Παραμύθι, σαν αυτά που χρησιμοποιούν για να μας νανουρίζουν...

«Μια φορά και έναν καιρό, ήταν μια χώρα που την έλεγαν Ελλάδα. Αυτή η χώρα είχε πανέμορφα τοπία και υπέροχο κλίμα. Τουρίστες απ’ όλο τον κόσμο κατέφταναν για να θαυμάσουν τις άγριες ορεινές πλαγιές της και να κολυμπήσουν στα γαλαζοπράσινα νερά της. Να γευτούν τις ντόπιες λιχουδιές της και να μπορέσουν να αιχμαλωτίσουν όσες στάλες λάμψης χωρούν σε μια φωτογραφία χωρίς αυτή να αλλοιωθεί, απο τον ανεπανάληπτο πολιτισμό της.

Οι κάτοικοί της, περήφανοι για το στολίδι τους, διακατέχονταν απο ένα κλίμα ενωτισμού και ομοψυχίας, αλληλοβοήθειας και συνεργασίας και ζούσαν ευτυχισμένοι και περήφανοι για πολλά χρόνια. Όχι οτι δεν υπήρχαν διαφορές, αλλά το καλό υπερίσχυε αργά ή γρήγορα και η ηρεμία εδραιωνόταν.

Ώσπου μια μέρα ο κύκλος της ευτυχίας έφτασε στις 360^ο μοίρες του και για την ισορροπία του σύμπαντος η Ελλάδα έπρεπε να περάσει το κατώφλι των δοκιμασιών για να μπορέσει να συνεχίσει την πορεία της στον κόσμο. Κακά δαιμόνια σκορπίστηκαν στους αιθέρες και στην εισπνοή τους παρέλυαν το τμήμα του εγκεφάλου των ανθρώπων που είναι υπεύθυνο για τα θετικά συναισθήματα. Όλοι οι κάτοικοι σταδιακά, άρχισαν να αισθάνονται καχυποψία για το διπλανό τους, εγωισμό και αλλαζονεία, έτοιμοι να πατήσουν επί πτωμάτων για να προωθήσουν το δικό τους συμφέρον. Δημιουργήθηκαν ομάδες και κόμματα, μικρά και μεγάλα, που το καθένα, ανάλογα με τα ιδανικά και τη δύναμή του, έταζε στους ακολούθους του διάφορα προνόμια με ανταλλάγματα ψήφους που θα τους εξασφάλιζαν λίγο απο της εξουσίας το νερό να καταλαγιάσουν τη μεγάλη τους δίψα για αναγνώριση και δόξα.

Όμως η απληστία των κατοίκων ζητούσε κάθε φορά όλο και περισσότερα. Τα κόμματα έπρεπε να ξεπεράσουν τον εαυτό τους αν ήθελαν να κρατήσουν τις θέσεις τους και να υποσχεθούν όλο και περισσότερα. Η μαμά Ευρώπη μπήκε τότε στη μέση. Το χρήμα έρεε άφθονο και οι Έλληνες είχαν ξεγελαστεί απο τις ανέσεις και τα λούσα των άλλων αδερφικών χωρών τόσο πολύ που δεν έβλεπαν οτι το οικοδόμημά τους στηριζόταν σε σαθρές βάσεις. Οι άλλες χώρες έχτιζαν με μπετόν αρμέ και οι Ελλάδα με τραπουλόχαρτα φαγωμένα στις άκρες. Ο κομπασμός μόνο, για τις δήθεν περιουσίες των νεόπλουτων κατοίκων ήταν αληθινός και τόσο μεγάλος που δεν τους επέτρεπε να αναρωτηθούν πως τις απέκτησαν. Είχαν μάτια, αυτιά και γλώσσα μόνο για να τις συγκρίνουν και να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο. Η ζήλεια και η διχόνοια είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους.

Ήρθε όμως η ώρα της θείας Δίκης και ο Αίολος που παρακολουθούσε απο μακριά δε μπορούσε να ανεχτεί άλλο αυτή τη ψευτοκατάσταση και με την πνοή του γέμισε με πελώρια κύματα τη γαλήνια μέχρι τότε θάλασσα της ζωής των ανθρώπων όλων των αδερφικών χωρών. Ανεμοστρόβιλοι ξεχώρισαν την ήρα απο το σιτάρι και τις χώρες με τα πιο γερά θεμέλια που απλώς δροσίστηκαν απο τον αέρα, τις κράτησε κοντά της η μαμά Ευρώπη. Αντίθετα, σε ένα δείγμα αυστηρότητας και παραδειγματισμού άφησε αβοήθητες τις χώρες που έπαθαν μεγαλύτερη ζημιά, ανάμεσα σ’ αυτές και την Ελλάδα. Γκρεμίστηκαν τα τραπουλόχαρτα με μιας και οι Έλληνες, χάνοντας τα υπάρχοντά τους, προκειμένου να κρατηθούν στην επιφάνεια αυτής της δίνης, αύξησαν τη βία και την εγκληματικότητα, διαλέγοντας και πάλι τον εύκολο δρόμο και θεωρώντας οτι έτσι θα καταφέρουν να επιβιώσουν. Όμως έφτασε η στιγμή που λεφτά δεν υπήρχαν και μόνο αν άλλαζαν τακτική και ενώνονταν, οι Έλληνες θα παρέμεναν ζωντανοί. Μέχρι να το συνειδητοποιήσουν ωστόσο αυτό, τίποτα δε μπορούσε να τους σώσει και η χώρα είχε μετονομαστεί επισήμως σε Hell-ass.»

Οι περισσότεροι απο σας, διαβάζοντας το άρθρο, ίσως προσβληθείτε απο τον απλοικό και εύπεπτο τόνο του, όμως ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τον μόνο τρόπο που μπόρεσα να εξιστορήσω τα γεγονότα της χώρας μας, χωρίς να χρειάζεται να παραβώ τους κανόνες της κόσμιας συμπεριφοράς, στο 5χρονο πιτσιρίκι φίλων μου που ζητούσε επίμονα να μάθει τι συζητούσαμε τις προάλλες.

Φαίνεται για παραμύθι, σαν και αυτά που χρησιμοποιούν οι ανωτέροι μας για να μας νανουρίζουν, όμως πρώτον ως γνωστόν τα φαινόμενα απατούν και δεύτερον σε μια δεύτερη ανάγνωση, τα παραμύθια μπορεί να κρύβουν μεγάλες αλήθειες, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας τον μέτρ του είδους, τον Αίσωπο. Όλη η προσπάθειά μου ωστόσο, μάλλον έπεσε στο κενό αφού πυροδότησε το πιτσιρίκι με ολοκαίνουριες απορίες, αυθεντικές και αφοπλιστικές, που όσο και να προσπαθήσεις να τις απαντήσεις δε μπορείς ίσως για τον απλούστατο λόγο οτι είναι και δικές σου απορίες και ας είσαι ενήλικας. Και ας έχεις αρκετή απο τη γνώση του κόσμου.

«Γιατί αν δεν υπάρχουν λεφτά, η μαμά του Γιωργάκη του συμμαθητή μου θα ξοδέψει 5000 ευρώ για να πάει διακοπές στη Νέα Ζηλανδία;

Γιατί η Ματίνα που έκανε πάρτυ ζήτησε τόσο ακριβά δώρα και της τα έδωσαν;

Γιατί η θεία Τόνια χάλασε τόσα λεφτά για τον υπερπολυτελή γάμο της;

Γιατί κάθε φορά που πάμε βόλτα τα μαγαζιά είναι όλα γεμάτα;

Που βρίσκουν λεφτά όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Μήπως δε πληρώνουν;

Γιατί εμείς συνεχίζουμε να περνάμε καλά και κάνουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα, αν τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά; Μήπως με κοροιδεύεις;

Μήπως εμείς ζούμε σε άλλη Ελλάδα απο αυτή που μου λες;» ήταν μερικές απο τις απορίες.

Απαντήσεις, κανείς;