Πόση δύναμη πρέπει να έχει κανείς για να σκοτώσει τον εαυτό του;

Τα στοιχεία είναι αμείλικτα. Και συνταρακτικά. 87 συνάνθρωποι μας έβαλαν τέλος στη ζωή τους στην Αχαΐα μέσα σε 4 χρόνια. 87 ανθρώπινες ιστορίες που δεν τις προσεγγίζει η στατιστική, δηλαδή η ψυχρή παράθεση αριθμών, οι συγκριτικοί πίνακες και οι μαθηματικοί τύποι.

Κάποτε αναφερόμασταν στις θλιβερές πρωτιές της Δανίας. Και λέγαμε ότι στην Ελλάδα, των ισχυρών οικογενειακών δεσμών, της ανθρώπινης αλληλεγγύης, της γενναιοδωρίας, υλικής και ψυχικής, δεν θα είχαμε ποτέ δείκτες αυτοκτονιών εφάμιλλους της σκανδιναβικής χώρας. Χρειάστηκαν μόνο μερικοί μήνες για να αυτοδιαψευστούμε. Η κρίση, η ύφεση, τα μνημόνια και οι Τρόικες, η πορεία σ’ ένα μέλλον αδιόρατο, η απουσία ελπίδας, προοπτικής και συλλογικών οραμάτων, συνέτειναν και συντείνουν ώστε να θεριέψουν η αποξένωση και ο ατομισμός. Ποια λογική κυριαρχεί σήμερα; Είμαι άνεργος και είσαι εργαζόμενος; Να χάσεις και συ του δουλειά σου. Μου κόβουν την σύνταξη και τον μισθό; Να κόψουν και από εσένα. Αλλιώς, είσαι υπόλογος, προσκυνημένος, αριβίστας ή μέλος μιας καταφερτζίδικης συντεχνίας.

Μας πλημμυρίζει ο φθόνος. Ο κύριος στον τέταρτο όροφο που με νταηλίκι ζητά πετρέλαιο για να ζεσταίνεται τον χειμώνα είναι ένα… κοπρίτης τραπεζοϋπάλληλος που δεν ξέρει τι θα πει ανεργία και αβεβαιότητα, ούτε έζησε ποτέ την στιγμή να περνά το κατώφλι του φροντιστηρίου του παιδιού του για να αναγγείλει ότι «λόγω περικοπών και μνημονίων» το μάθημα και τα δίδακτρα διακόπτονται. Η ελληνική κοινωνία διχάζεται βαθύτατα, όχι με ταξικούς ή κοινωνικούς όρους, αλλά στη βάση της λογικής του ποιος αντέχει ακόμα και πιο όχι…

Όμως, ξεστρατίσαμε. Πόση δύναμη, αλήθεια, πρέπει να έχει κανείς για να σκοτώσει τον εαυτό του; Πόση απόγνωση και απελπισία μπορεί να κρύβει μια τέτοια απόφαση… Αλλά και πόση, επιμένουμε, δύναμη. Αυτοκτόνησε; Ήταν αδύναμος χαρακτήρας, λέει το σχόλιο του συρμού. Είχε ψυχολογικά προβλήματα, ήταν εσωστρεφής και λιγομίλητος, κρατούσε αποστάσεις… Και εμείς; Εμείς που υποτίθεται ότι είμαστε υγιείς τι κάναμε; Τι κάνουμε; Τίποτα απολύτως. Βυθισμένοι σε σκέψεις για το πώς θα πληρώσουμε στο τέλος του μήνα την ΔΕΗ, τα κοινόχρηστα, τα τέλη κυκλοφορίας και την δόση στην Εφορία, δεν δίνουμε δεκάρα για τα δράματα της διπλανής πόρτας. Κλεινόμαστε στον εαυτό μας, καλλιεργούμε ασυνείδητα το περιβάλλον αποξένωσης και ατομισμού, στρέφουμε την πλάτη στο χαρακτηριστικότερο γνώρισμα της ελληνικής κοινωνίας, στο μοίρασμα του προβλήματος, του πόνου και του αδιεξόδου του διπλανού μας, στην προσφορά της χείρας βοηθείας που αναζητά. Και που δεν βρίσκει…

Θέλεις να καταστρέψεις έναν λαό; Απλά πράγματα. Πρώτα τον χρεοκοπείς οικονομικά, ύστερα κατεδαφίζεις τις αρχές και τις αξίες του, τον κάνεις να σέρνεται στο πάτωμα και μετά τον ποδηγετείς και τον κάνεις τον καλύτερο εκφραστή των απόψεων σου.

Απολύθηκες απ’ την δουλειά σου; Η μόνη νέμεση είναι, όχι να ξαναβρείς δουλειά, αλλά να απολυθεί και ο δίπλα. Και καραδοκείς έως ότου συμβεί… Κάποιοι αρνούνται να παρηγορηθούν με αυτή τη λογική. Είναι όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν σε αρχές και σε αξίες, στο φιλότιμο και στην φιλαλληλία, στη συνοχή και στην συμπόρευση. Ανάμεσα τους και εκείνοι που ενισχύουν τους δείκτες αυτοκτονιών. Κραυγάζοντας, με την ήσυχη πράξη τους.