«Η γενιά μου έχει ένα θλιβερό προνόμιο, αλλά και μια μεγάλη ευκαιρία»

Η γενιά μου έχει ένα θλιβερό προνόμιο, αλλά και μια μεγάλη ευκαιρία.

Γεννηθήκαμε «μετά». Μετά τη χούντα, μετά την μεταπολίτευση, μετά την «Αλλαγή». Δεν είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε τις καθοριστικές στιγμές που διαμόρφωσαν το πρόσωπο και την σημερινή εικόνα της χώρας μας.

Δεν είχαμε όμως και την ευθύνη για τις επιλογές εκείνες που  οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα. Μεγαλώσαμε μέσα σε μια μαγική εικόνα δανεισμένης ευημερίας, για την οποία ευθύνη έχουμε όλοι. Και οι πολιτικοί για τις επιλογές τους και εμείς οι πολίτες για τις δικές μας.

Γιατί δεν μπορούμε διαρκώς να θεωρούμε όλους τους άλλους υπεύθυνους και να βγάζουμε τον εαυτό μας από την εικόνα.

Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου η ανάληψη ευθύνης θεωρείται τιμή και όχι βάρος.

Η εύκολη και ανέξοδη κριτική και οι στείρες τοποθετήσεις, δεν με εξέφρασαν ποτέ, ενώ η κεντροαριστερή μου τοποθέτηση, με έφερε να αγωνιστώ και να διεκδικήσω την εκπροσώπηση των συμπολιτών μου, για να δώσουμε μαζί, ακόμα περισσότερη δυναμική στις προσπάθειές μας.

Δεν είμαι αρμόδια να κρίνω τον εαυτό μου, αυτός είναι ο ρόλος των συμπολιτών μου.

Στους ρόλους, τις πρωτοβουλίες και τις ευθύνες που ανέλαβα, προσπάθησα πάντα να είμαι χρήσιμη και αποτελεσματική για τους γύρω μου και για την κοινωνία. Χωρίς ακρότητες, χωρίς υπερβολές.

Σε μια εποχή που η υπερβολή κυριαρχούσε, επέλεξα το μέτρο και την λογική.

Όχι τη στενόμυαλη λογική που δεν οδηγεί πουθενά, αλλά την εμπεριστατωμένη σκέψη, που παράγει.

Αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά που με οδηγούν στο επόμενο βήμα και για μένα, αλλά και για την Ελλάδα, στην πρωτοβουλία του Σταύρου Θεοδωράκη, ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ.

Το αρχικό ερώτημα του Σταύρου, «Μπορεί να υπάρξει πολιτική, χωρίς τους «επαγγελματίες» πολιτικούς», μου κέντρισε το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή, γιατί αποτελούσε και τον πυρήνα του δικού μου προβληματισμού.

Το ίδιο και όλη η λογική και η φιλοσοφία που, σχεδόν κινηματικά, δημιουργήθηκε και εκφράστηκε μέσα από ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ.

Πράγματι, βρεθήκαμε να διαχειριστούμε τον τόπο και την χώρα μας στην χειρότερη στιγμή μετά τον πόλεμο.

Έχουμε όμως και μια πραγματικά μεγάλη ευκαιρία: να μάθουμε από τα λάθη των προηγουμένων. Να παραδεχτούμε και τα δικά μας λάθη και να κάνουμε μια νέα αρχή. Να περάσουμε απέναντι. Στην επόμενη μέρα.

Τέλειωσαν οι εποχές των διαπιστώσεων και της μεμψιμοιρίας και ήρθε η εποχή της δημιουργικής αισιοδοξίας. Η ώρα του σχεδίου, του δυναμισμού, της εξωστρέφειας και της καινοτομίας.

Μια αισιοδοξία που είναι απαραίτητη για να δώσουμε στην Αχαΐα την επόμενη μέρα που δικαιούμαστε. Να πάψει ο νομός μας να είναι κομματικό «λάφυρο» και να αποτελέσει τόπο δημιουργίας και καλλιέργειας της ελπίδας, του ρεαλισμού, της λογικής, αλλά και του ενθουσιασμού της δημιουργίας.

Μακριά από τις γραμμές και τα κυκλώματα που σαν βαρίδια μας κράτησαν πίσω, προωθώντας τους μέτριους και πιστούς, έναντι των ικανών και αδέσμευτων.

Με επιλογές πραγματικά καινοτόμες, φρέσκιες και όχι αναπαλαιωμένες καρικατούρες από το παρελθόν.

Η επόμενη μέρα μας ανήκει. Ας την διεκδικήσουμε.