Η εκμετάλλευση της δυστυχίας και η δημαγωγική ρητορική

Κατά την σημερινή δύσκολη συγκυρία για την χώρα είμαι σίγουρος πώς κάθε οικονομολόγος προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει και να αξιολογήσει τις μελλοντικές εξελίξεις σίγουρα βρίσκεται μπροστά σε ένα πραγματικό όσο και ουσιαστικό δίλλημα.

Παρόλ΄αυτά όμως, η πραγματικότητα είναι μία ανεξάρτητα με την πλευρά του πολιτικού φάσματος που υποστηρίζει κανείς. Μπορεί τραγικά λανθασμένοι χειρισμοί του παρελθόντος, καθώς και ένα στρεβλό επικοινωνιακό σύστημα να μην προετοίμασαν τον λαό για ότι ακολούθησε την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, όμως παρά την δυστυχία που υπάρχει σήμερα δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ιστορικά κάθε κρίση κάνει τον κύκλο της, διαμορφώνοντας κατά την λήξη της ένα νέο τοπίο τόσο πολιτικό όσο και οικονομικό.

Το δίλημμα έγκειται στο γεγονός ότι ως οικονομολόγος έχω την επιλογή να εστιάσω τις αναλύσεις μου είτε στις αιτίες του προβλήματος –εξέλιξη που χαρακτηρίζει σήμερα την βάση της πολιτικής αντιπαράθεσης – είτε στην διαπίστωση ότι το τεχνικό σκέλος της κρίσης δείχνει να τελειώνει. Γεγονός που μας υποχρεώνει να λειτουργήσουμε με αντικειμενικά κριτήρια αλλά και ειλικρίνεια. Όσο δε ποιο γρήγορα αυτό γίνει αντιληπτό, τόσο ποιο γρήγορα η νέα πορεία θα εξελιχθεί προσφέροντας στους πολίτες αυτές της χώρας νέες ευκαιρίες να ενταθούν πάλι στο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας μας. Άλλωστε όταν στην Πάτρα 1700 παιδιά βασίζονται σε συσσίτια και 450 βρίσκονται σε λίστες αναμονής πρέπει όλοι να αντιληφθούμε ότι λύση θα φανεί μόνον όταν εκλείψουν ολοκληρωτικά τέτοιου είδους φαινόμενα.

Αυτό πάντως που πρέπει να αποφευχθεί είναι να κυλίσει πάλι το αξιακό σύστημα της χώρας -που σταδιακά επαναπροσδιορίζεται- στο επίπεδο της δημαγωγικής προσέγγισης των νέων δεδομένων με αντιλήψεις παλαιοκομματικές. Δεν επιτρέπεται χάριν της πολιτικής επιβίωσης εκείνων που στην εξέλιξη των πραγμάτων είτε μεταλλάχθηκαν πολιτικά μέσα από την ανάγκη εξάλειψης της δικής τους συμμετοχής κατά το παρελθόν στο παλαιοκομματικό μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας, είτε επιθυμούν ακόμα να έχουν ρόλο, να γίνεται εκμετάλλευση της δυστυχίας του κόσμου υπό το πρίσμα μίας αντιμνημονιακής ρητορικής και μόνον. Τα κοινωνικά προβλήματα δεν λύνονται στην βάση μίας τέτοιας πολιτικής διαλεκτικής.

Ως οικονομολόγος επιλέγω να συζητήσω στην βάση του τι πρέπει να κάνουμε και όχι στην παρελθοντολογική βάση γενικόλογων και θεωρητικών ακυρώσεων. Επιλέγω να καταθέτω προτάσεις για τα καίρια θέματα που μας απασχολούν όχι χάριν φιλοσοφικής ή επιστημονικής αναζήτησης, αλλά χάριν της ανάγκης να κερδηθεί χρόνος μέχρι να γίνει δυνατός ο μετασχηματισμός μας με βάση όχι τα επιβαλλόμενα αλλά τα σαφώς ελληνοκεντρικά πρότυπα.

Με αυτές τις θέσεις είμαι υποχρεωμένος να λάβω σοβαρά υπόψη το γεγονός ότι το «σύστημα» γενικά χρειάζεται μία ψυχολογική στήριξη. Αν δε δομήσουμε την στήριξη αυτή στην βάση καθαρά τεχνοκρατικής προσέγγισης, ήμαστε υποχρεωμένοι –πέρα από κομματικές μεμψιμοιρίες -να αναγνωρίσουμε πως η έξοδος στις αγορές που προετοιμάζεται και θα γίνει σύντομα είναι το πρώτο βήμα που θα σηματοδοτήσει την ανάγκη προσδιορισμού του στόχου της επόμενης μέρας.

Το δε μέγεθος της κίνησης αυτής αναμένεται να είναι ουσιαστικό και δυναμικό. Όσοι δε αδυνατούν -λόγω άγνοιας -να αναγνωρίσουν την σημασία της κίνησης αυτής, καλόν θα ήταν να αποφεύγουν την δημαγωγική ρητορική χάριν σκοπιμοτήτων. Ο κόσμος γύρω μας έχει υποστεί αρκετά και χρειάζεται να μάθει τόσο τις αλήθειες για το παρελθόν αλλά και τις αλήθειες για την μετά κρίση εποχή.