Καλό Καρναβάλι!

Κάποτε, όλοι θα πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχουν τρία Καρναβάλια, το Καρναβάλι του Δήμου, το Καρναβάλι των πολιτών και το ιδεατό Καρναβάλι.

Το πρώτο παλεύει να εκφράσει, να καλουπώσει, να μαντέψει, να ποδηγετήσει, να εκμεταλλευτεί, να αξιοποιήσει, ή/και να οικιοποιηθεί το δεύτερο.

Εκείνο, παλεύει να πάψει να είναι η ντάμα σε αυτό το θανατηφόρο tango με καβαλιέρο τον Δήμο.

Σαν δυο φίδια, σε μια σχέση αγάπης και μίσους, πρόθυμης υποδούλωσης, έναντι αστείων ανταλλαγμάτων και ευκαιριακών συγκυριών.

Εύπιστοι ακόλουθοι και πρόθυμοι θύτες, σε εναλλασόμενους ρόλους.

Χωρίς δισταγμό, χωρίς ντροπή, χωρίς καν μάσκα.

O εκάστοτε «δήμος» και οι συν αυτώ παροικούντες, θεωρούν τους εαυτούς τους μόνους και αλάνθαστους φορείς της αλήθειας και γυρνούν με το καρναβαλικό μοιρογνωμόνιο για να τσεκάρουν την καρναβαλική ορθότητα.

Το άλλο καρναβάλι, της πόλης, θεωρεί ότι έχει κάθε δικαίωμα να τσαλαβουτά σε κάθε είδους νερά, πιοτά και άλλα υγρά, αδιαφορώντας αν είναι θολά , ή μη.

Διαμορφώνει και διαμορφώνεται από το συλλογικό συνειδητό της πόλης και συμπεριφέρεται σαν μια άναρχη και αυτόνομη εξαίρεση.

Το δικό μας «Γαλατικό χωριό».

Το συγκλονιστικό βέβαια είναι ότι και εδώ, κάθε γιορτή τελειώνει με όλους (σχεδόν) γύρω από το τραπέζι της χαράς!

Και υπάρχει και το τρίτο Καρναβάλι, εκείνο που ...δέν υπάρχει.

Αυτό που έχουμε στο μυαλό μας, ή μάλλον καλύτερα στις καρδιές μας.

Σαν μια αδιάφορη φωτογραφία, που τα υποσυνείδητα «instagram» φίλτρα της ανάγκης μας, ωραιοποιούν.

Ένα καρναβάλι, που ουσιαστικά αποτελεί την προβολή των παιδικών μας, χρόνων, μαζί με την εξιδανίκευση της.

Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι, μιλώντας για καρναβάλι, όλοι έχουμε κάτι διαφορετικό στο μυαλό μας.

Άρα εξ ορισμού, η συννενόηση είναι αδύνατη.

Και ξεκινούν ατέρμονοι παράλληλοι μονόλογοι, αλλά και διαλέξεις για το ποιός την έχει μεγαλύτερη.

Τη ...καρναβαλική ευαισθησία.

Και ποιός έχει «όραμα» και ποιός έχει περισσότερα καρναβαλικά χιλιόμετρα και ποιός είναι περισσότερο εθελοντής και ποιός είναι «καρναβαλότερος»!

Και, χαμός!

Αλλά, όμως αυτό είναι το Καρναβάλι.

Πολλές φωνές, πολύ φασαρία, μεγάλη βαβούρα και υπερθετικοί βαθμοί.

Φούσκα, σαν τα κουφάρια των αρμάτων.

Φτηνό, σαν τα υλικά των μασκαράδων

Μονάκριβο, σαν τον (μόνο) θησαυρό της Πάτρας.

Αθόρυβο, σαν το μαγικό τρόπο που σου αλλάζει τη διάθεση.

Εκκωφαντικό, σαν τις νυχτερινές σφυρίχτρες, ξημερώματα Καθαρής Δευτέρας

Μη φοβάσαι τη βαβούρα!

Μη φοβάσαι τη κόντρα και την αντιπαράθεση.

Μη φοβάσαι το Καρναβάλι.

Ακόμα και σήμερα, στις μέρες του πανικού και των ασύμετρων αντίδρασεων.

Όλα αυτά, μαζί, κάνουν το αυθεντικό μείγμα που ξέρουν οι άλλοι σαν Πατρινό Καρναβάλι.

Άρα, όλα καλά!

Όχι ακριβώς...

Για να μπορεί το καρναβάλι μας να συνεχίσει να αφομοιώνει σκέψεις, απόψεις, ιδέες, επιθυμίες, πρέπει να του τις λέμε.

Να του «την πούμε», να «τσακωθούμε» μεταξύ μας, να μας αγριοκοιτάξει, να ακούσουμε σοφίες και χοντράδες, να σχολιάσουμε και να σχολιαστούμε, να γελάσουμε, να εκνευριστούμε, να θαυμάσουμε και να θαυμαστούμε.

Τώρα που χειμώνιασε και οι κουβέντες για το καρναβάλι θα πυκνώσουν, ας είναι πολλές και έντονες.

Το Καρναβάλι ποτέ δεν έχασε από τη φασαρία.

Η αδιαφορία είναι που το σκοτώνει.

Να φοβάσαι τη μέρα που η γριά ροκάνα, θα χάσει όλα της τα δόντια.