"Το περιβάλλον αποτελεί ζωτικό χώρο ανάπτυξης του ανθρώπου όπως και κάθε μορφής ζωής"

Η 5η Ιουνίου καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ, τον Μάιο του 1972,  ως Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος με αξιακό προσανατολισμό το βασικό δικαίωμα του ανθρώπου για ελευθερία, ισότητα και ανάλογες συνθήκες ζωής μέσα σε ένα περιβάλλον ποιότητας που να επιτρέπει μια αξιοπρεπή και ευημερούσα ζωή. Στα πλαίσια του εορτασμού της εν λόγω Παγκόσμιας Ημέρας  ο κ. Γ. Παναγιωτόπουλος επισημαίνει:

«Το περιβάλλον αποτελεί ζωτικό χώρο ανάπτυξης του ανθρώπου όπως και κάθε μορφής ζωής. Το περιβάλλον δεν είναι εξωτερικό στοιχείο του ανθρώπου και δεν είναι μόνο πόρος και αγαθό προς εκμετάλλευση, αλλά το συνολικό σύστημα της ζωής που ενσωματώνει τον άνθρωπο, ο οποίος δεν είναι το απόλυτο κέντρο της δημιουργίας, αλλά ένας από τους πόλους της οικόσφαιρας.

Η ισορροπία ανάμεσα στο περιβάλλον και στον άνθρωπο είναι όσο ποτέ άλλοτε το ζητούμενο στις μέρες μας διότι η οικολογική κρίση δεν είναι μόνο οικολογική. Η οικολογική κρίση είναι και κοινωνική και πολιτισμική.

Η αντιμετώπισή της εστιάζεται στον επαναπροσδιορισμό των κοινωνικών αξιών και αντιλήψεων και της συστημικής θεώρησης του συνολικού περιβάλλοντος. Ενός περιβάλλοντος που διαμορφώνεται από τη συνδυασμένη δράση φυσικών, βιολογικών, κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών συστημάτων.

Στην εποχή της πολυδιάστατης κρίσης, προγράμματα περιβαλλοντικά και καινοτόμα, που έχουν ως στόχο τη διατήρηση της αρμονίας και της ισορροπίας ανάμεσα στον άνθρωπο και το περιβάλλον κρίνονται αναγκαία.

Προγράμματα που αποσκοπούν στην ενίσχυση των περιβαλλοντικών ενεργειών, στην ευαισθητοποίηση όλων των πολιτών απανταχού και στην ενθάρρυνση ανάπτυξης δράσεων, δράσεων οι οποίες δεν στοχεύουν μόνο στην ανάληψη των ευθυνών, αλλά και στη δημιουργία μιας περιβαλλοντικής κουλτούρας οφείλουν να κατέχουν υψηλή θέση στον εκπαιδευτικό προγραμματισμό.

Αν συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι η βιώσιμη και αειφόρος ανάπτυξη μας εξασφαλίζει μια πιο καθαρή, πιο «πράσινη» και πιο φωτεινή προοπτική, τόσο για τους πολίτες του σήμερα όσο και του αύριο επιτάσσεται η διαμόρφωση και η προώθηση μιας περιβαλλοντικής κουλτούρας. Προς τη δημιουργία μιας περιβαλλοντικής κουλτούρας τόσο η Πολιτεία όσο και οι Πολίτες έχουν αμοιβαία ευθύνη για τη φύση και το περιβάλλον.

Μια ευθύνη που στοχεύει στην αλλαγή στάσεων και συμπεριφορών και αναδεικνύει το φυσικό περιβάλλον ως την κοινωνική αξία που αποτελεί την πρόκληση, την ελπίδα και το όραμα που καλούνται οι κοινωνίες να υλοποιήσουν, για να διασφαλίσουν την Ποιότητα Ζωής και το Μέλλον τους».