Σιγά μην πανηγυρίσω την πτώση του Τείχους

Εικοσιπέντε χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και εν μέσω των πανηγυρισμών σε όλο τον κόσμο, θα πρέπει ο γράφων να είναι από τους λίγους που εξακολουθούν να αναρωτιούνται για το αν τα όσα συνέβησαν τότε είχαν θετική ή αρνητική εξέλιξη στο μέλλον (το σημερινό παρόν) του κόσμου μας.

Η εύκολη απάντηση είναι ότι κατεδάφιση του τείχους (ως μονοσήμαντο γεγονός) είναι θετική διότι ένωσε και πάλι μια χώρα που έμενε τεμαχισμένη από τις νικήτριες δυνάμεις του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Βέβαια δεν ήταν μονοσήμαντο γεγονός. Αλλά και αυτό θα μπορούσε να αποτιμηθεί θετικά. Η πτώση του «σιδηρούν παραπετάσματος» και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου είναι δύο οφθαλμοφανείς παράπλευρες… επιτυχίες.

Η περαιτέρω ανάλυση όμως μόνο σε προβληματισμό μπορεί να μας βάλει. Βλέπετε ο Ψυχρός πόλεμος βρήκε πολύ γρήγορα «αντικαταστάτη» τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας που ξαφνικά από το πουθενά κυριολεκτικά έγινε από τοπική, πλανητική απειλή. Δεν υιοθετώ ούτε και απορρίπτω τα σενάρια συνομωσίας (όπως αυτό για το παρασκήνιο της 11 Σεπτεμβρίου καθώς δεν έχω αρκετά στοιχεία), καταγράφω όμως τα γεγονότα με όσα στοιχεία υπάρχουν στη διάθεσή μου.

Οι επεμβάσεις κρυφές ή φανερές σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Αίγυπτο, Συρία, αποσταθεροποίησαν τις εύθραυστες ισορροπίες στη Μέση Ανατολή και υποβοήθησαν την άνοδο του Ισλαμικού Κράτους που ήρθε ως συνέχεια της Αλ Κάϊντα και του Μπίν Λάντεν (σύμμαχος των ΗΠΑ στη μάχη κατά των Σοβιετικών αν δεν απατώμαι) και τώρα βομβαρδίζεται εξ… αποστάσεως από αμερικανούς και συμμάχους.

Η πτώση του τείχους και του «σιδηρούν παραπετάσματος» είχε ως αποτέλεσμα την περαιτέρω ισχυροποίηση του σαθρού καπιταλιστικού οικοδομήματος που συνέχισε να εκφράζεται με όλο και πιο ανώμαλες δομές που οδήγησαν στην κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος στις ΗΠΑ και στη συνέχεια σε όλο τον κόσμο αλλά και τη θεοποίηση των «αγορών» και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που… αλωνίζει  τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα.

Η κατάρρευση του σοβιετικού φοβήτρου σε όλη την Ανατολική Ευρώπη, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη στρατηγικών που πέρασαν από τον ανταγωνιστικό καπιταλισμό (τη δημιουργία πλούτου από την κατανάλωση κοινωνιών που είχαν να δαπανήσουν για κατανάλωση) στον καταστροφικό καπιταλισμό (που απαιτεί το θάνατο και τον εξανδραποδισμό κοινωνιών, χωρίς κανένα απολύτως ενδιαφέρον για το αν θα υπάρξει στο μέλλον καταναλωτικό κοινό) που βιώνουμε στη χώρα μας. Το… έργο σύντομα θα παίζεται σε όλη σχεδόν την Ευρώπη.

Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου οδήγησε στην καταστρατήγηση των ατομικών ελευθεριών στις χώρες που ακόμα είχαν κάποια επίφαση δημοκρατίας.

Δημιούργησε ακόμα τις προϋποθέσεις για την επιβολή ενός παρασκηνιακού παγκόσμιου διευθυντηρίου που δεν χρειάζεται καν να δικαιολογήσει τις πράξεις του σε κανέναν.

Λοιπόν, και με το συμπάθιο, δε βλέπω κανέναν απολύτως λόγο να πανηγυρίσω την πτώση του τείχους. Ίσως να ζούσαμε καλύτερα αν υπήρχε ακόμα. Τουλάχιστον ο Άγγελα Μέρκελ θα ήταν ακόμα αξιωματούχος της Ανατoλικής Γερμανίας, πίσω από το «σιδηρούν παραπέτασμα»…