Ουρούντες, ωρυόμενοι και εθνικώς παρελαύνοντες

Ποια να είναι, άραγε, η διαφορά μεταξύ ενός κατά τα άλλα ελληνοπρεπέστατου κατουρήματος στην είσοδο του Μega, με την άσκηση βίας και τραμπουκισμών εναντίον του καθηγητή του ΑΠΘ, κ. Δημήτρη Κεσίσογλου, από νεολαίους συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ; Κατά την ταπεινή μου γνώμη, καμία.

Η πρώτη πράξη είναι σαφέστατη ως προς το σημειολογικό της υπόβαθρο. Επιδεικνύοντας τα γεννητικά του όργανα και συμβολικώς αναπαράγοντας, ως προς την απόληξή της, τη γενετήσια πράξη, στο τέλος ο κ. βουλευτής ουρεί! Το δεύτερο διαφοροποιείται βεβαίως ποιοτικά(!) υπό την έννοια ότι δεν καθίσταται τόσο «χυδαίο», απλά ακολουθεί την ένδοξη παράδοση των δημοκρατικών διαδικασιών του πανεπιστημιακού ασύλου που εκφράζεται απλά μέσω πολιτικής παρέμβασης (άσκηση σωματικής βίας) από υπέρτερες ομάδων τραμπούκων κομματικών νεολαίων.

Και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση, τα γεγονότα αυτά διαδραματίζονται είτε επειδή οι δράστες των παραπάνω εκφράζουν απλά τη διαφωνία τους (sic) με την πολιτική των άλλων είτε -και το πιθανότερο- μεταφέρουν σαφέστατα μια κυρίαρχη στα καθ’ ημάς φαιοκόκκινη «πολιτική» αντίληψη. Είναι προφανές πως και τα δύο, σαν αυτοτελή γεγονότα, είναι ισοβαρή, με την έννοια ότι παράγουν ίδια αποτελέσματα και εκφράζουν ίδιους πολιτισμικούς και αξιακούς κώδικες.

Σχολιάζοντας την επίθεση στελεχών της Χρυσής Αυγής κατά του τηλεοπτικού σταθμού Mega, και απαντώντας ο ΣΥΡΙΖΑ επί της ουσίας στις δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου, μεταξύ των άλλων σχολίασε: «…να τους χαίρονται αυτοί που τους θεωρούν και προνομιακούς συνομιλητές τους».

Θα μου επιτρέψετε αλλά κάπου εδώ μπερδεύομαι. Μπερδεύομαι ως προς το ποιος είναι προνομιακός συνομιλητής. Απ’ όσο τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι, τα δημοσκοπικά ευρήματα του τελευταίου τουλάχιστον χρόνου, αλλά και η ίδια η πολιτική ζωή, αν μη τι άλλο, επιβεβαιώνουν μια ιδιότυπη cohabitation σε αντιμνημονιακό δώμα, ενός εθνικολαϊκού πατριδοπαλλόμενου και φασιστικού στη βάση του μορφώματος από τη μια και μιας αθυρματικής, δήθεν επαναστατικής και εναλλακτικής Αριστεράς, που εκτρέφεται κυρίαρχα μέσω μιας πασοκοτραφούς πατριωτικής παλιγγενεσίας η οποία εξακολουθεί να ομνύει στην «3η του Σεπτέμβρη να περνάς»,  μιας νεογαλλικής Αριστερής προσέγγισης, του Μικρού Ήρωα της εφηβείας μας, του Ποκοπίκο, του Καμμένου ξενοφοβικού νοικοκύρη γείτονα, και των Λαζοπουλικών παρακολουθητών. Και όπου μέσα από αυτήν την όσμωση ικανοποιούνται οι ονειρώξεις ενός, κατ’ ευφημισμόν, Αριστερού πατριωτικού κινήματος.

Ποιος, όμως, είναι ο προνομιακός χώρος και των δύο; Οι χώροι συνάθροισης των κάθε λογής αγανακτισμένων και, εσχάτως, οι παρελάσεις των εθνικών επετείων.

Ας θυμηθούμε, λοιπόν, τα χάι λάιτς των παρελάσεων, των τελευταίων χρόνων. Λαϊκές, ενωτικές και αγωνιστικές, ώστε να διατρανώσουμε τα ΟΧΙ. Έτσι, τα ΟΧΙ διατρανώνονται με μούντζες, γιαουρτώματα και κραξίματα στους πολιτικούς αντιπάλους. Όπου το αγέρωχο λαϊκό Αριστερό κίνημα της απείθειας παρελαύνει ζυγισμένο– στοιχημένο σε αντιιμπεριαλιστικό βηματισμό ομού με τους μιλιταριστές ευέλπιδες της πατριωτικής καθαρότητας, αποτίοντας τον προσήκοντα σεβασμό στα σύμβολα, στα πραγματικά, στα πάνινα, και όχι σ’ αυτά από νάιλον των καλοκαιρινών φεστιβάλ και των αγωνιστικών περφόρμανς. Καμία, επομένως, σχέση με προνομιακούς συνομιλητές…

Άντε και στους Χαιρετισμούς, σύντροφοι, μέρες που είναι, για να ολοκληρώσουμε τον κύκλο.