Μπούρας περί λιποθυμίας «κλειστών πυλών»: «Δεν καταλαβαίνω τι θέλουν, θέλουν δέκα πόρτες; Ας το πουν»

Έκπληκτος δηλώνει ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών Χρήστος Μπούρας, με την ανακοίνωση του Σωματείου Συμβασιούχων Ερευνητών/τριών και Διδασκόντων/ουσών που επαναφέρει το θέμα των κλειστών πυλών στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας με αφορμή ένα λιποθυμικό επεισόδιο φοιτήτριας κάνοντας λόγο για καθυστέρηση του ασθενοφόρου να προσεγγίσει το σημείο εξαιτίας της κλειστής πύλης του Πανεπιστημίου.

Σε επικοινωνία που είχε το thebest.gr με τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου, ο κ. Μπούρας τόνισε ότι θύρες υπάρχουν για να μπει στον χώρο του Πανεπιστημίου όποιος θέλει, ενώ υπογράμμισε ότι δεν γνώριζε τα όσα δημοσιοποίησε το σωματείο και ενημερώθηκε από τα ΜΜΕ: «Υπάρχει διαδικασία σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, καλούμε το πενταψήφιο 11771 και ανοίγει η θύρα, κάτι που δεν έκαναν όλοι αυτοί και τώρα διαμαρτύρονται.  Όταν ήταν ανοικτές οι πόρτες, διαμαρτύρονταν γιατί έμπαιναν οι ρομά και έκλεβαν. Τώρα που έχουμε δυο πόρτες, διαμαρτύρονται γιατί δεν είναι ανοικτές οι πέντε. Αν εννοούν ότι πρέπει να βρω φύλακες να βάλω έναν σε κάθε πόρτα μετά θα διαμαρτύρονται για την αστυνόμευση. Μου κάνει εντύπωση γιατί είναι άνθρωποι  που έχουν κάνει σε ξένα πανεπιστήμια αλλά και σε ελληνικά όπως το Καποδιστριακό που έχει δυο πόρτες αλλά και το Μετσόβειο  που έχει τρείς και ελεγχόμενες. Δεν καταλαβαίνω τι θέλουν. Θέλουν δέκα πόρτες; Ας το πουν. Εμείς φροντίζουμε πάνω από όλα για την προστασία και την ασφάλεια των φοιτητών, των εργαζομένων και των διδασκόντων».

Η ανακοίνωση του Σωματείου Συμβασιούχων Ερευνητών/τριών και Διδασκόντων/ουσών

«Οι κλειστές πύλες είναι απειλή για την ασφάλεια. Την Παρασκευή 15/4 σημειώθηκε λιποθυμικό επεισόδιο στο Πανεπιστήμιο Πατρών σε φοιτήτρια σε εργαστήριο, επεισόδιο που κινδύνευσε να πάρει επικίνδυνες διαστάσεις λόγω της κλειστής πύλης του Πανεπιστημίου. Αν και το Νοσοκομείο βρίσκεται δίπλα στο Πανεπιστήμιο, το ασθενοφόρο καθυστέρησε χαρακτηριστικά λόγω του κύκλου που έπρεπε να διανύσει με την κλειστή πύλη στο ύψος του Γεωλογικού τμήματος.

Η απόφαση για το κλείσιμο της πύλης αυτής ήρθε με την εξ’ αποστάσεως λειτουργία του Πανεπιστημίου ως μέτρο κατά της εξάπλωσης της πανδημίας. Μια απόφαση που χωράει αρκετή κριτική αφού αυτού του είδους οι πολιτικές ήταν οι μοναδικές που πάρθηκαν – καθώς δε συνοδεύτηκαν από μέτρα πρόληψης και πρόνοιας για την επόμενη μέρα. Το παράδειγμα της εισόδου του Πανεπιστημίου στο ύψος του Γεωλογικού είναι χαρακτηριστικό. Για την απόφαση αυτή, η σύγκλητος προφασίζεται υποστελέχωση προσωπικού και έλλειψη φυλάκων για την ασφάλεια του Πανεπιστημίου. Αλήθεια, όμως τι παραπάνω ασφάλεια προσδίδει μια κλειστή πύλη από τις πέντε του Πανεπιστημίου; Μήπως στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο;

Οι κλειστές πύλες είναι απειλή για την ασφάλεια, όχι οι ανοιχτές. Η υποστελέχωση είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα αφού σε κάθε θέση που υπάρχει στο Πανεπιστήμιο εντοπίζονται ελλείψεις προσωπικού. Η σύγκλητος συνεχίζει να αντιμετωπίζει τα προβλήματα του Πανεπιστημίου όπως η υποστελέχωση με μέτρα περιορισμού και όχι με διεκδικήσεις για την εξασφάλιση των αναγκών του Πανεπιστημίου. Στον πυρήνα της λογικής της ευθυγραμμίζεται με την κυβερνητική πολιτική που αντί να κάνει προσλήψεις στην πανδημία για το ασφαλές άνοιγμα των σχολών, εφάρμοσε μέτρα περιορισμού όπως η τηλε-εκπαίδευση.

Επιπλέον, ο περιορισμός της πρόσβασης, εντάσσεται στο πνεύμα των νόμων Κεραμέως – Χρυσοχοϊδη, του νέου Νόμου – Πλαίσιο και όλων των αναδιαρθρώσεων που έχουν επιχειρήσει όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που αντιμετωπίζουν τα Πανεπιστήμια ως κέντρα ανομίας. Σε αυτή την κατεύθυνση ήρθαν οι διατάξεις για την κατάργηση του ασύλου, την Πανεπιστημιακή Αστυνομία, τις πόρτες ασφαλείας για την ελεγχόμενη είσοδο στα Πανεπιστήμια (tourniquet), τις συνδικαλιστικές ελευθερίας και τα πειθαρχικά. Όλα τα παραπάνω έχουν κοινό παρονομαστή. Δημιουργούν ένα πλαίσιο επιτήρησης και πειθάρχησης όχι μονάχα στο φοιτητικό στρώμα αλλά και στους εργαζόμενους στο Πανεπιστήμιο, τους ερευνητές και τους διδάσκοντες.

Αυτό το κλίμα προετοιμάζει τους εργαζόμενους αυριανούς εργαζόμενους για την είσοδό τους στην αγορά εργασίας, ώστε να έχοντας ολοένα και λιγότερα εργατικά δικαιώματα, να μη διεκδικούν, να είναι εντελώς πειθαρχημένοι στον εργοδότη τους. Σε αυτό το πλαίσιο κινείται και ο νόμος Χατζηδάκη που επιχειρεί να εγκαθιδρύσει αυτό το πνεύμα στην εργασία. Από τη μεριά μας ζητάμε να επανέλθει η λειτουργία του οδικού δικτύου, να ανοίξει η πύλη για να μπορούν να εξυπηρετηθούν οι εργαζόμενοι και οι φοιτητές των σχολών που εκτίθενται σε τέτοιους κινδύνους και υφίστανται την καθημερινή ταλαιπωρία από την παράλογη αυτή απόφαση».