"250 ευρώ τον μήνα μπορούμε να σας δίνουμε, όχι περισσότερα..."

Η λέξη «εργασία» στις μέρες μας κοντεύει, αν δεν έχει γίνει ήδη, να γίνει κακόγουστο αστείο. Η λέξη που στις καλές εποχές σήμαινε τη συνειδητή, συστηματική σωματική ή πνευματική προσπάθεια του ανθρώπου για την επιτέλεση έργου αναγκαίου για τη δημιουργία υλικών ή πνευματικών αγαθών, που είναι απαραίτητα για την εξασφάλιση της ζωής, στην εποχή που βιώνουμε κατέληξε να χάσει το λυτρωτικό χαρακτήρα της και να καταπέσει τόσο πολύ στα μάτια μας με αποτέλεσμα κάθε πρωί να την αντιμετωπίζουμε ως αγγαρεία, ως δουλεία και όχι δουλειά.

Ας τα πάρουμε όμως απο την αρχή. Υπο κανονικές συνθήκες τα οφέλη της εργασίας στον άνθρωπο είναι πολλά. Χωρίς να θέλω να μακρηγορήσω θα σταθώ σε αυτό που θεωρώ εγώ σημαντικότερο, στο γεγονός οτι ο άνθρωπος με την εργασία αποκτά συνείδηση της αξίας του, καλλιεργεί την αυτοπεποίθησή του και αισθάνεται απόλυτα ικανοποιημένος με τον εαυτό του, γιατί κερδίζει μόνος του τα προς το ζην χωρίς να είναι παράσιτος.

Πάνω σε αυτή τη βάση άλλωστε στηρίζεται και ο μηχανισμός που ωθεί χρόνια τώρα, γενιές και γενιές στην επιθυμία να μορφωθούν, να αποκτήσουν έναν τίτλο, κάποιο πτυχίο για να μπορέσουν μέσω αυτού να πατήσουν στα δικά τους πόδια, να ξεφύγουν απο τον προστατευτικό κύκλο της οικογένειας και να δημιουργήσουν καινούριους δικούς τους.

Και άντε λοιπόν και μπήκαμε στο Πανεπιστήμιο, και άντε και πήραμε και το πτυχίο. Που είναι όλα αυτά που μας υποσχέθηκαν και οραματιζόμασταν; Γιατί τόσα χρόνια διαβάσματος να μην βρουν το στόχο τους και να πάνε χαμένα; Γιατί το πτυχίο αντί να ανοίγει πόρτες να τις κλείνει και γιατί η παρτίδα της γενιάς μας να καταλήξει τελικά στα άχρηστα και αζήτητα ως σκάρτη;

Σαφώς και δεν είμαστε οι μόνοι αδικημένοι απο την κρίση, ωστόσο θα πρέπει με κάποιο τρόπο να κολυμπήσουμε και εμείς μήπως καταφέρουμε και πιάσουμε στεριά ή έστω κάποια σανίδα να επιπλεύσουμε για λίγο, παριστάνοντας τη Ρόουζ στον Τιτανικό.

Σ’ ένα τέτοιο κλίμα συμβιβασμού αποφάσισα και γω να ψάξω για οποιαδήποτε δουλειά και να αφήσω το χαρτί του Πολυτεχνείου στην άκρη. Και δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να εργαστώ πάνω σε οποιοδήποτε αντικείμενο, αρκεί να πληρώνομαι και οι συνθήκες να είναι αξιοπρεπείς. Μοιράζοντας χιλιάδες βιογραφικά, το καθένα προσαρμοσμένο στην κάθε αγγελία για να έχει και περισσότερες πιθανότητες, μου απαντά μια εταιρία για θέση γραμματέως. «Τέλεια!» σκέφτηκα και άνοιξα φτερά. Το κατέχω το αντικείμενο. Μπορώ να ανταπεξέλθω.

Θα βάλω τα δυνατά μου να μην τους απογοητεύσω στη συνέντευξη για να πάρω τη θέση.  « 250 ευρώ μπορούμε να σας δίνουμε μηνιαίως καθώς η εταιρία δεν διαθέτει μεγαλύτερο κεφάλαιο» ήταν το πρώτο που μου είπε ο κατά τα άλλα ευγενέστατος και πιθανός μελλοντικός εργοδότης μου μετά τις πρώτες μας αναγνωριστικές συστάσεις.

Και τα φτερά επέστρεψαν στην αρχική κλειστή τους θέση. Το δίλημμα είναι μεγάλο: Αν τελικά επικρατήσω στη μάχη των υποψηφίων αξίζει ο μισθός την καταβολή των κόπων μου; Και απο την άλλη έχω το δικαίωμα να αρνηθώ και να έχω μεγαλύτερες χρηματικές απαιτήσεις όταν άνθρωποι γύρω μου προσφέρονται για πολύ λιγότερα ή ακόμη χειρότερα, δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται; Νομίζω οτι και δεν έχω την πολυτέλεια της επιλογής και δε θα μπορέσω με αυτή την εργασία να στήσω το κέντρο των κύκλων μου. Και δεν είναι οτι σνομπάρω τα 250 ευρώ. Είναι που δε θα ξέρω που να τα πρωτοαποθηκεύσω τώρα που έκλεισαν η Λαική και η τράπεζα Κύπρου!

Είτε η κρίση χρησιμοποιείται ως πρόσχημα είτε όχι, αποτελεί την τέλεια παγίδα για τον εργαζόμενο που δε μπορεί να αντιδράσει, να δραπετεύσει και να κάνει οτιδήποτε για να την εξουδετερώσει.  Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα και δε φαίνεται και ο Ντι Κάπριο πουθενά για αντιπερισπασμό! Πόσοι απο σας βρίσκεστε  σ’ αυτή την άχαρη θέση;