Ζώντας για την παιδική Κυριακή

«Μία αστραπή η ζωή μας μα προλαβαίνουμε»

Ν. Καζαντζάκης

Η σημερινή Κυριακή δεν είχε την κλασσική ηρεμία μίας εβδομαδιαίας αργίας. Οι Πατρινοί, δεν άργησαν να ξυπνήσουν βυθισμένοι στην Κυριακάτικη ραστώνη. Από το πρωί η πόλη είχε ασυνήθιστη κίνηση. Κόσμος από παντού με γαλανόλευκες μπλούζες κατέβαινε στο κέντρο, φέρνοντας μνήμες στους παλαιότερους λόγω της ημέρας.

Την  12η Οκτωβρίου όχι του 2014 αλλά του 1944.  Επέτειος της απελευθέρωσης της Αθήνας, μην τα ξεχνάμε αυτά αντράκο μου. Οι Γερμανοί φεύγουν και οι Έλληνες ξεχύνονται στους δρόμους για να γιορτάσουν. Όπως γιορτή έγινε και μετά από 70 χρόνια σήμερα στην Πάτρα.

Τα εγγόνια της γενιάς του πολέμου ήταν αυτά που πήραν μέρος. Για τον δικό τους αγώνα σε ένα όμως όπως τότε αβέβαιο μέλλον.

Πολύς κόσμος βρέθηκε στην πλατεία. Λεβεντάκους να δει το μάτι σου. Μικροί, μεγάλοι όλοι ήταν εκεί. Ο Θάνος που είχε έρθει για να κάνει χρόνο μπαίνοντας στην εικοσάδα. Η Ηρώ που είχε να τρέξει από πέρσι. Η Κατερίνα άφησε το μέτρημα στα λογιστικά βιβλία και κοίταζε τα χρονόμετρα στο ρολόι για την επίδοση.

Ο Σπύρος σχεδόν μεθυσμένος από τη Σαββατιάτικη έξοδο αλλά παρών «για το καλό». Την περίμεναν όλοι την μέρα που έχει καθιερωθεί σαν κάτι διαφορετικό για όλους. Το σύνθημα δόθηκε και φύγαμε!

Ανθρώπινο ποτάμι πλημμύρισε τους κεντρικούς δρόμους. Η Κορίνθου θύμισε Απόκριες γεμάτη από κόσμο.  Ένα όμως το πλήρωμα με ενιαία γαλάζια στολή.  Γεμάτη με ανθρώπους  που ήθελαν να ξεπεράσουν  τον εαυτό τους και όχι τον διπλανό τους.

Τον αξίζαμε τον καφέ μετά τον αγώνα. Άρχοντες με τα μετάλλια στις καφετέριες πίνοντας τον πανηγυρικό καφέ της ημέρας. Ρουφώντας το χωρίς ενοχές και ας είχε δέκα κουταλιές μαύρης ζάχαρης. Τα είχαμε κάψει νωρίτερα στο τρέξιμο.

Είχε κάτι από παλιά αυτή η Κυριακή. Μπορεί να μην είχε ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα αλλά η μπάλα ρίχτηκε στην εξέδρα. Ο κόσμος άφησε τις κερκίδες και όρμησε στον στίβο για να πάρει μέρος στον αγώνα. Για να το παλέψει και ας χάνει 4-0 πριν καν  το παιχνίδι ξεκινήσει.

Χωρίς να πλακωθεί από τα αποδυτήρια βγήκε στο στάδιο. Δεν άρχισε την καθιερωμένη γκρίνια, τη διαπίστωση πως «δεν κουνιέται κανένας» στα προβλήματα που μας απασχολούν. Όλοι κουνήθηκαν σήμερα, με το παραπάνω μάλιστα κάνοντας χιλιόμετρα.

Θύμισε κάτι από τις παιδικές Κυριακές η σημερινή.  Με τη χαρά της διαφορετικής μέρας διάχυτη. Την απόλαυση της συνάθροισης τότε που γέμιζε η πλατεία από ζωή. Τότε που σηκωνόμασταν από πρωί και πιάναμε την μέρα από τα κέρατα. Και για την κούραση ούτε λόγος. Το είδαμε στα μάτια των μεγαλυτέρων που μας χειροκροτάγανε.

Έχετε πολλά να τραβήξετε που αυτό είναι μία απλή προθέρμανση για τη δύσκολη συνέχεια. Γιατί η ανηφόρα θα είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν της Παπαφλέσσα που τρέξατε σήμερα. Αλλά θα «την βγάλουμε» που θα πάει…