Η Jennifer Aniston αποχαιρετά με σπαρακτικά λόγια τον Matthew Perry: Σου μιλάω κάθε μέρα

Με λόγια σπαρακτικά, με λόγια που ραγίζουν καρδιές, η Jennifer Aniston αποχαιρέτισε τον «μικρό της αδερφό», Matthew Perry. Με μια φωτογραφία από τα γυρίσματα των Friends, μια εμβληματική σκηνή κι ένα… μήνυμα από το πουθενά.

«Σ’ αγαπώ τόσο πολύ και ξέρω ότι είσαι πλέον απόλυτα ήρεμος και χωρίς να πονάς. Σου μιλάω κάθε μέρα, πολλές φορές μπορώ σχεδόν να σε ακούω να λες “γίνεται να είσαι Πιο τρελή;”». Με τα λόγια αυτά η Jennifer Aniston κλείνει τη συγκινητική της ανάρτηση, το αντίο της στον Matthew Perry.

«Αυτό πόνεσε πολύ (σ.σ. this one has cut deep είναι η φράση)» είναι ο τρόπος που ξεκινά. Και είναι σαφές ότι η Τζένιφερ Άνιστον πόνεσε πολύ με τον θάνατο του Μάθιου Πέρι. Μιλά για πόνο που της προκάλεσε συναισθήματα που δεν έχει ξαναζήσει. Όμως οι μέρες που πέρασαν από τον θάνατό του, όπως λέει, της επέτρεψαν να θυμηθεί στις χαρούμενες στιγμές με τον “μικρό της αδερφό”, έναν άνθρωπο που αγάπησε βαθιά. 

«Ήταν μέρος του DNA μας», λέει η Άνιστον και χαρακτηρίσει τους συμπρωταγωνιστές της στα “Φιλαράκια” «την οικογένεια που επιλέξαμε. Ήμασταν πάντα οι 6 μας». Μια συνάντηση που άλλαξε την πορεία της ζωής όλων. 

Ο Μάττι, λέει, τους έκανε όλους να γελάνε. Από την ημέρα του θανάτου του (σ.σ. 28 Οκτωβρίου) ξαναδιαβάζει τα μηνύματά τους. Και ανέβασε ένα που της είχε στείλει μια φορά από το… πουθενά. Της έλεγε πόσο του άρεσε να την κάνει να γελάει και της είχε στείλει μια φωτογραφία τους από τα γυρίσματα των Friends που είναι οι δυο τους και γελάνε. 

«Το να σε κάνω να γελάς μου έφτιαχνε τη μέρα. Απλά μου έφτιαχνε τη μέρα», της είχε γράψει ο Matthew Perry. «Η πρώτη από τις χιλιάδες φορές», του είχε απαντήσει η Jennifer Aniston. Και στο τρίτο μέρος της ανάρτησής της επέλεξε τον αποχαιρετισμό του “Τσάντλερ” στη “Ρέιτσελ” όταν εκείνη ετοιμαζόταν να φύγει για το Παρίσι. 

Το κείμενο της Τζένιφερ Άνιστον για τον Μάθιου Πέρι
«Αυτό πόνεσε πολύ. Το να πρέπει να πω αντίο στον Μάττι μας, είναι ένα τρελό κύμα συναισθημάτων που δεν έχω ξαναζήσει ποτέ. Όλοι έχουμε ζήσει μια απώλεια στη διάρκεια της ζωής μας. Την απώλεια μιας ζωής ή ενός έρωτα.

Το να μπορέσεις να αφήσεις αυτή τη θλίψη να «καθίσει», σου επιτρέπει να αισθανθείς τις στιγμές χαράς και ευγνωμοσύνης να έχεις αγαπήσει κάποιον τόσο βαθιά. Και τον αγαπήσαμε βαθιά. Ήταν μέρος του DNA μας. Ήμασταν πάντα οι 6 μας. Ήταν μια οικογένεια που επιλέξαμε, που άλλαξε για πάντα την πορεία του ποιοι ήμασταν και ποιο θα ήταν το μονοπάτι που θα ακολουθούσαμε.

Για τον Μάττι, ήξερε πως του άρεσε να κάνει τους ανθρώπους να γελάνε. Και όπως είπε ο ίδιος, αν δεν άκουγε το γέλιο, πίστευε ότι θα πεθάνει. Η ζωή του κυριολεκτικά εξαρτιόταν από αυτό. Και κατάφερε να κάνει μόνο αυτό. Μας έκανε όλους να γελάμε. Και να γελάμε δυνατά. Τις τελευταίες δυο εβδομάδες, ξαναδιαβάζω τα μηνύματά μας. Βρήκα ένα που μου είχε στείλει από το πουθενά μια μέρα.

Μάττι, σ’ αγαπώ τόσο πολύ και ξέρω ότι είσαι πλέον απόλυτα ήρεμος και χωρίς να πονάς. Σου μιλάω κάθε μέρα, πολλές φορές μπορώ σχεδόν να σε ακούω να λες “γίνεται να είσαι Πιο τρελή; (σ.σ. έτσι τόνιζε τις λέξεις ο Τσάντλερ)”.

Αναπαύσου μικρέ αδερφέ.

Πάντα, θα μου φτιάχνεις τη μέρα…».