Ψάχνει ευκαιρία να γυρίσει στην Κρήτη, αλλά…

Σαν μέλος της οικογένειάς του αντιμετωπιζόταν ο Αλή ο Σύρος από το Στρατή Πετράκη στο μαρτυρικό χωριό Καλή Συκιά Ρεθύμνου και ακόμα και σήμερα, όταν τον καλεί από την εμπόλεμη πατρίδα του, του υπόσχεται ότι «μόλις βρει ευκαιρία θα φύγει και θα επιστρέψει στη δούλεψή του». Η κατάσταση στη χώρα του, είναι ιδιαίτερα δύσκολη, του μετέφερε σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με το πρώην αφεντικό του, χωρίς «κανείς να γνωρίζει αν ποτέ θα σταματήσει ο εμφύλιος σπαραγμός».

Ο Σύρος δέχονταν στους 42 μήνες που έμεινε στην Κρήτη, τη φροντίδα και την αγάπη της οικογένειας και εφόσον και πάλι γυρίσει, ασφαλώς και θα βρει δουλειά ξανά στην ίδια περιουσία. Όμως, η επιστροφή θα είναι δύσκολη ως απαγορευτική!

Ο Αλή πριν τέσσερα χρόνια έφυγε από τη χώρα του με άλλους οικονομικούς μετανάστες, αναζητώντας δουλειά στην Ελλάδα για να συντηρήσει την οικογένειά του και αυτή η φυγή ήταν περιπετειώδης. Το καϊκι που επέβαινε χτυπήθηκε στη θάλασσα από Τούρκους και βούλιαξε και οι ναυαγοί βγήκαν κολυμπώντας σε ελληνικό νησί.

Στην Αθήνα πληροφορήθηκε ότι συγχωριανός του βρίσκεται στο Ρέθυμνο και ο ίδιος, ενδεχομένως, είναι σε θέση να του βρει δουλειά. Έτσι βρέθηκε στην κρητική πόλη και αργότερα στο κοπάδι του Πετράκη…

«Τον είχαμε 3,5 χρόνια», αφηγείται ο κ. Πετράκης. «Ήταν ωραίος άνθρωπος και άξιος στη δουλειά του. Έκανε όλες τις δουλειές στα πρόβατα και στις κατσίκες και όλες τις αγροτικές δουλειές. Ακόμη και τα σκουπίδια χωριανών έπαιρνε και τα πήγαινε στον κάδο. Ικανός, καλός και δουλευτής…»

Όμως, η απόφασή του να γυρίσει στη Συρία για να βρεθεί με την οικογένειά του και να… γνωρίσει και το τρίτο του παιδί που δεν γνώρισε καθώς ήλθε στην Ελλάδα, προδιέγραψε και την τύχη του! Με παρέα συμπατριωτών του επέστρεψε, όμως η επιστροφή αποτέλεσε και τον εγκλωβισμό του σε μια πατρίδα που σπαράσσεται…

«Μου είπε όταν έφυγε ότι θα πάει για λίγο, να δει τη γυναίκα του και να γνωρίσει το τρίτο του παιδί, και θα γυρίσει. Μπλέχτηκε στον πόλεμο και πριν δυο- τρεις μήνες που μου τηλεφώνησε ήταν ζωντανός. Αλλά μετάνιωσε που δε με άκουσε, όταν του έλεγα να μείνει και τα είχε με την τύχη του. Μου έλεγε ότι σκότωσαν τον αδερφό του και ότι του ζητούν τα παιδιά του ψωμί και δεν έχει να τους δώσει. Αχ και δεν σε άκουσα μου έλεγε και μου ξανάλεγε! Θέλω να γυρίσω, μου είπε, αλλά δε μπορώ και φοβούμαι μη σκοτώσουν και μένα…»

«ΤΟΝ ΛΥΠΟΥΜΑΙ, ΔΕ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΥ ΜΟΥ…»

Έφυγε ο Αλή, όμως άφησε μια αγαθή ανάμνηση από την παραμονή του στο χωριό και στην οικογένεια του Πετράκη. «Τον λυπούμαι τον κακομοίρη το Σύριο, σαν δικό μου άνθρωπο τον είχα. Όλοι οι Σύριοι είναι καλοί άνθρωποι και σαν αυτό δε βρίσκεις εύκολα! Μου είπε πολλές φορές πως αν βρει μόνο-μόνο ευκαιρία, θα έλθει πάλι. Μα είναι δύσκολο. Άξιος άνθρωπος…»

Η συνύπαρξη δυο ανθρώπων, όπως έχει αποδειχθεί, είναι ομαλή αν διαπιστώνεται αμοιβαίος σεβασμός σε κανόνες και αρχές. Όπως συνέβη με τον οικονομικό μετανάστη που πλέον η ζωή του κρέμεται στην εμπόλεμη Συρία σε μια πολύ λεπτή κλωστή. Γι'αυτό και ο ηλικιωμένος κτηνοτρόφος λέει σήμερα ότι «δε βγαίνει από το νου μου γιατί τον είχα σαν δικό μου άνθρωπο…». Έχει σημασία το χρώμα και η φυλή;