«Ξεχειλίζει» η οργή και «περισσεύει» η αγανάκτηση...
Τα χείλη της τρέμουν, τα λόγια βγαίνουν με το ζόρι για να περιγράψει την απόλυτη καταστροφή που σίγουρα θέλει να ξεχάσει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Στα συντρίμια, στα αποκαΐδια του σπιτιού της, κοιτά και ξανακοιτά «βυθισμένη» σε έναν κόσμο θλίψης και απελπισίας. Μας δείχνει ότι απέμεινε και μόλις που μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Είναι έτοιμη να καταρρεύσει, βουρκώνει… σχεδόν δακρύζει, μπορεί να θέλει να βγάλει και μια κραυγή που αντιστοιχεί σε μία και μόνο λέξη: «Γιατί;..».
Η Κανέλλα Διονυσοπούλου, μειλίχιος χαρακτήρας, καλοσυνάτος άνθρωπος, αλλά αδικημένος από τη ζωή, πρέπει τώρα, να ξεκινήσει από την αρχή… Για τα παιδιά και το εγγονάκι της που έμεναν στο ίδιο κατεστραμμένο σπιτικό.
«Τι καταφέρατε να γλυτώσετε;». Τη ρωτάμε με την ελπίδα ότι κάτι θα πρόλαβαν να διασώσουν. Τίποτα μας αποκρίνεται. Μόνο τα ρούχα που φοράμε και δυο αλλαξιές του μωρού!..
Σταματά εδώ… κοιτάζει πάλι τον χώρο που τους έδινε στέγη και πιθανότατα να σκέφθηκε πολύτιμα πράγματα, αντικείμενα που είχαν ιδιαίτερη σημασία για την οικογένεια, και τώρα πια δεν υπάρχουν…
Η κυρά – Κανέλλα, ανήκει στους βιοπαλεστές του χωριού… Εκεί στις Πεύκες της Ολυμπίας, λίγο πριν το Λάλα έκανε πολλές δουλειές και αγωνιζόταν καθημερινά για να κτίσει, να δημιουργήσει σιγά – σιγά αυτή την κατοικία.
Δεν ήταν εύκολο… Το σπιτικό της το έκανε με κόπους μιας ζωής. Κεραμίδι – κεραμίδι που θα έλεγαν και οι παλιότεροι. Το είδε μέσα σε λίγα λεπτά να τυλίγεται στις φλόγες… να καταστρέφεται ολοσχερώς… το «κατάπιε» η πύρινη λαίλαπα αδυσώπητα και βασανιστικά…
Παρ’ όλα αυτά η γλυκύτατη αυτή γυναίκα δεν εκδηλώνει οργή, δεν φωνάζει για το αν κάποιοι ευθύνονται ή όχι. Ζητά μόνο βοήθεια και αρωγή για να ξαναφτιάξει το σπίτι της. «Παρακαλώ την Πολιτεία να δει την περίπτωσή μας… να μην μας ξεχάσει… περιμένω να δω τι θα μας πουν και τι θα κάνουμε τώρα», λέει και ξαναλέει με πίκρα και παράπονο.
Την έβλεπαν κι έφυγαν
Αντίθετα με την ιδιοκτήτρια της καμένης κατοικίας, εξοργισμένος ήταν ο συγγενείς και γείτονάς της Δημήτρης Διονυσόπουλος, που με γρήγορες και αγανακτισμένες κινήσεις μας περιέγραψε το κακό που έρχοταν, αλλά δυστυχώς δεν απετράπη…
Μας δείχνει από το παράθυρο ότι η φωτιά είχε φτάσει πολύ κοντά στη συγκεκριμένη τοποθεσία των Πευκών. Έκαιγε ακριβώς λίγο κάτω από το σπίτι και ήταν θέμα λεπτών να έμπαινε μέσα σε αυτό…
Επάνω στον δρόμο υπήρχαν πυροσβεστικές δυνάμεις, έτοιμες να παρέμβουν, και ζητούσαμε επίμονα τη βοήθειά τους… Αλλά λίγο πριν την… καταστροφή οι δυνάμεις αυτές έφυγαν!.. Μας άφησαν μόνους και απροστάτευτους, τονίζει θυμωμένος δικαιολογημένα από αυτό που συνέβη.
Δεν ξέρω ποιός το αποφάσισε αυτό… Από που πήρανε εντολή να φύγουν την ώρα που η πυρκαγιά ήταν μπροστά στις πόρτες μας… Να, το οδυνηρό αποτέλεσμα. Καήκαν σπίτια από μια παράλειψη, ή άστοχη επιλογή, συμπληρώνει βγάζοντας εκνευρισμό από τα σωθικά του ο κ. Διονυσόπουλος.
Ο φόβος των πλημμυρών
Στο κέντρο του χωριού (το επονομαζόμενο επί πολλά χρόνια ως… «Βύλιζα») οι κάτοικοι αγωνιούν, και συζητούν για την επόμενη ημέρα. Ο φόβος κατολισθήσεων και πλημμυρών είναι άμεσος και ορατός για την περιοχή τον χειμώνα.
Η κα Γιαννικοπούλου που μας μίλησε έδωσε έμφαση σε αυτό. Είναι αναγκαίο να μην καθυστερήσουν είπε και πρόσθεσε: Εκεί που κινδυνεύσαμε να καούμε, εκεί θα κινδυνεύσουμε να πνιγούμε, τονίζει και ζητά παρέμβαση των εμπλεκομένων.
Σε τέτοιους ρυθμούς αγωνίας ζουν και οι κάτοικοι των γύρω κοινοτήτων. Το αύριο είναι δύσκολο και αυτά που πρέπει να γίνουν πολλά. Όχι όμως σαν το… 2007 λένε οι περισσότεροι… Αλλά συγκροτημένα, ουσιαστικά και αποτελεσματικά… Διαφορετικά η «επιστροφή» είναι αδύνατη και η ερήμωση δεδομένη…
Πηγή: Patris News
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
