To όνομά του, έγινε συνώνυμο του τεράστιου ανθρώπου
To όνομά του, έγινε συνώνυμο του τεράστιου ανθρώπου και μιας και ο λαός δεν έχει και τόσο ...τακτ, από στόμα σε στόμα, το "τεράστιος" το μετέτρεψε σε αιχμηρό υπονοούμενο κατά του πάνχοντρου, διαιωνίζοντας ωστόσο και δι΄αυτής της οδού το όνομα του Ολυμπιονίκη της Πάτρας εις τους αιώνες, αναλόγως προς αυτό του Λούη, το όνομα του οποίου θεωρείται συνώνυμο του... λαγού.
Ο Τόφαλος, ωστόσο δεν είχε πάνω του πολλά κιλά, αλλά πολλά, μα πάρα πολλά μούσκουλα, επιδεικνύοντας μια δύναμη που έγινε θρύλος. Γεννημένος και αναθρεμμένος στην Πάτρα, ο κάτοχος του χρυσού χρυσού μεταλλίου της άρσης βαρών στους Μεσολυμπιακούς της Αθήνας το 1906, ο προπονητής του Τζιμ Λόντου, ο άνθρωπος που πέρασε τον Ατλαντικό και κατέκτησε με την ρώμη του την Αμερική, σαρώνοντας τα μετάλλια, ήρθε στον κόσμο το 1884 και ήταν ο μεγαλύτερος γιος γνωστού σταφιδέμπορου της Πάτρας.
Η δύναμή του έγινε εξ αρχής η λεζάντα της φήμης του που άρχισε να εξαπλώνεται από πολύ νωρίς στην Πάτρα καθώς σε αντίθεση μετα μικρότερα αδέλφια του, ο Τόφαλος έκανε βόλτες στον σιδηροδρομικό σταθμό και ανεβοκατέβαζε τις ράγες ωσάν αυτές να ήταν πούπουλο κάνοντας από τότε επίδειξη, κάτι που ποτέ δεν έπαψε να τον ενδιαφέρει.
Και ενώ όλοι τον θαύμαζαν για αυτό, ένα ατύχημα, το οποίο του χτύπησε την πόρτα στα 12 χρόνια του, έμελλε να δώσει στη δύναμή του το ...χρυσό συνοδό του πείσματος.
Ένας τρένο τον παρέσυρε και συνέτριψε το ένα του χέρι. Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός στην πόλη μαζί με τη θλίψη για την κατάληξη του μικρού και τόσο δυνατού Δημήτρη, ο οποίος όπως έλεγαν οι γιατροί έπρεπε να μείνει με ένα χέρι καθώς το άλλο θα έπρεπε να του το κοψουν. Ο πατέρας του διαφώνισε, ο Τόφαλος έμεινε με δύο χέρια- αν και το ένα ήταν αισθητά πιο κοντό απο το άλλο-, και η ιστορία ήρθε μετά να αποδείξει το σοφό της πράξεώς του.
Γεννημένος νικητής ο μικρός Δημήτρης, ξανάδωσε ζωή και κίνηση στο κοντότερό του χέρι και με τα δυο μαζί είπε να δώσει μια γερή γροθιά στην έννοια της αναπηρίας.
Το πρώτο βήμα ο γεννημένος πρωταθλητής το έκανε στην Γυμναστική Εταιρία Πατρών. Οι Πατρινοί ειδήμονες της άρσης βαρών έβλεπαν ένα παιδί να τα δίνει όλα και να τα κατακτά όλα, χωρίς αντίπαλο.
Η μια νίκη έφερνε την άλλη και όλες μαζί, το εισιτήριο για τους τρίτους ολυμπιακούς αγώνες της σύγχρονης εποχής, στο Σεντ Λούις των ΗΠΑ το 1904 , οι οποίοι είχαν διαρκέσει από την 1 Ιουλίου έως 23 Νοεμβρίου.
Ο πρωταθλητής της Ελλάδας, όμως, είχε πάνω του στο σημάδι της ατυχίας.
Ο Τόφαλος που δεν τα βρήκε ποτέ εύκολα αρρώστησε βαριά στο ταξίδι και αναγκάστηκε να κατέβει από το καράβι στην Αμβέρσα για να νοσηλευτεί.
Η καρδιά του είχε γίνει χίλια κομμάτια.
Αλλά όπως έκανε από μικρός, γρήγορα την ζέστανε ξανά. Kαι την ζέστανε με τόσο πείσμα που δύο χρόνια αργότερα στη Μεσολυμπιάδα της Αθήνας (9-19 Απριλίου 1906) κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην άρση βαρών όχι με το ένα το γερό, αλλά με τα δύο χέρια, και με εκείνο που το είχε κάνει κάποτε κομμάτια το τρένο. Κατάφερε να σηκώσει 142 κιλά δείχνοντας την πλάτη του στον αρσιβαρίστα θρύλο της εποχής Γιόζεφ Στάινμπαχ και επιτυγχάνοντας το παγκόσμιο ρεκόρ, το οποίο θα έφερε το όνομα ου νέου θρύλου της άρσης βαρών , μέχρι το 1914. Ήταν 22 ετών.
Στην αυτοβιογραφία του στην εφημερίδα «Εμπρός» το 1953, ο Τόφαλος θυμάται: «Όπως λέει η ιστορία του αθλητισμού υπήρξα Ολυμπιονίκης στους Ολυμπιακούς αγώνας του 1906 όταν σήκωσα στο Παναθηναϊκό Στάδιο σε ηλικία 22 ετών, 142 κιλά. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται με συγκίνησι εκείνη την αλησμόνητη εποχή των ειρηνικών αγώνων του στίβου. Τότε που αδελφωμένοι έστελναν τους αθλητάς τους στο Παναθηναϊκό Στάδιο για να ζήσουν στον τόπο που γεννήθηκε και εμεγαλούργησε η Ολυμπιακή ιδέα».
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο το Λονδίνο το 1908, η άρση βαρών δεν περιλαμβανόταν στο επίσημο ολυμπιακό πρόγραμμα. Ο Ολυμπιονίκης Τόφαλος έπρεπε ξανά να περιμένει κατακτώντας στο μεταξύ με το τσουβάλι ελληνικούς και πανευρωπαϊκούς τίτλους στην άρση βαρών.
Η ...πλήξη της κορυφής οδήγησε τον Τόφαλο στην πάλη και αφού γύρισε τον κόσμο ως παλαιστής, έφτασε στη γη της επαγγελίας, στις ΗΠΑ, όπου άρχισε να δοκιμάζεται στην ελεύθερη πάλη και να δίνει παραστάσεις, παρασυρμένος από το πάθος του για δόξα αλλά και για χρήμα.
Ο ίδιος περιγράφοντας τη ζωή του είπε: «Κολακεύομαι να πιστεύω πως λίγοι πατριώτες μας ταξίδεψαν τόσο πολύ όσον εγώ. Στην αρχή στα Βαλκάνια, ύστερα στην Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, την Ασία, την Κίνα, τις Ινδίες, τα νησιά της Άπω Ανατολής, την Ιαπωνία και τέλος εκεί που καταλήγουν οι περισσότεροι μετανάστες: Στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θυμάμαι προτού αναχωρήσω για το πρώτο ταξίδι μου στο εξωτερικό με κάλεσε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος στα ανάκτορα. Ήταν ακόμη Διάδοχος: Άκουσε Τόφαλε, μου πε. Εκεί που θα πας πρέπει να δοξάσης το Ελληνικό όνομα. Πρέπει να τιμήσης την πατρίδα σου. Και να θυμάσαι ότι είσαι Έλλην. Αυτό να μη το ξεχάσης ποτέ. Στην αρχή, στην Αμερική, πάλαιψα σκληρά για να επιβληθώ. Από το αγώνισμα της άρσεως βαρών ακολούθησα την πάλη. Και κάποτε έγινα επαγγελματίας αθλητής. Δεν σας κρύβω πως η δίψα της δόξας και του χρήματος με τραβούσαν. Έλαβα μέρος σε μεγάλα Ιπποδρόμια και σε θιάσους ποικιλιών από τους καλύτερους του κόσμου. Αλήθεια πόσο σκληρά ήσαν τ’ αγωνίσματα που έκανα!»…
Oι Αμερικανοί τον λάτρεψαν και το 1921 πήρε και την αμερικανική υπηκοότητα.
Ο Τόφαλος χόρτασε θριάμβους σε όλο τον κόσμο. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι κέρδισε πάνω από 2.000 αντιπάλους και έχασε μόλις από 3. Κάποια στιγμή είπε να αφήσει τις μάχες και να γίνει δάσκαλος.Ήταν τότε που ανέλαβε ένα άλλο μεγάλο ταλέντο: Τον Τζιμ Λόντο, τον οποίο ανακάλυψε ενώ εκείνος, δούλευε ως σερβιτόρος σε εστιατόριο του Σαν Φρανσίσκο.
Ο Τόφαλος ήταν πολυτάλαντος, με την κυριολεξία του όρου. Δούλεψε κάποτε ακόμη και ως τενόρος καθώς είχε πολύ καλή φωνή ενώ εντύπωση προκαλεί η ομολογία του ότι ήταν κάποτε κατάσκοπος της χώρας!
"Ήταν η εποχή που το ηφαίστειο του πολέμου ήταν έτοιμο να εκραγή στην Ευρώπη. Εχρησιμοποίησα τ’ όνομα μου και το επάγγελμα μου για κατασκοπεία. Το Γενικόν Επιτελείον μου αναγνώρισε τις υπηρεσίες μου κι εγώ πρέπει να ’μαι υπερήφανος γι’ αυτό" είπε στην αυτοβιογραφία του.
Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1952 και έμεινε μόνιμα στην Πάτρα. Από την ζωή του πέρασε στρατός γυναικών αλλά ουδέποτε παντρεύτηκε. Όσο για τον μεγάλο έρωτα; «Κάποτε ερωτεύθηκα. Η αγαπημένη μου ήταν στην εποχή της πρωταγωνίστρια του Ελληνικού θεάτρου. Η καρδιά μου για πρώτη φορά έννοιωσε αυτό το αλλόκοτο συναίσθημα. Ήμουνα έτοιμος να παντρευτώ. Την τελευταία στιγμή μ’ έσωσε ο αξέχαστος φίλος μου ο Γεώργιος Σουρής» είπε ο ίδιος.
Ο Τόφαλος πέθανε στην Πάτρα στις 15 Νοεμβρίου 1966 από πνευμονικό οίδημα. Είχε ήδη γίνει παγκόσμιος θρύλος.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
