Πολιτιστικός Οργανισμός: Ο ιστός της αράχνης

Οι πρόσφατες αποκαλύψεις στον Πολιτιστικό Οργανισμό αποτελούν αφορμή για μιαν ευρύτερη θεώρηση πάνω στα Δημοτικά πράγματα. «Το θέμα δεν είναι προσωπικό.

Ποσώς ενδιαφέρει ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά τού οποιουδήποτε ανθρώπου», διατύπωνα εγκαίρως τον προβληματισμό μου για την κατάσταση στον τομέα του Πολιτισμού, «όταν όμως έχει δοθεί σε κάποιον ένα πολιτικό αξίωμα και εκπροσωπεί μια πόλη ολόκληρη, τότε μας αφορά απολύτως ο τρόπος άσκησης της εξουσίας του.

Κι όχι μονάχα  η άσκηση της εξουσίας αλλά και ο τρόπος της απόκτησής της. Και δη, της Πολιτιστικής… Πάντως την απόφαση,  είτε για τη συνέχιση του προβλήματος είτε για την διευθέτησή του, την έχει αποκλειστικά ο πρώτος πολίτης της Πόλης. Δικές του είναι οι επιλογές, δική του και η ευθύνη» (εφ. ‘Πελοπόννησος’, 23/11/2011).

Σήμερα, οχτώ μήνες αργότερα (και ενώ στο μεταξύ αρκετά δημοσιεύματα  προειδοποιούσαν για την επερχόμενη καταιγίδα), ο κ. Δήμαρχος αναλαμβάνει, λέει, την ευθύνη. Έχει κανένα νόημα αυτή η ευθύνη τώρα πια ; Κανένα απολύτως. Η έκθεση του κ. Μακρή αποτυπώνει ήδη καταστάσεις ζοφερές κι ο κ. Δημαράς παραμένει από κάθε άποψη εκτεθειμένος.

Ο κ. Δήμαρχος ή γνώριζε τι συνέβαινε  στον Πολιτιστικό Οργανισμό (αλλά ήταν εγκλωβισμένος σε προεκλογικές συμφωνίες), ή δεν έβλεπε την ανικανότητα των επιλεγμένων προσώπων (άρα υστερεί όσον αφορά το κριτήριο επιλογής των συνεργατών του). Και το ένα κακό και το άλλο ακόμα χειρότερο. Και οι δύο εκδοχές έχουν τεράστιες παρενέργειες για την πόλη.

Ωστόσο, απαιτείται να γίνουν κάποιες επισημάνσεις και να τεθούν ερωτήματα καίριας σημασίας. Με αφετηρία τα συγκεκριμένα γεγονότα στον τομέα του Πολιτισμού, πρέπει να δούμε όχι μόνο την αράχνη αλλά και τον ιστό της:

Η εμμονή του κ. Δημαρά στον προηγούμενο Πρόεδρο του Πολιτιστικού Οργανισμού και η κάλυψη που αφειδώς παρείχε σ’ αυτόν (παρά τις πανταχόθεν επισημάνσεις περί ακαταλληλότητας), έχει μίαν εύλογη εξήγηση. Αποτελεί κοινό μυστικό ότι πολιτικό πρόσωπο της δεξιάς παράταξης με δεξαμενή ψήφων επέβαλε το συγκεκριμένο άτομο (και τους συν αυτώ) ως επικεφαλής του Πολιτιστικού Οργανισμού.

Σαν αντάλλαγμα των ψήφων που πρόσφερε στον υποψήφιο κ. Δημαρά τη  2η Κυριακή των εκλογών.  (Όντως, ο διπλασιασμός των ψήφων ενισχύει του λόγου το αληθές· κι αν πρόκειται απλώς για μια κακόβουλη φημολογία, ας διαψευστεί δεόντως).

Αν επομένως δεν εξιχνιαστούν αυτές οι υπόγειες διαδρομές και τα εμετικά αλισβερίσια, δεν μπορεί να εξυγιανθεί κανένας Πολιτικός θεσμός – όχι μόνο ο Πολιτιστικός. Θα θριαμβεύουν οι ατάλαντοι και οι καπάτσοι, οι αναξιοπρεπείς διαδρομιστές που προσεταιρίζονται με τον πιο γλοιώδη τρόπο την εκάστοτε εξουσία. Και εκμεταλλευόμενοι πρόσωπα, καταστάσεις και θεσμούς νέμονται το δημόσιο χρήμα*.

Γι’ αυτό και πρέπει να διαρραγεί το πλέγμα της αράχνης. Και αναμένω με μέγιστο ενδιαφέρον να καταδείξει η παραδόξως βραδυπορούσα ΕΔΕ(ή ο κ. Ρακιτζής) τους κόμπους και τα νήματα της διαπλοκής. Να μας πουν αυτοί που ξέρουν:

α.  Ποια πρόσωπα ευνοήθηκαν από τη συγκεκριμένη τοποθέτηση, ποιοι αποκόμισαν οφέλη. Σύμβουλοι και παρακαθήμενοι, σχεδιαστές παντοίων προγραμμάτων, ένα σωρό κηφήνες κι αυλικοί που γκρέμισαν ό, τι ελάχιστο, έστω, είχε γίνει ως τα τότε στον Πολιτιστικό Οργανισμό και οδήγησαν στην πλήρη ανυποληψία τον Τομέα. Αλλά και ποιοι αρνήθηκαν να συνδράμουν στην οποιαδήποτε παρανομία.

β.  Ποια πολιτικά πρόσωπα υπογράφοντας υποθήκες για το μέλλον τους, σιώπησαν ενώ ήξεραν, και ποια άλλα αντιστάθηκαν εκ των έσω.

γ. Ποιοι δημοτικοί υπάλληλοι του Οργανισμού – υπεύθυνοι, ελεγκτικοί και άρα επικίνδυνοι για τους ‘Εγκεφάλους της Πολιτιστικής Επιχείρησης’ – εξοβελίστηκαν·  αλλά και ποιοι προωθήθηκαν συνεργαζόμενοι ή ενδίδοντας.

δ. Ποιοι παραγοντίσκοι «της Τέχνης και του Πολιτισμού» στήριξαν δημοσίως τον εν λόγω – και καρπώθηκαν βεβαίως αναλόγως– καθότι στον απολογισμό των εκδηλώσεων του 2011 διατυμπανίστηκε από τους ιθύνοντες ότι  'μεταδόθηκε το φως του πολιτισμού (sic) παντού’. (Δηλαδή, απ’ την πλατεία Ντε Μιράντα ως την πλατεία της Περιβόλας, κι από τη Λεύκα ως την ποιητική βραδιά της Κρήνης έφτασε η χάρη τους). Αλλά και ποιοι όχι μόνο δεν καταδέχτηκαν να πλησιάσουν προς την Ακτή Δυμαίων αλλά και σφυροκόπησαν τα πεπραγμένα, όπως είχαν χρέος να κάνουν και καθήκον.

ε. Ποιοι δημοσιογράφοι ενώ έβλεπαν τι συμβαίνει, όμως ήσαν στα μέσα και στα έξω. Αλλά και ποιοι παραγκωνίστηκαν ή αρνήθηκαν να συμπράξουν στη θλιβερή ετούτη προεδρία.  
Κοντολογίς, η πολιτική ευθύνη– όπως άλλωστε και η διαφθορά– δεν προέρχονται από παρθενογένεση ούτε είναι καταστάσεις μονοσήμαντες. Αν θέλουμε να μιλάμε για συνειδητούς πολίτες και πολιτεία ευνομούμενη, χρειάζεται να αναφερόμαστε απαραιτήτως στην έννοια της προσωπικής ευθύνης: Του καθενός, στο βαθμό που του αναλογεί.