«Μην ασχολείστε..Τιμήστε!» - Λαός που ξεχνά το παρελθόν του θα το ξαναζήσει!

« Λαός που ξεχνά το παρελθόν του θα έρθει η μέρα που θα το  ξαναζήσει» μας έλεγε με στόμφο η δασκάλα κάθε φορά που ερχόταν εθνική επέτειος. Εμείς γελάγαμε με  το ίδιο κλισέ, βαριόμασταν να το ακούμε ξανά και ξανά. Πού να ξέραμε πως μεγαλώνοντας θα  καταλαβαίναμε την αξία του. Θα φτάναμε μάλιστα στο σημείο να τη  νιώσουμε κιόλας. Οι μεταπολεμικές κατακτήσεις της Ελληνικής κοινωνίας σβήνουνε σε μια νύχτα .  Μια χώρα σε ερείπια που προσπαθεί να βγει από το μαύρο σκοτάδι όπως τότε το χειμώνα του 1943.

Κυριακή, κοντή γιορτή. Μπορεί συννεφιασμένη αλλά σίγουρα μέρα διαφορετική. Θυμήσου η μέρα είναι για αυτούς!  Ξέρεις αυτούς « με το χαμόγελο στα χείλη». Όχι για τους άλλους. Όποιος έχει την καούρα να γκρινιάξει, να κάνει την μέρα σαν όλες τις άλλες καλύτερα ας μην θεωρήσει την μέρα διαφορετική. Ας κάτσει σπίτι του να βυθιστεί στην αργία του. Δεν πάει καιρός άλλωστε που ακούγαμε πως οι τελετές αυτές είναι αναχρονιστικές, παρωχημένες και όλα τα συναφή από κάποιους που ξαφνικά τις θυμήθηκαν.

Το ξέρω  είναι δύσκολο να μην γκρινιάξεις  σε μια χώρα που οι  μόνοι που χαμογελάνε είναι οι Πακιστανοί στα φανάρια. Τουλάχιστον ας αφήσουνε εμάς τους γραφικούς να τιμήσουμε την γιορτή όπως πρέπει.  Ξέρετε έχουμε μαζευτεί πολλοί αδιόρθωτοι. Αυτοί που αρνούμαστε  να ορίσει κανείς τις μνήμες μας. Το από πού κρατάει η σκούφια μας, ποιοι είμαστε και που πάμε.

Φέτος θα τιμήσω την επέτειο περισσότερο από τις άλλες φορές. Έτσι, ως σημάδι αντίστασης. Θα μιλήσω σε φίλους για άγνωστες πτυχές του έπους των βουνών της Αλβανίας. Για μάχες, για το βομβαρδισμό στην Τριών Ναυάρχων και στα Δικαστήρια. Για την Λέλα Καραγιάννη, για το Γλέζο και τον Κατσιμήτρο. Όλα αυτά με πάθος και ενδιαφέρον μικρού παιδιού. Για πράγματα άφθαρτα στη φθαρτή μας καθημερινότητα. Συγχωρέστε μας αλλά οι μνήμες κάποιων δεν σταματάνε σε ποιο μαγαζί άραζαν αλλά χάνονται διαμέσου των αιώνων. Η μνήμη τους μας συντηρεί από ένα παρελθόν το μόνο στο οποίο μπορούμε να αντλούμε αυτοσεβασμό. Από αυτό άλλωστε περιμένουμε την πολυπόθητη επανεκκίνηση.

Θυμήσου! Τιμάμε αυτούς. Δεν ασχολούμαστε με τους άλλους. Αυτούς που θα μας πουν και πάλι πως δεν έγινε και τίποτα τότε. Όπως και τότε που έλεγαν τρομοκράτες τους αντιστασιακούς.

Οι σύγχρονοι λαδέμποροι θα κάνουν τα ίδια. Τα ίδια συγκροτήματα που ρήμαξαν την Ελλάδα -όπως και τότε στα χρόνια της Κατοχής - θα προσπαθήσουν με την κλασσική τακτική να κρύψουν τον αδιόρθωτο νανισμό τους. Θα δυσφημήσουν την επέτειο για να κρύψουν την ανυπαρξία τους. Ότι και να κάνουν ο λαός θα αδιαφορήσει. Ξέρετε αυτός ο αγώνας ήταν πηγαίος, γνήσιος, παλλαικός. Καμία σχέση δεν είχε με την επιδοτούμενη ανοησία των σημερινών κρατούντων.

Άνθρωποι απλοί ήταν που ξεπέρασαν τον εαυτό τους για να μείνουν λεύτεροι. Αδάμαστοι στην ψυχή, στο πνεύμα, παντού. Γιατί κάτι έβγαινε μέσα από την ψυχή τους και γιατί δεν είχαν κάτι να βγαίνει μέσα από την τσέπη τους. Αυτός ο αγώνας θα μας δώσει δύναμη να βγούμε και εμείς από το διαρκή χειμώνα που έχει μπει η πατρίδα μας. Ας αγωνιστούμε, ας πολεμήσουμε, ας μην τους απογοητεύσουμε!

Ας πούμε Ναι στο  ’40. Γιατί αν δεν πούμε Ναι, 40 θα είναι οι ώρες μας…