Το γκολ του Φωτάκη και τα πολιτικά οφσάιντ των Ευρωπαίων

Σε πρώτη ανάγνωση ηχεί ως τερατολογία. Αν το καλοσκεφθείς, όμως, ίσως να μην έχουν άδικο όσοι λένε ότι η παρουσία της εθνικής μας ομάδας στα γήπεδα της Πολωνίας αντανακλά την γενικότερη ανυποληψία και το αίσθημα απαξίωσης με το οποίο μας αντιμετωπίζουν, εδώ και καιρό οι Ευρωπαίοι.

Αφήστε στην άκρη τα αγωνιστικά συστήματα, μην δίνετε σημασία στα αποτελέσματα των αγώνων και στις επιδόσεις των διεθνών μας ποδοσφαιριστών, ξεχάστε για λίγο τον Σάντος και τις τακτικές του και εστιάστε στη διαιτησία.

Έχουμε και λέμε: μια κόκκινη κάρτα που δεν βγαίνει ούτε για αστείο (Παπασταθόπουλος), δυο πεντακάθαρα γκολ που ακυρώθηκαν αλλοιώνοντας τα σκορ  (Σαλπιγγίδης, Φωτάκης), κίτρινες κάρτες που δεν δίνονται ακόμα και από βραβευμένο με Όσκαρ μεροληψίας διαιτητή, με άκρον άωτον την χθεσινή στον Σαλπιγγίδη.

To BBC (σχολιαστής ο παλιός διεθνής αμυντικός Ντάνι Μιλς) μετέδωσε χθες βράδυ ότι το γκολ του Φωτάκη «ήταν καθαρό και έπρεπε να μετρήσει», καρφώνοντας τον Γάλλο διαιτητή ενώ ο Ισπανός ρέφερι του πρώτου ματς με την Πολωνία, ως γνωστόν, «κατακρεουργήθηκε» απ’ τα μέσα ενημέρωσης της πατρίδας του.

Σε ένα Euro δεν δέχεσαι, φυσικά, ότι η διαιτησία λειτουργεί με όρους «παράγκας», δηλαδή με όρους διατεταγμένης υπηρεσίας. Δεν δέχεσαι, επίσης, ότι οι διαιτητές που επιλέγονται είναι κακοί, ανίδεοι και εμπαθείς. Δεν δέχεσαι ότι υπάρχουν ομάδες που «στοχοποιούνται» και άλλες που μένουν στο διαιτητικό απυρόβλητο. Είσαι, με μια κουβέντα, ένας καλών προθέσεων άνθρωπος που ψάχνεις ερμηνείες στο φως και όχι στο σκοτάδι.

Άρα, απορρίπτεις την λογική ότι κάποιο βορβορώδες ποδοσφαιρικό κέντρο, μια διεθνής «παράγκα», κινεί τα νήματα και περιορίζεσαι στη αναζήτηση πιο λογικοφανών εξηγήσεων. «Μην το ψάχνεις», μού λέει ο συνάδελφος απ’ το διπλανό γραφείο. «Το θέμα δεν είναι στενά ποδοσφαιρικό. Οι Ευρωπαίοι δεν μας θέλουν. Ή δεν μας υπολογίζουν. Ή και τα δυο μαζί. Και το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία». Βαριά θεωρία για να εξηγήσει κανείς μερικά φαλτσοσφυρίγματα. Όχι, όμως, και εντελώς αστήρικτη.

Όταν στην Ευρώπη εδραιώνεται η αντίληψη που, λίγο πολύ, λέει ότι οι Έλληνες λιμοκτονούν στους δρόμους, περιμένουν στην ουρά για ένα κομμάτι ψωμί, λιποθυμούν από πείνα στα θρανία και αλληλοεξοντώνονται στους δρόμους, με την αξιοπρέπεια και την περηφάνια τους καταρρακωμένες, ανίσχυροι, πένητες και εξαθλιωμένοι και μαζί τεμπέληδες, κλέφτες και απατεώνες, έτοιμοι και ικανοί για όλα, τότε εδραιώνεται και η αντίληψη ότι κάθε τους κίνηση θα πρέπει να έχει ως πρώτο υποδοχέα την δυσπιστία και την καχυποψία.

Και όταν λέμε κάθε τους κίνηση, εννοούμε κάθε τους κίνηση... Απ’ τις πομπώδεις προεκλογικές μπαρούφες τους ως την κίνηση που κάνει ο Φωτάκης για να πάρει την κεφαλιά και να στείλει την μπάλα στα δίχτυα του Τσεχ.