Τα επεισόδια στο Δημοτικό Συμβούλιο της Πάτρας και το παράδειγμα της Σουηδίας

Για αρχή, ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή: κανένας δεν θέλει τα σκουπίδια στην περιοχή του, στη γειτονιά του, στην πόρτα του.

Και είναι αυτός ο λόγος που για τα σκουπίδια ξεσπούν κατά καιρούς σφοδροί πόλεμοι, παντού ανά την Ελλάδα, με μεγαλύτερο αυτόν της Κερατέας. Διότι, εκτός όλων των άλλων, ως χώρα, στο μείζον θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων (sic)  δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε, χρόνια τώρα, μια συνολική λύση. Εξ ου και τα ξεγυρισμένα εξ Ευρώπης πρόστιμα που έχουμε  φάει για κάτι… Κουρουπητούς.

Και τώρα, ας πάμε στα δικά μας. Προφανώς, δεν αποτελούμε την εξαίρεση του κανόνα που διαιωνίζει το πρόβλημα των σκουπιδιών. Βέβαια, νομίζαμε ως πόλη ότι με την Ξερόλακκα θα ησυχάζαμε δια παντός. Μόνο που η φουκαριάρα η Ξερόλακκα τα έχει φάει εδώ και πάρα πολύ καιρό τα ψωμιά της.

Ως γνωστόν, ο σημερινός δήμαρχος Πατρέων Γιάννης Δημαράς εξελέγη πρώτος πολίτης της Πάτρας δίνοντας την έωλη υπόσχεση ότι θα έκλεινε την Ξερόλακκα. Μόνο που καθώς βρίσκεται στο μέσο της θητείας του η Ξερόλακκα ακόμη λειτουργεί, χώρια του γεγονότος ότι επί των ημερών του έπιασε και φωτιά!

Τα σοβαρά επεισόδια που εκτυλίχθηκαν στην τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου με φόντο τον Σταθμό Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων, προσωπικά, δεν με εξέπληξαν. Η είδηση θα ήταν να μην άνοιγε μύτη!

Τα όσα δε συνέβησαν, έρχονται να προστεθούν στον μακρύ κατάλογο της αλυσίδας των παρατράγουδων που σημειώνονται συχνά για τα σκουπίδια, τόσο εντός όσο και εκτός του Δημοτικού Συμβουλίου, το οποίο γίνεται χώρος εκτόνωσης από την πλευρά όσων κατοίκων απειλούνται ή νιώθουν ότι απειλούνται από τα σκουπίδια.

Ένα πρόβλημα που βρίσκεται σταθερά στην πρώτη γραμμή, αλλά χωρίς αυτό να επιλύεται, με αποτέλεσμα με τη σειρά του αυτό να δημιουργεί άλλα παράλληλα, παράπλευρα, προβλήματα με σοβαρές κοινωνικές προεκτάσεις.

Τη μια με την Ξερόλακκα που δεν αντέχει άλλο, την άλλη με το περιβόητο πλέον εργοστάσιο επεξεργασίας απορριμμάτων, και τώρα για τον ΣΜΑ, (και) στα μέρη μας για τη χάρη των σκουπιδιών έχουν δοθεί μάχες επί μαχών, έχουν προκληθεί μεγάλες διαμάχες κι έχει πέσει ξύλο αλύπητο. Και αυτό, είναι απολύτως βέβαιο, θα συνεχιστεί.

Ενδιαφέροντα όλα αυτά (και) για τον μικρόκοσμό μας, αλλά ενώ εμείς για τη διαχείριση των σκουπιδιών συζητάμε λύσεις ξεπερασμένες για την εποχή, τύπου ΧΥΤΑ, αλλού τρέχουν με ταχύτητα φωτός.
Και η πλέον χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Σουηδίας.

Την ώρα, λοιπόν, που οι περισσότερες χώρες παγκοσμίως προσπαθούν να συρρικνώσουν τον όγκο των σκουπιδιών που παράγουν, η Σουηδία αντιμετωπίζει μια εντελώς διαφορετική πρόκληση: ξεμένει από απορρίμματα!

Οι Σουηδοί ανακυκλώνουν κατά μέσο όρο σε ποσοστό 96% τα απορρίμματα που παράγουν και τα αξιοποιούν για την παραγωγή ενέργειας, μέσω ενός πρωτοποριακού συστήματος αποτέφρωσης που ηλεκτροδοτεί χιλιάδες νοικοκυριά.

Ωστόσο, το πρόβλημα είναι ότι η χαμηλή παραγωγή απορριμμάτων και η γενικότερη έλλειψη των καθ’ ημάς σκουπιδιών θέτει σε κίνδυνο την παραγωγή ενέργειας στη χώρα!

Και για την αντιμετώπιση της κατάστασης από εδώ και στο εξής η Σουηδία θα εισάγει σε ετήσια βάση 800.000 τόνους σκουπιδιών από τη γειτονική Νορβηγία, έτσι ώστε να εκπληρώσει τις ενεργειακές της ανάγκες.

Γιατί δεν κάνουμε μια διερευνητική επαφή με τους Σουηδούς;

«Και γιατί να μην “τη ψάξουμε” να δούμε εάν γίνεται να στέλνουμε τα σκουπίδια μας στη Σουηδία;»  Ο παράγοντας της δημοτικής Αρχής που στεκόταν απέναντι μου (και στον οποίο έθεσα το συγκεκριμένο ερώτημα) είχε ακούσει για το σουηδικό μοντέλο παραγωγής ενέργειας από τα σκουπίδια. Ωστόσο, δεν είχε ιδέα ότι οι Σουηδοί εισάγουν σκουπίδια για το σκοπό αυτό, καθότι τα δικά τους δεν επαρκούν για να παραγάγουν το ηλεκτρικό ρεύμα στις ποσότητες που επιθυμούν.

Ως εκ τούτου, από την πλευρά μου τον ρώτησα εάν έχει σκεφτεί κάποιος από τη δημοτική Αρχή να διερευνήσει την πρόθεση των Σουηδών να πάρουν και τα δικά μας σκουπίδια.

Όχι μόνο της Πάτρας, αλλά και της Αχαϊας και κατ’ επέκταση της Δυτικής Ελλάδας, εάν υποθέσουμε ότι θα απαιτηθεί μια ικανή ποσότητα  προς εξαγωγή. Με απαραίτητη βέβαια προϋπόθεση ότι οι Σουηδοί θα επιδείξουν το ανάλογο ενδιαφέρον. Η άμεση απάντηση που πήρα ήταν αρνητική, συνοδευόμενη από ένα βλέμμα έκπληξης και απορίας.

Δεν ξέρω, δεν μπορώ να ξέρω, εάν μια εξαγωγή των σκουπιδιών μας στη Σουηδία είναι εφικτή. Μπορεί αυτή να είναι οικονομικά ασύμφορη λόγω της μεγάλης απόστασης που μας χωρίζει από τη Σκανδιναβία, σε σχέση και με την παραγόμενη ποσότητα σκουπιδιών. Μπορεί πάλι οι Σουηδοί να μην ενδιαφέρονται να πάρουν σκουπίδια από εμάς.

Εκείνο, όμως, που με λυπεί είναι ότι κανένας από τους δημοτικούς παράγοντες, με πρώτο και καλύτερο τον δήμαρχο Γιάννη Δημαρά, δεν έχει σκεφτεί να κάνει μια κρούση στους Σουηδούς. Με άλλα λόγια, όπως συνηθίζουμε να λέμε, να την «ψάξει».

Γιατί, συμβαίνει αυτό; Απλούστατα, γιατί οι ορίζοντες των περισσοτέρων από αυτούς εκτείνονται από το Ρίον μέχρι τα Βραχναίϊκα, με όλο το σεβασμό στις προαναφερόμενες περιοχές.

Δεν διαβάζουν, δεν ταξιδεύουν, δεν ενημερώνονται για το τι συμβαίνει στον κόσμο, σε τελική ανάλυση δεν «ψάχνονται» για το πώς θα γίνουν πρώτοι αυτοί, για τους εαυτούς τους, καλύτεροι ώστε στη συνέχεια να γίνουν και πιο ωφέλιμοι για την πόλη που υπηρετούν.

Αλήθεια, τι έχουμε να χάσουμε εάν έλθουμε, ως πόλη, ως νομός, ως περιφέρεια, σε μια διερευνητική επαφή με τη σουηδική πλευρά;

Μόνο να κερδίσουμε έχουμε, ακόμη και αν δεν καταφέρουμε να κάνουμε το «κόλπο γκρόσο» με την εξαγωγή των σκουπιδιών. Αρκεί να δούμε αυτό το σουηδικό μοντέλο, να έχουμε μια απλή- έστω- γνωριμία μαζί του, να δούμε πώς λειτουργεί.

Βέβαια, όλα αυτά προϋποθέτουν ανθρώπους με όραμα και διάθεση προσφοράς και, όπως προανέφερα, με διευρυμένους ορίζοντες.

Και τέτοιους ανθρώπους, δυστυχώς, φαίνεται ότι δεν έχουμε. Τουλάχιστον στα δημοτικά πράγματα…