Όταν το Αίγιο βάζει γυαλιά στην Πάτρα!

Την Παρασκευή που μας πέρασε είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω μια ενδιαφέρουσα διημερίδα που διοργάνωσε η Εταιρεία Τουριστικής Ανάπτυξης και Προβολής Αιγιάλειας.

Η πρόσκληση ήρθε κυριολεκτικά από σπόντα και την αξιοποίησα δεόντως, για να παρακολουθήσω τις εργασίες της Διημερίδας και να δω για πρώτη φορά και την κομψότατη αίθουσα του «Πολύκεντρου», του Πνευματικού Συνεδριακού Κέντρου Μυρτιάς Αιγίου.

Διότι η πρώτη θετική εντύπωση ήταν η αίθουσα συνεδριάσεων αυτή καθαυτή, όμοια της οποίας δεν έχει η Πάτρα. Δεν το κρύβω ότι αιφνιδιάστηκα ευχάριστα όταν την αντίκρισα και διερωτήθηκα: «Γιατί να μην έχουμε ως πόλη κι εμείς μια τέτοια αίθουσα»;

Εξίσου θετική εντύπωση, μεστή σημασίας, μου προκάλεσε το γεγονός ότι, στην κορύφωση της προεκλογικής περιόδου, μαζεύτηκαν βράδυ Παρασκευής αξιόλογοι επιστήμονες και κατέθεσαν τις εισηγήσεις τους για την ανάδειξη και αξιοποίηση των αρχαιολογικών χώρων της Αιγιάλειας, για την προώθηση του τοπικού λαϊκού πολιτισμού και το «πάντρεμα» του με τον τουρισμό, για τον αγροτουρισμό, ακόμη και για τις προοπτικές γεωτουρισμού!

Παρατηρήσεις, προτάσεις και σκέψεις κατατέθηκαν, εκτός άλλων, από τη γνωστή αρχαιολόγο Ντόρα Κατσωνοπούλου και τον «δικό μας» πρώην αντιδήμαρχο Γιώργο Σιγαλό, σε μια γόνιμη εκδήλωση από την οποία δεν έλειψαν και οι διαφορετικές απόψεις, οι διαφωνίες.

«Εγώ μπήκα στην Επιτροπή γιατί ο Στράτος (ο πρόεδρος) είναι ανοιχτόμυαλος και μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα μαζί», μου έλεγε αργότερα η Ντόρα Κατσωνοπούλου, «ψυχή» των ανασκαφικών ερευνών για την Αρχαία Ελίκη, προσθέτοντας ότι τα συμπεράσματα της διημερίδας θα ενσωματωθούν σε μια έκδοση της Επιτροπής, ούτως ώστε αυτή να αποτελέσει μια βάση για το τουριστικό μοντέλο που θα μπορούσε να ακολουθήσει η περιοχή.

Ε, λοιπόν, μπράβο και πάλι μπράβο στους ανθρώπους αυτούς που συναθροίζονται και προβληματίζονται για το μέλλον του τόπου τους. Διότι «ψάχνονται» για το πώς θα πάει μπροστά το Αίγιο, με οδηγό τον τουρισμό και «όπλα» γι’ αυτόν τα αξιοθέατα και τους αρχαιολογικούς θησαυρούς της περιοχής.

Στον αντίποδα, κάθε σκέψη για το τέλμα, για την αδράνεια στην οποία έχει περιέλθει η Πάτρα τα τελευταία χρόνια (και) ως προς τη συνεργασία για το σκοπό αυτό τοπικών φορέων και παραγόντων, προκαλεί μελαγχολία.

Εδώ, όχι μόνο δεν καθόμαστε να προβληματιστούμε για να δούμε πώς θα κάνουμε ως τοπική κοινωνία ένα βήμα παραπάνω, αλλά έχουμε παραιτηθεί από τα πάντα. Βυθιζόμενοι στην απόλυτη μιζέρια, ασκούμαστε σε επαναστατικά τραγούδια και καλέσματα και το χειρότερο είναι ότι αρκούμαστε σ’ αυτά!

Και ως προς τον τουρισμό, που πολύ θα θέλαμε να έχουμε, δεν υπάρχει ούτε ένα κιόσκι που να δίνει πληροφορίες στους ξένους επισκέπτες τούτης της πόλης!

Και, αλήθεια, ποια απάντηση θα μπορούσα να δώσω σε έναν Ιταλό που έψαχνε τις προάλλες να βρει εναγωνίως ένα μέρος για να ενημερωθεί τι μπορεί να δει στην Πάτρα;

Μήπως να του συνιστούσα να μην πάει μόνος του στο Κάστρο, μη τυχόν και τον ξεχάσουν κλεισμένο μέσα σ’ αυτό, όπως έκλεισαν κατά λάθος, προ μηνών, κι ένα ζευγάρι Γάλλων τουριστών;

ΣΣ: Σχόλια, αναλύσεις και άρθρα του Διονύση Ζακυνθινού μπορείτε να διαβάσετε και στο προσωπικό blog του: zakpatras.wordpress.com