Με αφορμή τα γεγονότα της Μανωλάδας - Έναν χρόνο μετά

Το άρθρο του δικηγόρου Γιάννη Κόττα που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο thebest.gr στις 2 Μαϊου 2013, δηλαδή λίγες μέρες μετά τα γεγονότα της Μανωλάδας (Απρίλιος 2013), με τους πυροβολισμούς κατά των μεταναστών γης.

Το άρθρο διατηρεί στο ακέραιο την επικαιρότητα του μετά και από την χθεσινή απόφαση του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της Πάτρας.

Το αναδημοσιεύουμε με την ελπίδα να αποτελέσει βάση ενός οργανωμένου διαλόγου σε τοπική κλίμακα.

"Και ξαφνικά ανακαλύψαμε σαν κοινωνία την Αμερική. Αιτία το μεταναστευτικό πρόβλημα , η μαύρη εργασία, με αφορμή τα αποτρόπαια γεγονότα της γειτονικής μας Μανωλάδας.

Και αναφέρομαι στην "ανάδυση" του προβλήματος των μεταναστών , και της διαβίωσής τους, γιατί η γνώση του ήταν δεδομένη σε όλους, εδώ και χρόνια.

Μόνο που οι μεν θεσμοί απέσειαν κάθε ευθύνη και εμπλοκή τους με το θέμα , η δε κοινωνία καμώνονταν ότι τάχα δεν το γνώριζε , παρότι συμβίωνε χρόνια με αυτό το πρόβλημα.

Γι΄ αυτό και οι αντιδράσεις που ζήσαμε διαπνέονται από υποκρισία  και αποφυγή ανάληψης κάθε  πρωτοβουλιών για την μείωση τουλάχιστον του φαινομένου και των απάνθρωπων αποτελεσμάτων του.

Εντύπωση προκαλεί επίσης και το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων ενεπλάκησαν με ο θέμα (ΜΜΕ , αρθογράφοι , πολιτικοί σχηματισμοί κ.λ.π.) το αντιμετώπισαν στενά και μόνο από την οικονομική του διάσταση (μαύρη και ανασφάλιστη εργασία , απώλεια ασφαλιστικών πόρων κ.λ.π.

Υπήρξε παντελής έλλειψη στην αναφορά των πολιτικών αιτιών ,της γέννησης , της εξάπλωσης  και αναπαραγωγής του φασινομένου που ταλανίζει τις σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Λες και όλα αυτά δεν προβάλλονται στο πολιτικό εποικοδόμημα της κοινωνίας και παραμένουν ερμητικά εντός της οικονομικής βάσης της , δηλαδή σ΄ ενα εποικοδόμημα που συντίθεται πρωτίστως από πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς και που ενσωματώνει και προβάλει τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα και τις προσωπικές ελευθερίες όσων διαβιούν στον χώρο του.

Που εν τέλει τείνει να εκφράζονται αποκλειστικά μέσα από αυτό ο  πολιτισμός και η πολιτισμική ταυτότητα μιας συγκεκριμένης κοινωνίας , σε ένα συγκεκριμένο τόπο και χρόνο.

Έτσι παρότι η ύπαρξη , η διακίνηση οι συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών που εργάζονται στην χώρα μας , είτε νόμιμα είτε παράνομα , είναι  υπαρκτή , γνωστή και έχει προσλάβει ενδημικό χαρακτήρα , δεν μας απασχόλησε για μία ακόμη φορά , παρά την τραγικότητα των γεγονότων που ζήσαμε .

Η συλλογική μας ευαισθησία και ανησυχία έφτασε μόνον μέχρις του σημείου , της διαπίστωσης της παγκόσμιας κατακραυγής μας και στην ανασκευής των πομπών μας.

Και βέβαια για μεν του θεσμούς που δημιουργήθηκαν για να λύσουν τα κοινωνικά προβλήματα εκεί που εμφανίζονται , δεν μου κάνει εντύπωση , αφού για χρόνια έζησα από πρώτο χέρι την αδιαφορία τους και προπαντός την αποστροφή τους να ασχοληθούν με κοινωνικά προβλήματα , με επαμφοτερίζουσα κοινωνική αποδοχή.

Καμώνονταν  πάντα ότι δεν τους αφορούσαν και ήταν ευθύνη άλλων, λόγω του ότι δεν ήταν επαρκώς προσδιορισμένοι η ¨αρμοδιότητάς¨ τους.

Άσχετα βέβαια με το ότι οι αρμοδιότητες δεν παραχωρούνται αλλά κατακτιούνται.

Εδώ έγκειται  τόσο η πολιτική , όσο και κοινωνική κουφότητα των θεσμών , με την  άρνησή τους να αφουγκρασθούν και να ακουμπήσουν κάθε τι που θα χαλάσει την μακαριότητά τους.

Εντύπωση όμως αντίθετα μου προκάλεσε η αναλγησία της κοινωνίας και των ανακλαστικών της πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (γιατροί του κόσμου κ.λ.π.).

Η σιγή και η αμηχανία  της απέναντι στο ανθρώπινο πρόβλημα και η απουσία των ουμανιστικών αντανακλαστικών της , καλύφθηκαν από τα γεγονός ότι επρόκειτο για μετανάστες και ότι αφορούσε στο σύνολό του το "μεταναστευτικό πρόβλημα".

Άσχετο αν περνά απαρατήρητο ότι χωρίς αυτούς ούτε παραγωγή φράουλας θα είχαμε , ούτε εξαγωγές θα γίνονταν , ούτε όφελος θα προέκυπτε για την εθνική οικονομία από αυτές , λόγω  της ¨έλλειψης¨ ελληνικών χεριών.

Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα που αποτελεί πλέον κομμάτι του τμήματος εκείνου του κόσμου που παρήγαγε πολιτισμό , διέδωσε ιδέες που αναδεικνύουν  την ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια της   σε υπέρτατη αξία και είναι απόγονος εκείνων που αποτέλεσαν την μήτρα που τις γέννησε.

Πρέπει επιτέλους να αποδεχθούμε ότι αποτελούμε μέρος μιας ολοένα και πιο κοντινής παγκόσμιας κοινότητας , όπου τα προβλήματα του καθενός είναι αυτόματα δικά μας και αντίστροφα.

Ένα από αυτά είναι σήμερα η μαζική μετακίνηση ανθρώπων που αναζητούν ένα καλύτερο αύριο , που το στερείται ή που το στερήσανε στο τόπο του.

Γιατί πιστέψτε ότι κανείς άνθρωπος δεν επιλέγει την ξενιτιά όταν στην χώρα του μπορεί να ευημερήσει και να ζήσει με ασφάλεια και ειρήνη .

Όταν στερείται αυτά τα αγαθά , τότε σίγουρα τα αναζητήσει αλλού , σε κάποια άλλη περιοχή του κόσμο που θα προσπαθήσει να την αισθανθεί ως πατρίδα του .

Οι περισσότεροι λαοί , όπως και  δικός μας , ‘έχουν εμπειρίες μετανάστευσης και δεν θα έπρεπε να στερούν από τους συνανθρώπους τους τα ίδια δικαιώματα , την φροντίδα και την αγάπη που αναζήτησαν και οι ίδιοι.

Σήμερα ο πολιτισμένος κόσμος βρίσκεται μπροστά στο κρίσιμο ερώτημα.

Θα ταλανίζεται προσπαθώντας να απορροφήσει τους αποκαλούμενους ¨λαθρομετανάστες¨ σε πολιτισμικό , οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο ή θα αποφασίσει να δαπανήσει τον πλούτο του στις φτωχές υπανάπτυκτες χώρες προέλευσής τους , επενδύοντας , ανακόπτοντας έτσι την ανεξέλεγκτη μεταναστευτική πλημμυρίδα.

ΥΓ. Σήμερα διάβασα ότι χθες υπήρξε η πρώτη αντίδραση από το περιφερειακό συμβούλιο . Αν και χαλαρή θα πρέπει να τύχει περισσότερης αποδοχής και εξειδίκευσης".