Περσινά, ξινά παστίτσια

Κορυσχάδες Ευρυτανίας: Μάιος 1944. Στην εικόνα το εθνικό συμβούλιο της ΠΕΕΑ, της θρυλικής κυβέρνησης του βουνού. Προσοχή! δεν είναι μοντάζ οι ιερωμένοι στην φωτογραφία. Δεν μπορούν να διαγραφούν όσα «παστίτσια» και να τους βάλουμε… Η εξεταστική περίοδος δεν μου επέτρεψε να παρακολουθήσω  την επικαιρότητα. Από ότι κατάλαβα δεν έχασα και τίποτα. Ούτε καν στο θέμα του γέροντα Παίσιου. Η αφορμή ήρθε από μια σατυρική σελίδα  προφητειών στο διαδίκτυο και τα πράγματα πήραν το συνήθη δρόμο τους. Τα στρατόπεδα φτιάχτηκαν και ξεκίνησαν οι κανονιές εκατέρωθεν. Από τη μια οι πεφωτισμένοι και από την άλλη οι υπέρμαχοι της πίστεως. Οι διαφωτιστές και οι σκοταδιστές. Η αιώνια αντιπαράθεση των ιθαγενών ανάμεσα στο καλό και στο κακό.

Καουμπόηδες-ινδιάνοι, Πράσινοι –Βένετοι, Παίσιοι-αντιπαίσιοι. Όλοι θεατές ή συμμετέχοντες στο ίδιο έργο. Βρήκαμε θέμα να ασχολούμαστε και πολλοί από μας, βρίζοντας να ξεσκάσουμε. Είναι δύσκολη ξέρετε  η καθημερινότητα και θέλεις να ξεδίνεις πού και που.

Σίγουρα είχε κουράσει όλη αυτή η εμπορευματοποίηση του Άγιου .Κάθε βδομάδα CD και βιβλίο του γέροντα από τις  εφημερίδες. Ένας παππούλης είπε, ένας γέροντας άκουσε και μια παραφιλολογία που άγγιζε τα όρια του φαιδρού.

Από την άλλη βγάλανε κάποιοι το αντικληρικαλικό τους μένος που όμως σταματάει στην ορθοδοξία. Θα σατίριζαν κάποια άλλη θρησκεία; Μα φυσικά όχι! Μα αυτό δεν είναι αθεία παρά χρίζει ψυχοιατρικής  παρακολούθησης. Δεν ξέρω πως ονομάζεται να στην σπάει μόνο μια θρησκεία Αλήθεια από τι πνίγονται όλοι αυτοί; Μήπως είναι υποχρεωτικός ο εκκλησιασμός και δεν το ξέρω ; Νομίζω πως όχι. Άρα εφόσον φαντασιώνονται σκοταδιστικά καθεστώτα αυτοί είναι θιασώτες τους. Αυτοί  που νομίζουν ότι πνίγονται από απαγορεύσεις σαν την ποτοαπαγόρευση στην Αμερική το Μεσοπόλεμο.

Είτε το θέλουμε είτε όχι η  πολιτισμική παράδοση  της  χώρα μας εμπεριέχει την ορθοδοξία. Μπορείς να την αποδέχεσαι, μπορείς και  όχι. Είσαι υποχρεωμένος  όμως  να σεβαστείς  την πλειοψηφία των πολιτών που έχει τα πιστεύω της ,το αποκούμπι της στις δύσκολες ώρες.  Αλήθεια πόσο ανυψώνεται κάποιος όταν χλευάσει την γριούλα που κάνει το σταυρό της; Κάτι  εντελώς  φυσικό, ότι πιο άφθαρτο έχει μείνει στην φθαρτή μας καθημερινότητα. Κάτι από τον κόσμο  του Κριτού, των  παλαιών ημερών και των  τρισαγίων που έλεγε και ο Παπαδιαμάντης. Τουλάχιστον μην νομίζει πως κάνει επανάσταση. Στην μόδα είναι και μάλιστα στην επιδοτούμενη από ότι είδαμε στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Για να αφιερώσεις χρόνο για κάποιον σημαίνει πως κάτι σου λέει, πως σε απασχολεί. Έστω και αν τον βάψεις,  να τον μεταμφιέσεις και  να τον κάνεις παστίτσιο. Όπως και τα παιδιά στα Εξάρχεια που μεταμφιέστηκαν σε  παπάδες και έκαναν την δικιά τους λιτανεία.  Δικοί τους είναι οι γέροντες και οι άγιοι ό,τι θέλουν τους κάνουν. Δικοί τους είναι, συνοδεία στα όνειρα και στις ελπίδες τους. Δικοί τους γιατί σε πείσμα των καιρών ακόμα  υπάρχουν!