Έχε το νου σου στο παιδί...

«Κάποτε θα ‘ρθουν γνωστικοί, λογάδες και γραμματικοί για να σε πείσουν, έχε το νου σου στο παιδί, κλείσε την πόρτα με κλειδί, θα σε πουλήσουν.»

Στίχοι από παλιό αγαπημένο ελληνικό τραγούδι, τόσο επίκαιρο σήμερα όσο ποτέ.

Έξι Δεκεμβρίου και κλείνει ένας χρόνος από εκείνο το τραγικό βράδυ που ο μικρός Αλέξης Γρηγορόπουλος βρήκε άδικο και αναίτιο θάνατο από τη σφαίρα αστυνομικού στα Εξάρχεια.

Πως μπορεί να ξεχάσει κανείς το γεγονός, καθώς και το ντόμινο διαδηλώσεων και βίαιων εκδηλώσεων που το ακολούθησαν; Ήταν τόση η ένταση και η διάρκειά τους που σε κάποιους που τα είχαν ζήσει, θύμησαν τα γεγονότα που οδήγησαν στη χούντα.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας και τάξης στους δρόμους, ειρηνικές διαμαρτυρίες και συνθήματα, διεκδικήσεις και πλιάτσικα, φωτιές και παράπονα, οργή και πόνος. Και δεν ήταν μόνο στην Ελλάδα. Ο θάνατος του μικρού Αλέξη συγκίνησε και συγκλόνισε την Ευρώπη και σε κάποια κράτη ο κόσμος διαδήλωσε για το χαμό του ζητώντας ασφάλεια για όλους και σεβασμό στον άνθρωπο.

Που να το περίμενε το μικρό αγόρι όταν ξεκίνησε χαλαρό και κεφάτο να διασκεδάσει το Σαββατόβραδό του με την παρέα του πως θα προκαλούσε μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων, πως θα πυροδοτούσε το πνιγμένο αίσθημα αδικίας τόσων χιλιάδων ανθρώπων και θα το εκδήλωναν με τόση τρυφερότητα και τόση βιαιότητα ταυτόχρονα;

Η δολοφονία ενός παιδιού είναι από μόνη της πράξη καταδικαστέα και αισχρή. Όποιο κι αν ήταν το παιδί, ότι και αν είχε κάνει. Στα παιδιά δεν μπορούμε να αποδώσουμε ευθύνες, μόνο να τα διδάξουμε να τις αναλάβουν όταν ενηλικιωθούν. Δεν είναι όμως ο φόνος και ο θάνατος του Αλέξη σε απόλυτες τιμές που οδήγησε στην τότε και στη σημερινή όπως εξελίσσεται κατάσταση.

Είναι που στο πρόσωπο του Αλέξη όλα τα παιδιά βλέπουν το φίλο τους ή και τον εαυτό τους, όλοι οι γονείς το παιδί τους και όλοι το μέλλον μας. Είναι που στο χαμό του Αλέξη διακρίνουμε το χαμό της ασφάλειας του μέλλοντός μας. Είναι που στην απώλειά του διαγράφεται η απώλεια σεβασμού όχι απλά στην ανθρώπινη ζωή αλλά στην πανάκριβη παιδική ζωή, στην ελπίδα μας. Είναι που στην απουσία του συνειδητοποιούμε την απουσία ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο.

Όλο λόγια, πολιτικά οράματα, μεγαλεπήβολα σχέδια και νομοσχέδια. Μας απασχολούν, μας παραπλανούν, μας παρασύρουν και ξεχνάμε την ουσία. Χάνουμε τα αυτονόητα. Την απλή καθημερινή ζωή μας. Την ασφάλειά της. Το σεβασμό σε αυτή. Το δικαίωμα σε αυτή. Την προστασία των ονείρων μας και του μέλλοντός μας. Την προστασία των παιδιών που είναι το μέλλον προσωποποιημένο.

Αλλά ακόμα και αν εμείς χάσαμε ή ξεχάσαμε οφείλουμε στη μνήμη όσων δεν πετύχαμε για μας μέχρι σήμερα να στηρίξουμε τα παιδιά να τα πετύχουν. Αυτό ας μας θυμίσει η σημερινή μέρα και ας μην το αμελήσουμε τις επόμενες.

Όπως αναφέρει στο τέλος και το τραγούδι..

«Κι όταν θα έρθουν οι καιροί που θα χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα, υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα!»

KISS-inger