Ορειβατικός Σύλλογος Πατρών- Μια ιστορία φτιαγμένη από βράχους και χιόνι- Οταν ο βασιλιάς Παύλος ανέβηκε τον Παναχαϊκό και οι αστοί Αχαιοί πήραν τα...βουνά

Η Αχαϊα, δεν γράφει ιστορία όχι μόνο στις πόλεις της αλλά και στα βουνά της. Και όχι μόνο με τους ντόπιους, αλλά και με τους περιφερόμενους, ή τους φυσιολάτρες της πόλης που εξαντλούν τα πνευμόνια τους στο καυσαέριο όλη την εβδομάδα και τα Σαββατοκύριακα, πάνε για... ανεφοδιασμό στα όρη.

Μια ιστορία, πολύ πολύ παλιά με πρώτους διδάξαντες τους  γόνους μεγάλων οικογενειών και ανθρώπους που κυκλοφορούσαν με την ίδια άνεση στα σαλόνια και στις υψηλές κορυφές, στα βράχια και τις χιονισμένες πλαγιές.

Οι επιβλητικοί βράχοι της Αχαΐας έχουν να «θυμούνται» πολλά και πολλούς. Από το βασιλιά Παύλο που άφησε λίγη από τη χρυσόσκονη της οικογένειάς του στους ορεινούς όγκους που βρίθουν από μύθους και… θεάματα, μέχρι το σκηνοθέτη Ορέστη Λάσκο, τον Διακίδη, τον Πετραλιά, τον Γεροκωστόπουλο και άλλους πολλούς που τους συναντάς ακόμη και σήμερα στις ταμπέλες των οδών και των κτιρίων της πόλης. Άπαντες, αναζήτησαν έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής και εκτόνωσης και τον βρήκαν στον περίφημο Ορειβατικό Σύλλογο Πατρών, έναν από τους δύο πρώτους που δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα, επιχειρώντας πεζοπορίες και αναρριχήσεις ή κάνοντας σκι, σε μια εποχή που το σπορ ήταν λέξη άγνωστη. Μετά ήρθαν τα πρωταθλήματα και τα ρεκόρ.

Όλα ξεκίνησαν τις αρχές της δεκαετίας του 1920 όταν  μια μικρή ομάδα Πατρινών άρχισαν τις πρώτες εξορμήσεις προς τα βουνά της περιοχής - και όχι μόνο - επηρεασμένοι και από το ρεύμα που επικρατούσε στην Ευρώπη και ειδικότερα στις Αλπικές χώρες (Ελβετία, Αυστρία, Γερμανία). Η ανάγκη για συσπείρωση ιδεών και κοινής πορείας σε αυτές τις βόλτες, επέβαλε μεταξύ άλλων στους Επαμεινώνδα Πετραλιά (Δικηγόρο - πατέρα της Φάνης Πετραλιά), Ιωάννη Διακίδη (λιθογράφο και μετέπειτα ευεργέτη των Πατρών), Παναγιώτη Κωτσάκη (έμπορο ωρολογίων - κοσμημάτων), Σωτήρη Γεροκωστόπουλο (κτηματία), Ανδρέα Λαγωγιάννη (ναυτικό πράκτορα), Σοφοκλή Κόλλα (έμπορο), Τέλη Λομβάρδο (κτηματία), Ιωάννη Δεστούνη (στρατιωτικό ιατρό), την ανάγκη να ιδρύσουν στις 27 Ιουνίου του 1928 τον Ορειβατικό Σύλλογο Πατρών με πρώτο πρόεδρο τον τραπεζικό Ανδρέα Οικονομόπουλο.

Είναι ο πρώτος ορειβατικός σύλλογος που ιδρύεται μαζί με αυτόν των Αθηνών. Μαζί οι δύο σύλλογοι  ιδρύουν το 1930 Ελληνικό Ορειβατικό Σύνδεσμο. Διοργανώνουν μια κοινή ανάβαση στον Ερύμανθο και κάπως έτσι μπαίνουν τα θεμέλια για την εξέλιξη των συλλόγων αλλά και της ορειβασίας - χιονοδρομίας στην Ελλάδα.

Το 1931 είναι χρονολογία - ορόσημο για το Σύλλογο. Εντοπίζεται και παραχωρείται η θέση «Ψάρθι» στο Παναχαϊκό για την κατασκευή του ορειβατικού καταφυγίου και στις 19-7-1931 κατατίθεται ο θεμέλιος λίθος και αρχίζει η οικοδόμησή του. Παράλληλα γίνεται η πρώτη εισαγωγή χιονοπέδιλων (σκι) από την Αυστρία και χρέη δάσκαλου του σκι στους φίλους του αναλαμβάνει ο Σοφοκλής Κόλλας (γνωστός επιχειρηματίας) που είχε ζήσει κατά διαστήματα στην Ελβετία και είχε μάθει τη βασική τεχνική.

Τα επόμενα χρόνια μέχρι και την κήρυξη του πολέμου βρίσκουν τον Ορειβατικό σε ανοδική πορεία. Ήδη έχει μαθευτεί στο πανελλήνιο η δράση του Συλλόγου. Το 1937 ανεβαίνει στο Παναχαϊκό και φιλοξενείται στο καταφύγιο ο τότε διάδοχος και μετέπειτα βασιλιάς Παύλος εκφράζοντας τις ευχαριστίες του για την άριστη φιλοξενία του Συλλόγου.

Το 1939 έχει τελειώσει και το πρώτο τμήμα του δεύτερου καταφυγίου στη θέση «Πρασούδι» του Παναχαϊκού. Την ίδια χρονιά ο ΕΟΣ Πατρών βγαίνει για πρώτη φορά στο καρναβάλι με δικό του άρμα (Το Καταφύγιο) και το Μάρτιο της ίδιας χρονιάς ανεβαίνει στο Παναχαϊκό ο σκηνοθέτης Ορέστης Λάσκος για να κινηματογραφήσει το Τοπικό Πρωτάθλημα Χιονοδρομίας.

Το 1940 με την έναρξη του πολέμου ιδρύεται το Τάγμα Χιονοδρόμων με διοικητή του τον πρωταθλητή και Ταγματάρχη του Πυροβολικού Ιωάννη Παπαρρόδου και καλεί στις τάξεις του τους Πατρινούς: Ανδρέα Αντωνόπουλο (Έφεδρο Ανθυπολοχαγό), Γιάννη Τασσόπουλο (Λοχία), Αλέκο Αντωνόπουλο (Οπλίτη), Βασίλη Αντωνόπουλο (Οπλίτη), Κώστα Καγκελάρη (Οπλίτη), Ανδρέα Ασημακόπουλο (Οπλίτη), Σπύρο Τσικλιτήρα (Εθελοντή). Εκπαιδεύονται στο Μέτσοβο σε τακτικές ορεινού πολέμου και χρησιμεύουν στην πρώτη γραμμή του πολέμου σαν ορεινοί καταδρομείς. Τα υπόλοιπα μέλη δωρίζουν τα σκι τους για την εξυπηρέτηση του Τάγματος Χιονοδρόμων. Κατά τη διάρκεια του πολέμου τα καταφύγια παθαίνουν ζημιές και αφαιρούνται όλα τα υπάρχοντά τους από Γερμανούς, Ιταλούς και αντάρτες.

Το τέλος του πολέμου σημαίνει τη νέα αρχή για το Σύλλογο, που δειλά - δειλά αρχίζει και δραστηριοποιείται στα βουνά της περιοχής, ζητώντας πάντα ειδική άδεια αναβάσεως από την Ασφάλεια Πατρών μιας και γίνονταν επιχειρήσεις λόγω του Εμφυλίου πολέμου. Το 1946 ιδρύεται η πρώτη σχολή χιονοδρομίας, ο Σύλλογος συμμετέχει με 5 αθλητές και το 1947 παραλαμβάνονται επτά ζεύγη σκι από τη Γερμανία, αποτελώντας τη «μαγιά» του χιονοδρομικού υλικού. Το 1951 αρχίζουν οι επισκευές του καταφυγίου στο «Πρασούδι» με δαπάνη του Ι. Διακίδη και την επόμενη δεκαετία γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια εξειδίκευσης στην Ορειβασία και την Αθλητική Χιονοδρομία. Το 1961 προσκαλείται και μιλά ο διάσημος ορειβάτης και κατακτητής των Ιμαλαΐων Sir John Hunt και παράλληλα εκπαιδευτές από άλλες χώρες έρχονται να διδάξουν αναρρίχηση στη Βαράσοβα (το βουνό δίπλα από την Παλιοβούνα).

Το 1963 γίνεται η πρώτη αποστολή στο Mont Blanc των Άλπεων, στην οποία συμμετέχουν Πατρινοί και κατακτούν την κορυφή. Τη δεκαετία του 1970 πραγματοποιούνται πολυάριθμες αναβάσεις αλλά και αποστολές σε βουνά του εξωτερικού για προπόνηση αθλητών του σκι, κυρίως στο Lienz της Αυστρίας. Το Μάρτιο του 1981 η αθλήτρια του συλλόγου Ριάννα Παπαχριστοπούλου ανακηρύσσεται πρωταθλήτρια Ελλάδος.

Στα χρόνια μέχρι σήμερα ο Σύλλογος έχει κατακτήσει πολλές κορυφές καθώς και τίτλους σε πανελλήνια και περιφερειακά πρωταθλήματα στο σκι και την αναρρίχηση, με κορυφαίο αθλητή τον Άρη Θανόπουλο, επί σειρά ετών πανελλήνιο πρωταθλητή και κυπελλούχο.

Εκτός από τις δραστηριότητες που αφορούσαν το αντικείμενό του, ο Ορειβατικός πάντα ήταν «παρών» σε κοινωνικές, καλλιτεχνικές και ενημερωτικές εκδηλώσεις της πόλης μας. Ονομαστά ήταν πάντα τα καρναβαλικά πάρτυ που διοργάνωνε με μεγάλη επιτυχία όπως και τα άρματα που έβγαζε κάθε χρόνο το τελευταίο Σαββατοκύριακο του καρναβαλιού.