Για το ΠΑΣΟΚ και την κεντροαριστερά: Συμβολή σε μια συζήτηση που δεν γίνεται!

Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην πιο κρίσιμη φάση της σχεδόν 40χρονης ιστορίας του. Έχοντας διαρρήξει τους δεσμούς του με την κοινωνία, έχοντας αποκοπεί από τα κοινωνικά στρώματα που το στήριζαν, με χαμένο το ιδεολογικό του στίγμα και ανύπαρκτη την κομματική του οργάνωση, οδεύει σε μια εκλογική αναμέτρηση με ορατό το ενδεχόμενο της εκλογικής συντριβής αλλά κυρίως της πολιτικής του απαξίωσης.

Οι περισσότεροι αποδίδουν τα παραπάνω στον τρόπο που διαχειρίστηκε κυβερνητικά το ΠΑΣΟΚ την τελευταία διετία την κρίση. Είναι ένα μέρος της αλήθειας. Η πραγματικότητα δείχνει ότι τα παραπάνω συμπτώματα χαρακτηρίζουν μια διαδρομή 10ετίας τουλάχιστο, έστω και αν εκδηλώθηκαν σταδιακά.

Η τελευταία φορά που το ΠΑΣΟΚ συνομίλησε με τον εαυτό του αλλά και την κοινωνία ήταν στη διάρκεια της εσωκομματικής μάχης για την ηγεσία, το 1996. Εκεί δε συγκρούστηκαν μόνο δύο πρόσωπα αλλά και δύο αντιλήψεις που είχαν αντίκρυσμα και εσωκομματικά και κοινωνικά για το τι η καθεμία αντιπροσώπευε.

Η επικράτηση Σημίτη γέννησε ελπίδες στην κοινωνία, οι οποίες όμως στην πορεία διαψεύστηκαν γιατί το διακύβευμα που έθεσε, του αστικού εκσυγχρονισμού της χώρας, πολλοί λίγοι το πίστεψαν και ακόμα λιγότεροι το στήριξαν. Αντίθετα οι περισσότεροι το υπονόμευσαν συστηματικά, έργω και λόγω, και με ευθύνη του ίδιου του πρωτεργάτη του.

Και όμως η ελληνική κοινωνία έδωσε άλλες τρείς (!) ευκαιρίες (2004, 2007, 2009) στο ΠΑΣΟΚ και στο Γ. Παπανδρέου «να τ’ αλλάξει όλα». Δυστυχώς και οι τρείς σπαταλήθηκαν, πολιτικά και κοινωνικά, ερήμην αυτών που τις πρόσφεραν.

Έτσι από τα φληναφήματα της «πράσινης ανάπτυξης» και του «σουηδικού μοντέλου» φθάσαμε στο ΔΝΤ και την Τρόικα. Απο το ««Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» στη συγκυβέρνηση με το Σαμαρά και τον Καρατζαφέρη (!). Από τη «3η του Σεπτέμβρη» στην επιτροπεία και την αγκαλιά του Νεοφιλελευθερισμού.

Για όλους εκείνους που έχουν μια διαδρομή μέσα στο Κίνημα και στη συλλογική δράση αλλά και για όλους τους Έλληνες που του εμπιστεύθηκαν τη διακυβέρνηση της χώρας κάποια στιγμή, αυτό δεν αποτελεί απλά πολιτική ήττα αλλά ιστορική ήττα.

Σήμερα έχουμε το φαινόμενο ενός κόμματος (;) εξουσίας χωρίς πολιτική πρόταση, με αρχηγό με ημερομηνία λήξεως, παρόντα-απόντα, με τον πιθανότερο διάδοχο να μη δίνει κάποιο πολιτικό στίγμα αλλά να «τσακώνεται» με τους πάντες προκειμένου να πείσει ως ο καλύτερος διαχειριστής της προσπάθειας «για τη σωτηρία της χώρας», έναν έτερο διεκδικητή που σπεύδει να κατοχυρώσει ρόλο στην επόμενη μέρα και καμιά 10αριά επίδοξους να φλερτάρουν με απόψεις από την παράταση της κυβέρνησης Παπαδήμου (με ποια κοινοβουλευτική νομιμοποίηση άραγε;) μέχρι αυτή ενός εκ των πλέον επίδοξων που αφού προκατέλαβε και το προσεχές εκλογικό αποτέλεσμα, έσπευσε να παραδώσει λευκή επιταγή στο Σαμαρά για συγκυβέρνηση μετεκλογικά (από που πήρε την πολιτική νομιμοποίηση;).

Όσο για τους «αδιάβαστους» και τους προσφάτως ανανήψαντες, προφανώς ισχύει η ρήση Αλαβάνου «καλώς τα παιδιά».Με αυτή την κατάσταση, ποια συμμετοχή αναμένει η κομματική ηγεσία στην εσωκομματική κάλπη για την ανάδειξη του νέου Προέδρου; Γιατί να απορεί κανείς για την εικόνα της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ, για το δημοσκοπικό πάρτι της ΔΗΜΑΡ και την πολιτική αμετροέπεια του Τσίπρα και των συναυτώ, που θεωρούν μόνοι αυτοί ότι είναι΄Ελληνες και κάτι λίγοι ακόμα και όλοι οι άλλοι είναι δοσίλογοι και προδότες;

Ή πιστεύει κανείς ότι η «πολιτική κωλοτούμπα» του Σαμαρά μας δίνει άφεση αμαρτιών;Έυθυνόμαστε όμως και εμείς ως κομματική βάση γιατί τουλάχιστο μια 10ετία τώρα, βλέπουμε αυτά τα ίδια πρόσωπα ως ηγετική ομάδα, να αποδιαρθρώνουν ιδεολογικά το Κίνημα , να το αποκόβουν από την κοινωνία , να διαλύουν την κομματική οργάνωση και να ασκούνται σε προσωπικά παιγνίδια εξουσίας.

Δεν αντιδράσαμε, δεν πήραμε πρωτοβουλίες, δε συζητήσαμε! Παραμείναμε «μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένοντας ίσως κάποιο θάμα», όπως λέει ο ποιητής. Στην πολιτική όμως θαύματα δε γίνονται… Αντιθέτως για να έχει το ΠΑΣΟΚ πολιτικό μέλλον θα πρέπει να εισέλθει σε μια διαδικασία αυτοκάθαρσης, τόσο σε ιδεολογικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο προσώπων.

Και αυτό πρέπει να γίνει άμεσα και συντεταγμένα. Η αλλαγή ηγεσίας από μόνη της δε σηματοδοτεί τίποτε. Οφείλει να προβεί σε έναν λυτρωτικό αναστοχασμό για τη διετία που πέρασε, να επανατοποθετηθεί πολιτικά θέτοντας ως κυρίαρχο διακύβευμά του την επανοικοδόμηση του κοινωνικού κράτους με εργαλεία τις αρχές του πολιτικού φιλελευθερισμού και του δημοκρατικού Σοσιαλισμού: την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα, την αλληλεγγύη και το δημοκρατικό κεκτημένο, πάντα μέσα από τον ευρωπαικό δρόμο.Είναι ώρα να αφήσουμε τα ευφυολογήματα για τη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη», τα οποία σήμερα είναι κενά περιεχομένου και αφορούν συζητήσεις περασμένων 10ετιών. Όπως επίσης και η κουβέντα για την Κεντροαριστερά δε μπορεί να γίνει με όρους Γεωγραφίας.

Απαιτεί τη γέννηση ενός νέου Κοινωνικού Συμβολαίου, ει δυνατό μιας άλλης “3η Του Σεπτέμβρη”, που θα διαμορφώσει μια προοδευτική πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία μέσα από ένα ανοικτό και ειλικρινή διάλογο. Και αυτό πρέπει να γίνει ακόμα και αν χρειαστεί χρόνος, ακόμα και αν ο τοκετός είναι επώδυνος! Επειδή όμως η φύση απεχθάνεται το κενό, δε θα περιμένει εσαεί το ΠΑΣΟΚ.