασφαλίσουν το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή δουλειά και σε έναν αξιοπρεπή μισθό.

Καλή ώρα, όπως τα έχουν, ήδη, εξασφαλίσει αυτά τα αγαπημένα παιδιά της μαμάς - πατρίδας.

ΣΣ: Σχόλια, αναλύσεις και άρθρα του Διονύση Ζακυνθινού μπορείτε να διαβάσετε στο blog του: zakpatras.wordpress.com