Ένα... συνηθισμένο πρωινό στο Πταισματοδικείο της Πάτρας

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου, στο Πταισματοδικείο Πατρών πολίτες περιμένουν υπομονετικά να καταθέσουν στο πλαίσιο κάποιας προκαταρκτικής εξέτασης.

Το χαρτί κλήσης, το οποίο έλαβαν, γράφει «ώρες προσέλευσης 9.30 π.μ. – 12.30 μ.μ.». Έτσι ένας κύριος έχει φτάσει πρώτος στο Πταισματοδικείο, από τις 9 το πρωί, προσδοκώντας ότι μισή ώρα αργότερα θα καταθέσει.

Έχει περάσει, όμως, πάνω από μια ώρα, το ρολόι δείχνει περασμένες δέκα και φως δεν προκύπτει από πουθενά. Εκείνη την ώρα μια κυρία, η οποία όπως προκύπτει αργότερα είναι πταισματοδίκης, προσέρχεται στο γραφείο της χωρίς κάποιο ιδιαίτερο άγχος και κλείνεται κάποια λεπτά σε αυτό χωρίς να δέχεται κανέναν. Προφανώς, έχει μερικές υποχρεώσεις να διεκπεραιώσει πριν ξεκινήσουν οι καταθέσεις.

Αυτό συμβαίνει σχεδόν μισή ώρα αργότερα, λίγο πριν από τις έντεκα, οπότε ο κύριος που περιμένει από τις εννέα το πρωί μπαίνει (επιτέλους) στο γραφείο της κυρίας πταισματοδίκη να καταθέσει.

Στο μεταξύ, στον προθάλαμο, ο κόσμος έχει αυξηθεί σημαντικά και όλα προμηνύουν ένα χαμένο πρωινό. Κάποιος μεσήλικας, ιδιαίτερα ανοιχτόκαρδος άνθρωπος, ο οποίος έχει έλθει από το Αντίρριο για να καταθέσει, το ρίχνει στην πλάκα. Λέει διάφορες ιστορίες με χιούμορ και αναλαμβάνει ατύπως το ρόλο του διασκεδαστή των υπολοίπων για να περάσει η ώρα, ρίχνοντας και «μπηχτές» στους υπαλλήλους: «Σερβίρετε καφέ; Δεν έπρεπε να έχετε και ‘κανα πατσά;»

Οι υπόλοιποι αρχίζουν και τη βρίσκουν μαζί του και προς στιγμήν ξεχνούν τον… πόνο τους. Μόνο που μια κυρία έχει αντίθετη άποψη. Μπορεί να πήγε στο Πταισματοδικείο αργότερα από άλλους, αλλά δεν μπορεί να περιμένει με τίποτα, ενώ φαίνεται ότι οι άλλοι…. μπορούν.

Φωνάζει συνεχώς ότι έχει δουλειά και χρησιμοποιώντας κάποια «κονέ» στην υπηρεσία (μια γνωστή της υπάλληλο) παρακάμπτει τη σειρά και μπαίνει να καταθέσει πριν από τους άλλους. Με άλλα λόγια, τους παίρνει τη σειρά.

Οι αντιδράσεις των υπολοίπων εύλογες, επικεντρώνονται σε μια έντονη μουρμούρα για την κυρία που βγαίνει από το γραφείο της πταισματοδίκη μετά από μισή ώρα.

Όμως το ρολόι, ήδη, σημαδεύει δώδεκα. Όσες ιστορίες και αν πει ο κύριος από το Αντίρριο η κατάσταση αντιμετωπίζεται, αλλά δεν σώζεται.

Είναι η στιγμή που ένας υπάλληλος μαζεύει τα χαρτιά των κληθέντων που περιμένουν ακόμη τη σειρά τους να καταθέσουν για να δοθεί μια λύση. Και ποια είναι αυτή η λύση; Να καταθέσουν (κάποιοι) κληθέντες εγγράφως αυτά που έχουν να καταθέσουν. Με άλλα λόγια, να καθίσουν να γράψουν μόνοι τους όσα θα έλεγαν στην κυρία πταισματοδίκη, έχοντας χάσει στο μεταξύ ένα ολόκληρο πρωινό στο Πταισματοδικείο.

Η ιστορία τελειώνει κάπου εδώ. Τα σχόλια τα αφήνω στην κρίση σας.

Όποια, όμως, κι αν είναι αυτή, πιστεύω πως συμφωνούμε τουλάχιστον σε μια διαπίστωση: ότι για κάποιες χαμένες (και αυτονόητες) έννοιες, όπως αυτή του σεβασμού στον πολίτη, δεν μας φταίει καμιά τρόικα και καμιά Μέρκελ!

Υ.Γ. Τα προαναφερόμενα τα έζησε ο γράφων ως αυτόπτης μάρτυρας.