Πάτρα: Η άλλοτε αρχόντισσα κατάντησε χωριό...

«Η φτώχεια θέλει μπαλώματα και η πουτανιά στολίδια», συνηθίζουν να λένε στη Βόρεια Ελλάδα.

Σοφή παροιμία, επιβεβαιώνεται στην άθλια από άποψη αισθητικής και καθαριότητας Πάτρα, η οποία στολίστηκε, πάντως, έστω και πενιχρά, για τις γιορτές. Απαραίτητο ντεκόρ ο στολισμός, δεν λέω, προσδίδει… λάμψη στη γύμνια της.

Μια πόλη που κάποτε ήταν αρχόντισσα, στις μέρες μας έχει καταντήσει ένα χωριό με επαρχιώτικη όψη και νοοτροπία, που πνίγει συχνά-πυκνά το σκουπιδαριό. Και όχι μόνο αυτό.

Το βλέπεις αυτό στην καθημερινότητά της, το διαπιστώνεις στις αντιδράσεις (που φτάνουν συχνά στα όρια του γελοίου και του γραφικού) ανθρώπων που είχαν ή έχουν στα χέρια τους τις τύχες της Πάτρας, απέναντι σε κάθε κριτική ή αντίθετη άποψη.

Προφανώς κάποιοι (θεωρούν ότι) έχουν την πάσα, τη μια και μοναδική αλήθεια, το αλάθητο του Πάπα. Δεν εξηγείται, αλλιώς. Μόνο που αυτοί οι τύποι που γύριζαν προεκλογικά με μπλουζάκια (σαν καρναβαλικό γκρουπ, ένα πράμα) και μοίραζαν φυλλάδια, τάζοντας λαγούς με πετραχήλια, είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνοι για το σημερινό χάλι.

Ναι, οι καιροί που διανύουμε είναι πολύ δύσκολοι, πάρα πολύ δύσκολοι, και θα έρθουν ακόμη πιο δύσκολοι. Η κρίση μεγαλώνει και η φτώχεια διευρύνεται. Μόνο που, δυστυχώς, δεν φταίει μόνο η κρίση. Φταίει και η κοντόφθαλμη αντίληψη, οι πολύ στενοί ορίζοντες αυτών που σήμερα διοικούν την πόλη. Με άλλα λόγια, ήταν στραβό το κλήμα το έφαγε και ο γάιδαρος!

Για να καταλάβει ο αναγνώστης τι εννοώ, θα παραθέσω ένα παράδειγμα, κάνοντας φλας μπακ σε εκείνες τις προεκλογικές μέρες που η σημερινή Δημοτική Αρχή έδειχνε ότι έχει το μαγικό ραβδάκι που θα έκανε την Πάτρα αγνώριστη – και την έκανε, όντως, αγνώριστη, αλλά προς το πολύ χειρότερο!

Ήταν Σάββατο πρωί και οι υποψήφιοι της παράταξης Δημαρά μοίραζαν φυλλάδια στη λαϊκή που γίνεται τέτοια μέρα στο κέντρο, στην οδό Καραϊσκάκη. Έκανα εκπομπή στο «Ράδιο Γάμμα», ασκώντας εκτός άλλων κριτική στη σημερινή Δημοτική Αρχή. Εκείνη τη στιγμή ζήτησε να παρέμβει ο (τότε) εκπρόσωπος της παράταξης Πέτρος Ψωμάς. Του έδωσα το λόγο, ως όφειλα, και ο Πέτρος Ψωμάς άρχισε να αναπτύσσει τα επιχειρήματα του.

Ακολούθησε ένας ενδιαφέρων διάλογος μεταξύ μας με την ακόλουθη κατάληξη εκ μέρους μου: «Κύριε Ψωμά θα ήθελα από εσάς σήμερα να είστε στη λαϊκή και να μοιράζετε φυλλάδια με τα οποία να εξηγείτε γιατί δεν πρέπει να λειτουργούν πλέον λαϊκές στο κέντρο της πόλης». Φυσικά, απάντηση δεν πήρα, γιατί απλούστατα απάντηση δεν υπήρχε.

Ψωνίζω στη λαϊκή αγορά κάθε εβδομάδα και μου αρέσει. Μόνο που θεωρώ ότι η ύπαρξη εκ περιτροπής λαϊκών αγορών στο κέντρο της Πάτρας είναι πλέον αναχρονιστική, επιβαρύνει σημαντικά τη λειτουργία της πόλης και έχει κι ένα σημαντικό (μήπως είναι πλέον και δυσβάστακτο;) οικονομικό κόστος. Αλήθεια, έχει υπολογιστεί με ακρίβεια, πόσα χρήματα και πόσες εργατοώρες απαιτούνται για τον καθαρισμό από τον δήμο των περιοχών που διεξάγονται οι λαϊκές αγορές μετά το τέλος της λειτουργίας τους;

Γιατί, λοιπόν, να μην υπάρχουν δύο μόνιμες στεγασμένες λαϊκές αγορές στα δύο άκρα της Πάτρας; Και η λειτουργία της πόλης δεν θα επιβαρυνόταν, αλλά και όσοι δραστηριοποιούνται σ’ αυτές δεν θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με το κρύο και το αγιάζι, με τις βροχές και με τον ήλιο. Θα δούλευαν σε ανθρώπινες συνθήκες, θα υπήρχαν βρε αδελφέ και δυο τουαλέτες (που λέει ο λόγος) για τη σωματική τους ανάγκη.

Μιλάμε για τα πλέον αυτονόητα πράγματα, τα οποία, ωστόσο, για να κατανοήσεις πρέπει να έχεις, όχι μόνο όραμα, αλλά και στοιχειώδη… λογική. Ποιος, όμως την έχασε για να τη βρουν αυτοί που παριστάνουν σήμερα τους δημοτικούς άρχοντες;

Και μη σπεύσει κανείς να αντιτείνει ότι η λειτουργία μόνιμων στεγασμένων λαϊκών αγορών είναι αδύνατη για οικονομικούς λόγους.

Οπωσδήποτε η συγκυρία είναι πολύ δύσκολη, αλλά αμφιβάλλω εάν εκεί στη Μαιζώνος έχουν σκεφτεί σοβαρά ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Όπως αμφιβάλλω και αν έχουν εκπονήσει ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο με στόχους και προτεραιότητες για την αξιοποίηση της δημοτικής περιουσίας, μέσα από την οποία θα μπορούσε ενδεχομένως να υλοποιηθεί ένα σχετικό πρότζεκτ.

Με το παράδειγμα αυτό θέλω να δείξω, απλώς, ότι δεν μας φταίει μόνο η κρίση αν γυρίζουμε χρόνια πίσω και όσο περνά ο καιρός η Πάτρα χειροτερεύει.

Αλλά, είπαμε. Πώς το λένε στη Βόρεια Ελλάδα; «Η φτώχεια θέλει μπαλώματα….»