Η οικονομική αξία του θαλασσίου μετώπου για την Πάτρα

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε την πολύπλευρη σημασία του αγώνα για την παραχώρηση του θαλασσίου μετώπου στον λαό της πόλης, στην κοινωνία και την οικονομία της πόλης. Αυτή η συνείδηση θα ενισχύσει ακόμα περισσότερο την πάνδημη απαίτηση οι κυβερνώντες του Μνημονίου να μην αθετήσουν την δέσμευση τους για την απόδοση του μετώπου στους Πατρινούς.

Είναι αλήθεια πως κάτι τέτοιο ακούγεται σαν ευχή. Να περιμένουμε τήρηση υπόσχεσης από αυτούς που πουλάνε κάθε ίντσα της δημόσιας περιουσίας αδιάντροπα και αδίστακτα; Όχι φυσικά. Για να καταφέρει η Πάτρα να εξαιρέσει το μέτωπο της από το σχέδιο ξεπουλήματος μέσω ιδιωτικοποιήσεων, πρέπει πρώτα να σφυρηλατήσει μια λαική Παμπατραική ενότητα, να αποκτήσει μια δημοτική και πολιτική ηγεσία που να οδηγήσει όλη την πόλη σε μια διεκδίκηση διαρκείας, παρατεταμένη σε ένταση και μορφές αγώνα.

Με αυτή την έννοια, πρέπει πρώτα από όλα να αντιμετωπιστούν τα επιχειρήματα, οι απόψεις και τα συμφέροντα που εμφανίζουν το αίτημα της παραχώρησης του θαλασσίου μετώπου ως αντι-αναπτυξιακό, αντι-οικονομικό και αδιέξοδο για τα συμφέροντα της Πάτρας. Γνωρίζουμε όλοι από πού και ποιους προέρχονται αυτές οι απόψεις. Δεν είναι μόνο από το μέρος της Μνημονιακής συγκυβέρνησης και των πολιτικών υπαλλήλων της.

Προέρχονται επίσης και από παράγοντες και φορείς που εκφράζουν την τοπική κοινωνία και οικονομία, δυνάμεις που κανονικά θα έπρεπε να έχουν σημάνει συναγερμό για τις οικονομικές συνέπειες που θα έχει η πόλη αν το μέτωπο της γίνει βορά στα νύχια λίγων κερδοσκόπων επιχειρηματιών

Από αυτή την πλευρά, η πλειοψηφία του εμπορικού και επιχειρηματικού κόσμου της πόλης οφείλει να αναδείξει την οικονομική αξία της παραχώρησης του μετώπου στην πόλη, τα συγκεκριμένα οφέλη στο μικρό και μεσαίο καταστηματάρχη, έμπορο, επιχειρηματία. Να αναδειχτεί το όφελος στην ήδη καταρρακωμένη καταναλωτική ψυχολογία του συμπολίτη μας.

Θα παραθέσω σύντομα κάποιους λόγους που δείχνουν την οικονομική αξία αυτής της παραχώρησης και μπορούν να ανοίξουν απλά την συζήτηση σε κάποιες βάσεις.

Πρώτον, ποιος θα ωφεληθεί αν όχι ο εμπορικός κόσμος αν όλοι οι Πατρινοί έχουν ελεύθερη πρόσβαση στο θαλάσσιο μέτωπο αναγκαστικά μέσα από πεζοδρομημένες τις οδούς Αγ.Νικολάου και Γούναρη μέχρι την κατάληξη τους; Αυτή η πρόσβαση δεν έχει οικονομική διάσταση για την κίνηση της αγοράς, είναι ίδια η οικονομική κίνηση με μια πόλη –φυλακισμένη από τη θάλασσα της;

Δεύτερον, ποιος θα ωφεληθεί από ένα τουρισμό που θα διατρέχει με ευκολία όλο το κέντρο και τα ιστορικά σημεία της πόλης με άξονα το θαλάσσιο μέτωπο; Δεν θα ωφεληθεί ο εμπορικός κόσμος της πόλης, το σύνολο της πόλης;

Τρίτον, θα αποτελέσει ή όχι μακροπρόθεσμη επένδυση για την πόλη η λειτουργία και εγκατάσταση σύγχρονων αθλητικών και πολιτιστικών κέντρων υπό το Δήμο Πατρέων; Η δημιουργία μιας συστάδας δημοτικών εγκαταστάσεων με βιομηχανικό-εμπορικό και ναυτιλιακό μουσείο και συνεδριακό κέντρο, με ένα πολύ-χώρο πολιτισμού, θα προσέλκυε ή όχι το ενδιαφέρον ενός διαφοροποιημένου τουρισμού, συνδεδεμένου με το Πανεπιστήμιο της πόλης, την ιστορία της και τους νέους της; Αυτό δεν είναι οικονομία βάθους;

Σε κάθε περίπτωση, η πόλη εδώ και χρόνια έχει στα χέρια της μια συνολική μελέτη του Πανεπιστημίου Πατρών για το λιμάνι και την σχέση του με την πόλη στο σήμερα, μελέτη βασισμένη σε στοιχεία, έρευνα, επιχειρήματα και προτάσεις. Υπάρχουν, ακόμα, οι προτάσεις της Πρωτοβουλίας ενεργών πολιτών για το θαλάσσιο μέτωπο, θέσεις που κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει για μονοδιάστατες προσεγγίσεις πάνω στο ζήτημα. Συνεπώς τα εφόδια υπάρχουν και είναι στην διάθεση της πόλης.

Το ζήτημα είναι πόσο μακριά θέλουμε να φτάνουνε τα σχέδια που αφορούν την ποιότητα ζωής των Πατρινών. Αν πιστεύουμε ότι η ανάπτυξη θα στηριχτεί πρώτα από όλα από την συντονισμένη συνεργασία των τοπικών δυνάμεων για να στηθούν υποδομές που θα χωράνε όλους τους Πατρινούς, τότε οι απόψεις που αφορούν τα συμφέροντα λίγων και βραχυπρόθεσμων ‘’επενδυτών’’ πρέπει να αντιμετωπιστούν με θάρρος, ενότητα και με την λογική του μακροπρόθεσμου κέρδους όσων ζούνε και θα ζούνε εδώ τα επόμενα χρόνια.

Η αντίθεση κάθε ιδιώτη, επαγγελματία και επιχειρηματία στις ιδιωτικοποιήσεις, όσο περίεργο και αν ακουστεί σε κάποιους, είναι σήμερα προϋπόθεση για να επιβιώσει η πραγματική οικονομία της πόλης, αυτή που απέμεινε να αντέχει την Μνημονιακή κατοχική λιτότητα. Μην μας αποπροσανατολίσουν οι σειρήνες του εύκολου ρεαλισμού, δεν είναι ζήτημα ιδεολογίας αλλά προοπτικής για την Πάτρα του αύριο να σκεφτούμε για πρώτη φορά με βάση το κοινό μας συμφέρον. Αυτή την ευκαιρία μας προσφέρει ο αγώνας για μια Πάτρα αγκαλιασμένη από τη θάλασσα της.