Το μεγάλο μας τσίρκο

Δανείζομαι δημοσιογραφική αδεία τον τίτλο του θρυλικού θεατρικού έργου για να περιγράψω από τη δική μου οπτική γωνία το απίστευτο κατρακύλισμα του ελληνικού κοινοβουλίου.

Και τι δεν έχουμε ακούσει τις τελευταίες μέρες από αυτούς που μας εκπροσωπούν στη Βουλή. Για τα γουναράδικα, για τον Μελιγαλά, για το Βίτσι και το Γράμμο, για κρεμάλες, για χούντες.

Το χάλι αυτό θα ήταν δε αρκούντως κωμικό, εάν δεν ήταν επικίνδυνο για τη δημοκρατία , για τον κοινοβουλευτισμό. Ο νοών νοείτω.

Αλλά, πριν περισσέψουν τα δημοσιογραφικά (και όχι μόνο) επικριτικά σχόλια για τη θλιβερή εικόνα της Βουλής, για τον απόλυτο ευτελισμό καφενειακού επιπέδου που επικρατεί σ’ αυτήν, και καθώς πολλοί χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, ας ξεκινήσουμε από μια αναντίρρητη βασική διαπίστωση – παραδοχή.

Και ποια είναι αυτή; Μα ότι η παρακμιακή εικόνα της Βουλής είναι ο καθρέφτης της αποσύνθεσης και της αποσάθρωσης της ελληνικής κοινωνίας, η οποία δεν έχει γονατίσει μόνο από την οικονομική κρίση. Ταλανίζεται, κλυδωνίζεται, επίσης, και από την προφανή κρίση θεσμών και αξιών που συνάδει με την οικονομική.

Με άλλα λόγια, αυτούς τους βουλευτές αξίζουμε να έχουμε, αυτούς έχουμε. Άλλωστε, δεν είδαν φως και μπήκαν από μόνοι τους στη Βουλή. Με τη δική μας ψήφο εξελέγησαν βουλευτές και βουλευτίνες. Τόσο οι δεδηλωμένοι (και εντός του κοινοβουλίου) εχθροί της δημοκρατίας, όσο και τα «νούμερα» (ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός) από όλες τις πτέρυγες που εκτοξεύουν με απίστευτη ελαφρότητα βαριές κουβέντες και λέξεις, χωρίς να ζυγίζουν τη βαρύτητα τους, χωρίς να σέβονται και να συνειδητοποιούν το βάρος και την υπόσταση του θεσμικού τους ρόλου.

Επικαλούμενοι, μάλιστα, τις χειρότερες σελίδες της ελληνικής ιστορίας (εδώ συμφωνώ με τον Κεδίκογλου) και θλιβερά γεγονότα που πλήγωσαν την Ελλάδα και οι ίδιοι δεν τα έχουν ζήσει. Απλώς, τα προσεγγίζουν και τα επικαλούνται ανάλογα με την ιδεολογικοπολιτική τους θεώρηση και το αντίστοιχο στρατόπεδο στο οποίο ανήκουν, ενίοτε και «επιστρατευμένοι» από τις οικογένειές τους.

Διότι, εάν είχαν βιώσει τον εμφύλιο και τη δικτατορία, ενδεχομένως να μην εκτόξευαν και τα «μαργαριτάρια», που εξαπολύουν στις μέρες μας με απίστευτη ευκολία.

Για το τέλος, ας μου επιτραπεί μια προσωπική αναφορά. Όταν γεννιόμουν, τον Νοέμβριο του 1968, η χούντα περνούσε τον πατέρα μου από στρατοδικείο για «αντικαθεστωτική δράση και προπαγάνδα».  Η οικογένεια μου ταλαιπωρήθηκε, κυνηγήθηκε, από τη χούντα, όπως και χιλιάδες άλλες οικογένειες εκείνη τη μαύρη εφταετία.

Για το λόγο αυτό, ουδέποτε διανοήθηκα να πω, να φωνάξω, έστω για μια στιγμή, ότι σήμερα έχουμε χούντα. Ίσως γιατί μέσα από τα παιδικά και οικογενειακά μου βιώματα έμαθα να σέβομαι τη βαρύτητα λέξεων και καταστάσεων.

Άλλωστε, εάν είχαμε πράγματι χούντα, κανένας δεν θα τολμούσε να λέει ελεύθερα ό, τι του κατέβει από το κεφάλι και, κυρίως, να φωνάζει δημοσίως, χωρίς επιπτώσεις, ότι έχουμε… χούντα!